Ostrov (Το Νησί) : Η καλύτερη γνήσια ορθόδοξη ταινία.

Ostrov (Το Νησί) : Η καλύτερη γνήσια ορθόδοξη ταινία.

Η δική μου άποψη σε μία πρόταση είναι: Όταν θα τελειώσει η ταινία θα είναι σαν να έχετε διαβάσει όλη την Φιλοκαλία. Αυτός άλλωστε είναι και ο λόγος που δεν διανεμήθηκε στους ελληνικούς κινηματογράφους. Τόσο απλά. Μην την χάσετε για κανέναν λόγo.

 

 

Ὁ μοναχός Ἀνατόλι μᾶς παρουσιάζει μία ἄλλη εἰκόνα γιά τόν κόσμο μας. Νόημα δέν ἔχει ἡ ταχύτητα, ἡ πολυτέλεια, ἡ ἀπόλαυση, τό καλό φαγητό, ἀλλά ἡ ἀγάπη στό Θεό. Ἡ προσευχή καί ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτίας ἀλλάζουν ἐσωτερικά τόν ἄνθρωπο. Τά θαύματα ἔχουν νά κάνουν μέ τήν πίστη στό Θεό καί ὄχι μέ μαγικές δυνάμεις. Ἡ ζήλεια καί ὁ ἀνταγωνισμός δέν νικοῦν τόν ἄνθρωπο πού πιστεύει ἀπό τήν καρδιά του. Ἡ ταπείνωση, ἡ ἀληθινή ἀγάπη, πού μπορεῖ νά εἶναι καί σκληρή, ἡ δύναμη τῆς νοερᾶς προσευχῆς, δηλαδή τοῦ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν», δίνουν ἕνα ἄλλο νόημα στή ζωή μας. Ἐπίσης, ποτέ τά πράγματα δέν εἶναι ὅπως φαίνονται. Αὐτός πού ἀγαπᾶ ἀληθινά, βλέπει τό μέσα τοῦ ἀνθρώπου καί ξέρει νά συγχωρεῖ. Αὐτό ἄλλωστε, κάνει ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος ζητεί ἀπό τόν ἄνθρωπο πρῶτα τήν καρδιά του.

Ἡ ταινία γυρίστηκε τό 2006 καί προβλήθηκε στό Φεστιβάλ Κινηματογράφου τῆς Θεσσαλονίκης. Οἱ ἠθοποιοί, μέ κορυφαῖο τόν διάσημο στή Ρωσία. Πέτρ Μαμόνοβ πού ἀποδίδει ἐκπληκτικά τό ρόλο τοῦ μοναχοῦ Ἀνατόλι, μᾶς κάνουν νά ζοῦμε κυριολεκτικά τά γεγονότα, ἐνῶ ἡ σκηνοθεσία τοῦ βραβευμένου στό φεστιβάλ τῶν Καννῶν Πάβελ Λουνγκίν μας ἀφήνει φορτωμένους μέ ὄμορφες εἰκόνες ἀλλά καί ἐρωτηματικά γιά τήν ἴδια μας τή ζωή. Ἰδιαίτερα ἐντυπωσιακές οἱ σκηνές μέ τή νέα κοπέλα πού θέλει νά κάνει ἔκτρωση, τό θαῦμα τοῦ παιδιοῦ πού περπατᾶ, ἐνῶ ἡ μάνα του ἀκόμη καί τότε σκέπτεται τή ζωή της καί τή δουλειά της, τό κάψιμο τῶν πολυτελῶν ρούχων τοῦ ἡγουμένου, ὁ ὁποῖος ἔχει χάσει τό νόημα τῆς πνευματικότητας, καί οἱ δυνατοί διάλογοι μεταξύ τοῦ Ἀνατόλι καί τοῦ Ἰώβ, τοῦ μορφωμένου μοναχοῦ πού δέν μπορεῖ νά καταλάβει ποιό εἶναι τελικά τό ἀληθινό περιεχόμενο τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Ἡ πίστη δίνει δύναμη καί νόημα νά ἀντέξουμε ἀκόμη καί στίς μεγαλύτερες ψυχολογικές δοκιμασίες. Ἀρκεῖ νά θυσιάσουμε κάτι ἀπό τό «Ἐγώ»μας. Νά διαλέξουμε τήν ἐμπιστοσύνη στό Θεό, πού ξέρει καί θεραπεύει κάθε θλίψη μας. Κάποτε, μπορεῖ νά ἀργήσει νά μᾶς δώσει τήν ἀπάντηση. Ὅμως δέν ξεχνᾶ.

Μία ταινία βγαλμένη ἀπό τήν ρωσική παράδοση, πού μπορεῖ νά μήν ἔγινε blockbuster (στήν Ἑλλάδα δέν διανεμήθηκε στίς κινηματογραφικές αἴθουσες λόγω τοῦ «προοδευτισμοῦ» μας, πού δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά βλέπουμε τέτοια θεάματα), ἀλλά δείχνει ἕναν ἄλλο τρόπο τέχνης, πού μιλᾶ στήν ψυχή μας.