Αστακός για ......περίοδο ..... κρίσης…!!!!!!!!!!!!!!!

Αστακός για ......περίοδο ..... κρίσης…!!!!!!!!!!!!!!!

Homard en période de crise ...

Διάλογος δυο εμβρύων ή περί υπάρξεως του Θεού!

ΤΕΛΕΙΟ : Διάλογος δυο εμβρύων!

Διάλογος δυο εμβρύων ή περί υπάρξεως του Θεού!

- Και εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση;

-Βέβαια. Μετά τη γέννηση κάτι ακολουθεί. Πιθανόν να βρισκόμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για κάτι που ακολουθεί.

- Τι βλακεία! Μετά τη γέννηση δεν ακολουθεί τίποτα.
Εξάλλου πώς θα είναι εκεί;


- Δεν ξέρω ακριβώς αλλά σίγουρα θα είναι πιο φωτεινά απ' ότι εδώ.
Ίσως να περπατάμε με δικά μας πόδια και να τρώμε με δικό μας στόμα.


- Σαχλαμάρες! Δε γίνεται να περπατήσεις.
Και να τρως από το στόμα μού φαίνεται γελοίο! Αφού εμείς τρεφόμαστε από τον ομφάλιο λώρο. Να σου πω κάτι ακόμα; Πρέπει ν' αποκλείσουμε τη ζωή μετά τη γέννηση, αφού ήδη ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός.


- Όχι, όχι. Κάτι θα υπάρχει σίγουρα. Πιθανόν διαφορετικό απ' ότι έχουμε συνηθίσει εδώ.


- Μα από εκεί δεν γύρισε κανείς. Με τη γέννηση η ζωή πολύ απλά τελειώνει. Εξάλλου η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα διαρκές στρίμωγμα στο σκοτάδι.

- Εγώ δεν ξέρω ακριβώς πώς θα είναι εάν γεννηθούμε, αλλά σίγουρα θα βρούμε τη ΜΗΤΕΡΑ και εκείνη θα μας φροντίσει.


- Τη μητέρα; Εσύ πιστεύεις στη μητέρα. Κατ' εσένα πού θα μπορούσε να βρίσκεται;


- Οπουδήποτε, γύρω μας. Αφού ζούμε εν αυτή και δι' αυτής. Χωρίς εκείνη δεν θα υπήρχαμε καθόλου.


- Εγώ δεν το πιστεύω! Εγώ δεν είδα ποτέ καμία μητέρα. Για μένα δεν υπάρχει.


- Ναι, αλλά καμιά φορά, όταν ησυχάζουμε, την ακούμε που τραγουδάει, αισθανόμαστε πως παρηγορεί τον κόσμο γύρω μας. Εγώ πιστεύω ότι εκεί έξω μας περιμένει η αληθινή ζωή...

http://orthodoxigynaika.blogspot.com/2010/05/blog-post_9033.html

ΣΤΑΧΤΗ Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

ΣΤΑΧΤΗ Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

Τελικά συμπεράσματα, από τα μακροχρόνια «πειράματα» στο εργαστήριο της Μάνας Φύσης   - Λοιπόν, έχουμε και λέμε: Η Αλισίβα είναι η γνωστή μας στάχτη ή το σταχτόνερο καλύτερα. Το καλύτερο απορρυπαντικό που επινόησε ποτέ ο άνθρωπος. Καθαρίζει, λευκαίνει και απολυμαίνει σε βάθος. Κάνει τα πιάτα μας να τρρρρίζουν από καθαριότητα και όχι μόνο τα πιάτα, αλλά όλα τ' αγγειά. Καθαρίζει τα πάντα. Ακόμα και τους πιο δύσκολους λεκέδες. Βράστε την στάχτη με νερό, και τρίψτε με αυτό οτιδήποτε θέλετε να καθαρίσετε. Θα εκπλαγείτε από το αποτέλεσμα. Καθαρίζει ακόμα και τις σκουριές, που έχουν ποτίσει στα μάρμαρα. Απίστευτη καθαριότητα και υγιεινή!!!   Την χρησιμοποιούμε στην παρασκευή μουσταλευριάς, αλλά και στην ζαχαροπλαστική γενικότερα. Η νοστιμότερη και υγιεινότερη μουσταλευριά, εμπεριέχει στην συνταγή ικανή ποσότητα στάχτης. Εκτός από την υπέροχη γεύση και την βελούδινη υφή που της δίνει, καθαρίζει και το έντερο από τους παθογόνους μικροοργανισμούς.  Στάχτη επίσης χρησιμοποιούμε στην παρασκευή ψωμιού.  Κάνει την διαφορά, πώς να το κάνουμε;!.   Ρίξτε την στον κήπο σας. Αφρατεύει το χώμα, ταΐζει τα φυτά, και περιορίζει αισθητά την ύπαρξη και αναπαραγωγή όλων  των βλαπτικών εντόμων και ζιζανίων. Επίσης δεσμεύεται διοξείδιο του άνθρακα από τους μικροοργανισμούς μέσα στο χώμα, η ανάπτυξη των οποίων ενισχύεται από τη στάχτη, και η γη γίνεται πιο εύφορη.   Διώχνει τις ενοχλητικές μυρμηγκοφωλιές χωρίς να σκοτώνει τα μυρμήγκια. Ρίξτε στην είσοδο της μυρμηγκοφωλιάς που εμφανίστηκε σε λάθος σημείο, μερικές χούφτες στάχτη. Τα μυρμήγκια δεν μπορούν, ούτε να την περάσουν, ούτε να την μεταφέρουν με αποτέλεσμα να μετακινήσουν την είσοδο της φωλιάς τους αλλού. Εκεί, που δεν θα σας ενοχλεί.   Σκορπίστε στάχτη στις γωνίες και στα σκοτεινά σημεία της αποθήκης σας ή του κελαριού σας. Τυχόν κατσαρίδες και παρόμοια απεχθή, αποκρουστικά και ενοχλητικά έντομα, καθώς και ποντίκια και άλλα τρωκτικά θα μετοικήσουν, όσο πιο μακριά γίνεται, και δεν θα ξαναεμφανιστούν όσο υπάρχει στάχτη.   Έπιασε το παιδί σας ψείρες στο σχολείο; Γέμισε ο σκύλος σας τσιμπούρια και ψύλλους; Στάχτη!  Το καλύτερο αντιπαρασιτικό!!!.  Ίσως για μερικές ώρες το παιδί σας και ο σκύλος σας, να φαντάζουν σαν γέροι, αλλά τα παράσιτα απλώς θα εξαφανιστούν.    Ανακατέψτε την στάχτη με ξύδι, μέχρι που να γίνει πηχτή λάσπη και αλείψτε το τριχωτό.   Σας βγήκε το κρασί θολό στο γιοματάρι;   Έχει το νερό της πηγής(;) κυπρίνους και άλλα ζουζούνια;  Γέμισε άλατα το πηγαδίσιο;   Περάστε τα μέσα από στάχτη να φιλτραριστούν. Θα εκπλαγείτε με την διαύγεια και την καθαρότητα που τους δίνει, χωρίς να τα επηρεάζει ούτε στο ελάχιστο. Κιτρίνισαν τα δόντια σας και το 'χετε μαράζι; Μην ανησυχείτε!!!. Τρίψτε τα με στάχτη. Σαν του μωρού θα γίνουν!!!.   Μαζεύετε τα χειμωνιάτικα ρούχα (όταν έρθει το καλοκαίρι) αλλά σας ανησυχεί ο σκόρος; Πασπαλίστε τα με στάχτη και ξεχάστε τον σκόρο. Μετά καθαρίζουν με ένα απλό τίναγμα, και έχουν μια γυαλάδα άλλο πράγμα. Βάλτε και λίγο λεβάντα στο σεντούκι, στο συρτάρι ή στην κασέλα και ησυχάστε για χρόνια και χρόνια ακόμα και αν την κασέλα την ανοίξει το εγγόνι σας μετά πενήντα χρόνια, τα ρούχα θα είναι άθικτα.   Λεκιαστήκατε την ώρα που τρώγατε; Βάλτε πάνω λίγο στάχτη και μετά από πέντε λεπτά τρίψτε τον λεκέ με ψίχα ψωμιού. Πάει, έφυγε ο λεκές, ως δια μαγείας!.   Την φτιάχνουμε και σαπούνι αλλά η συνταγή περιττεύει, αφού κανείς σας δεν θα κάτσει να φτιάξει σαπούνι. Υπάρχουν τα έτοιμα «μοσχοσάπουνα», τα αφρόλουτρα και τα σαμπουάν.   Χτυπήσατε; Ματώσατε; Διαλύστε λίγο πράσινο σαπούνι μέσα στην αλισίβα, και πλένετε με αυτό την πληγή χωρίς να την ξεπλύνετε μετά. Είναι απίστευτη η ταχύτητα επούλωσης.   Κορίτσια!   'Ε!!!   Κορίτσια!   Αν θέλετε να μην γεράσετε ποτέ ( λέμε τώρα! ) να λούζεστε με ξυδόνερο και να μπανιαρίζεστε με αλισίβα. Σας υπόσχεται η στάχτη πως, δεν θα χρειαστείτε ποτέ λίφτινγκ ή μπότοξ.   Είστε στην κατασκήνωση και δεν έχετε που να διατηρήσετε τα φρέσκα φρούτα; Σκάψτε έναν λάκκο, γεμίστε τον με στάχτη και τοποθετήστε τα φρούτα έτσι ώστε, να μην έρχονται σε επαφή το ένα με το άλλο, αλλά ούτε και με το χώμα. Σκεπάστε τον λάκκο και αφήστε τα.   Διατηρούνται έως δύο χρόνια εντελώς μα εντελώς ανέπαφα, όπως την στιγμή που τα βάλατε. Θέλετε να διατηρήσετε την πυτιά που πήζετε τυρί; Βάλτε την μέσα σε ένα κέρατο απογεμίστε το με στάχτη σφραγιστέ με λάσπη και κρεμάστε το σε ένα δέντρο. Η πυτιά δεν θα χαλάσει ποτέ! Παλιά οι σιδηρουργοί για να σκληραίνει το σίδερο, το έσβηναν μέσα σε ένα μίγμα από αίμα και στάχτη.  Ήταν το πρώτο είδος ατσαλιού.   Μην ξεχάσετε εσείς πού ακόμη σπέρνετε καπνά, να κρατείστε λίγη στάχτη για τόν χασ'λαμά σας, θα σας χρειαστεί οπωσδήποτε!!!.   Με την έναρξη, λοιπόν, τής καινούργιας περιόδου θερμάνσεως αρχίστε να συγκεντρώνετε τις στάχτες από τα τζάκια, τις θερμάστρες καυσοξύλων ή από τους φούρνους σας κλπ, και για τους παραπάνω λόγους.   Ποιος ξέρει, ίσως κάποιος να σας φανεί χρήσιμος!.- Πηγή: Ι. Β. Αρκάς καί Κ.Σ.Κ.

Από τη ζωή του Αγίου Νικολάου του Πλανά (1851-1932)

Από τη ζωή του Αγίου Νικολάου του Πλανά (1851-1932)

Από το βιβλίο των εκδόσεών μας ¨"το πρώτο μου συναξάρι"

Μέσα από τα βάθη της ψυχής του τελούσε ο Άγιος τη Θεία Λειτουργία. Πενήντα ολόκληρα χρόνια δεν πέρασε ούτε μία μέρα χωρίς να λειτουργήσει. Κατά τις πολύωρες λειτουργίες δεν ήταν λίγα τα θαύματα που συνέβαιναν. Ο Άγιος Νικόλαος τα θεωρούσε εντελώς φυσιολογικά, όπως εντελώς φυσιολογική ήταν η αστείρευτη αγάπη του προς τον Θεό.

Οι ακολουθίες του Παππού, όπως τον φώναζαν τον Άγιο τα πνευματικά του παιδιά, ήταν μοναδικές και ανεπανάληπτες. Είχαν τη μεγαλοπρέπεια του Βυζαντίου αλλά και τη σφραγίδα της αγιοπατερικής παράδοσης. Πλήθος κόσμου συγκεντρώνονταν στους ναούς που λειτουργούσε ο ταπεινός ιερέας. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, άνδρες και γυναίκες, Αθηναίοι και επαρχιώτες, επιστήμονες και απλοί εργάτες. Ακόμα και παιδιά, αρκετά παιδιά με τις μητέρες τους, έμεναν στο ναό ώρες πολλές μέχρι να τελειώσει η ακολουθία. Τα μικρά παιδιά τον αγαπούσαν πολύ τον παππούλη, αλλά και ο Άγιος αγαπούσε τα αθώα παιδιά.

Συχνά πήγαιναν από νωρίς στην εκκλησία για να προλάβουν να είναι πρώτα στο ιερό και έτσι να ντυθούν τη στολή τους για να βοηθήσουν τον Άγιο στη Θεία Λειτουργία. Ακολουθούσαν τις οδηγίες του και συμμετείχαν και αυτά με τον τρόπο τους στο δοξολογικό ύμνο προς το Θεό. Δεν τα στενοχωρούσε η πολύωρη ακολουθία. Αντίθετα, τους άρεσε αφού κοντά στον Άγιο ένιωθαν απερίγραπτη γαλήνη και σιγουριά.

Αρκετές φορές τα παιδιά είχαν δει ένα παράδοξο θέαμα. Κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας έβλεπαν τον Άγιο να στέκεται ψηλότερα από τη γη και τα πόδια του να μην αγγίζουν στο έδαφος. Πολλά παιδιά τρόμαζαν και έτρεχαν με φόβο να το ανακοινώσουν στους γονείς τους που, μολονότι δεν έβλεπαν αυτό το θαυμαστό γεγονός, δάκρυζαν και ευχαριστούσαν τον Θεό που τους αξίωνε να βρίσκονται κοντά στον ευλογημένο ιερέα. Στη συνέχεια καθησύχαζαν τα παιδιά και με ακόμα μεγαλύτερη πίστη συμμετείχαν στην ακολουθία.

Κάποια μέρα που ο Άγιος βρισκόταν σ’ ένα από τα αγαπημένα του ξωκκλήσια για να λειτουργήσει, παρατήρησε πως δεν υπήρχε κανένα πρόσφορο. Δεν ταράχτηκε. Προτίμησε να περιμένει με τη βεβαιότητα ότι σύντομα κάποιο πρόσφορο θα βρισκόταν. Άλλωστε τόσα χρόνια, όσες φορές είχε συμβεί να μην έχει πρόσφορο, πάντα την κατάλληλη στιγμή, κάποιος θα έφερνε, ή αν έπρεπε κάποιος από το εκκλησίασμα πήγαινε σε κοντινό φούρνο και αγόραζε ένα. Εκείνη τη μέρα όμως τα πράγματα δυσκόλευαν….

Η ώρα περνούσε και κανένας δεν έφερνε πρόσφορο. Έψαξε καλά στα ράφια του ιερού μήπως και υπήρχε κάποιο από προηγούμενη φορά, μα δε βρήκε τίποτα. Τότε έκανε νόημα σε δύο πνευματικά του παιδιά να πλησιάσουν στο ιερό και τους ζήτησε να πάνε γρήγορα στο φούρνο και να ζητήσουν πρόσφορο κι αν δεν έβρισκαν να ζητούσαν από κάποιες ενορίτισσες που πάντα φρόντιζαν και είχαν.

Έφυγαν τρέχοντας από το εκκλησάκι οι δύο, μα μάταιος ο κόπος τους. Λίγη ώρα αργότερα γύρισαν με άδεια χέρια πίσω και ανακοίνωσαν στον Άγιο πως, παρά την προσπάθεια τους, κανένας δε βρέθηκε να τους εξυπηρετήσει. Ο Άγιος ευχαρίστησε τα πνευματικά του παιδιά για τον κόπο τους και έμεινε μόνος του στο ιερό. Στενοχωρήθηκε πολύ και τα ασκητικά του μάτια γέμισαν δάκρυα. Η ώρα είχε περάσει. Ο Όρθρος έφτανε στο τέλος και ο ευλογημένος ιερέας δεν θα μπορούσε να προχωρήσει στη Θεία Λειτουργία. Τόσα χρόνια, καθημερινά λειτουργούσε, μα εκείνη τη μέρα με θλίψη θα έπρεπε να διακόψει αυτή την ευλογημένη σειρά. Με ασταμάτητα δάκρυα κοιτούσε την εικόνα του Εσταυρωμένου και με δυνατή προσευχή παρακαλούσε τον Κύριο να μη του στερήσει τη Θεία Λειτουργία.

Ξαφνικά βλέπει πάνω στην Αγία Τράπεζα ένα μικρό πρόσφορο που άχνιζε. Ήταν ολόφρεσκο και τοποθετημένο στη μέση. Μόλις το είδε ο Άγιος έκανε το σταυρό του και ύψωσε τη δακρυσμένη ματιά του προς τον ουρανό ευχαριστώντας το Θεό. Το θαύμα είχε γίνει. Κάποιος άγγελος σταλμένος από το Χριστό είχε τοποθετήσει το μικρό πρόσφορο στην Αγία Τράπεζα. Ο Άγιος σκέφτηκε πως ένα τέτοιο θαυμαστό γεγονός δεν έπρεπε να μείνει κρυφό. Κρατώντας λοιπόν το θεόσταλτο δώρο βγήκε μπροστά στην Ωραία Πύλη του Ιερού και διακόπτοντας τους ψάλτες έδειξε το πρόσφορο προς το εκκλησίασμα και είπε συγκινημένος: “Κοιτάξτε παιδιά μου τι σημείο μας έκανε ο Θεός”. Ο κόσμος σάστισε. Χωρίς πολλά λόγια ο Άγιος εξήγησε τι είχε προηγηθεί και αμέσως προχώρησε πάλι μέσα στο ιερό και σαν να είχε συμβεί κάτι απλό και συνηθισμένο συνέχισε την ακολουθία.

Στο μεταξύ, βαθιά συγκίνηση κατέλαβε τους παρευρισκόμενους όταν συνειδητοποίησαν πως ένα μεγάλο θαύμα – σημείο, όπως τους είπε ο Παππούς – είχε συμβεί εκείνη την ώρα. Όλων τα μάτια βούρκωσαν και στράφηκαν με ευγνωμοσύνη προς την εικόνα του Χριστού που τη φώτιζε αμυδρά ένα μικρό καντήλι. Ευχαριστούσαν τον Κύριο για το μεγάλο θαύμα. Τον ευχαριστούσαν όμως και για την ευλογημένη παρουσία του Παππού κοντά τους.

Μέχρι την απόλυση της Θείας Λειτουργίας όλοι ήταν συγκλονισμένοι και με δυσκολία συγκρατούσαν τα δάκρυα τους. Μόνο ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς έμοιαζε να μην έχει συναίσθηση του θαύματος που είχε γίνει. Άλλωστε για τον ίδιο τα θαύματα ήταν μέρος του καθημερινού του προγράμματος και η ταπεινή του ψυχή ποτέ δεν υπερηφανεύτηκε για τα θεία σημεία. Ήταν για τον Άγιο τα θαύματα φυσιολογικά, όπως φυσιολογική ήταν και η αστείρευτη πίστη και αγάπη του στο Θεό.

Αναρτήθηκε από εκδόσεις ''Χρυσοπηγή''

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΘΕΟΔΟΧΟΣ.(3 Φεβρουαρίου)

ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΘΕΟΔΟΧΟΣ




(3 Φεβρουαρίου)



Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα







Ο άγιος Συμεών ονομάζεται Θεοδόχος, επειδή προϋπάντησε στον Ναό τον Χριστό και Τον δέχθηκε στην αγκάλη του. Σαράντα ημέρες μετά την Γέννηση του Χριστού, η Παναγία και ο Ιωσήφ Τον προσήγαγαν στον Ναό, σύμφωνα με τον Νόμο, και όταν ο Θεοδόχος Συμεών Τον εβάστασε στην αγκάλη του είπε: “Νύν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου ό ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ”.



Ο Θεοδόχος Συμεών περίμενε υπομονετικά τον Μεσσία μέχρι τα βαθειά του γεράματα με αταλάντευτη πίστη. Γνώριζε πολύ καλά, όπως του είχε προφητευθή από το Άγιον Πνεύμα, ότι δεν θα γευθή θάνατον πριν ιδή “τό σωτήριον του Θεού” και γι’ αυτό όταν εβάστασε στην αγκάλη του τον Χριστό ζήτησε την απόλυση από την ζωή, και ενώ απέθνησκε δεν ήταν ανήσυχος και ταραγμένος, αλλά αισθανόταν πνευματική αγαλλίαση και βαθειά ειρήνη. Χαρακτηριστικοί είναι και οι λόγοι του προς την Παναγία: “ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον και σού δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, όπως αν αποκαλυφθώσιν εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί”.



Ο βίος και οι λόγοι του Θεοδόχου Συμεών μας δίνουν αφορμή να τονίσουμε τα παρακάτω:



Πρώτον, ότι ο Θεοδόχος Συμεών εμαρτύρησε περί του Χριστού ότι δεν είναι άνθρωπος, έστω μεγάλος και σημαντικός, αλλά ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο σαρκωθείς Θεός Λόγος, το σωτήριον του Θεού. Ότι είναι όχι απλώς ένας φωτισμένος διδάσκαλος, αλλά το Φώς του κόσμου, “Φώς εις αποκάλυψιν εθνών”. Επροφήτευσεν ακόμη ότι ο Χριστός είναι προορισμένος για την πτώση και ανύψωση πολλών και “εις σημείον αντιλεγόμενον” και ότι την καρδιά της Παναγίας θα την διαπεράση η ρομφαία του πόνου, για να φανερωθούν οι λογισμοί πολλών καρδιών.



Πράγματι, ο Χριστός είναι το Πρόσωπο εκείνο, το οποίο εχώρισε στα δύο την ανθρώπινη ιστορία. Είναι σημείο αντιλεγόμενο ο Ίδιος, οι εντολές Του και οι λόγοι Του. Κάποιοι τον δέχονται και κάποιοι άλλοι τον απορρίπτουν. Αυτοί που Τον αγαπούν και αποδέχονται τον χρηστό ζυγό και το ελαφρύ φορτίο Του είναι συνήθως οι λίγοι. Οι πολλοί δεν αντέχουν το κήρυγμα της αγάπης και είναι απρόθυμοι για αυταπάρνηση. Κανείς όμως δεν μένει αδιάφορος μπροστά στο μυστήριο της εσταυρωμένης Αγάπης. Ο Σταυρός του Χριστού, που για την Παναγία ήταν ρομφαία, θα είναι πάντοτε η αιτία της αποκάλυψης των λογισμών των ανθρωπίνων καρδιών και θα αποτελή για μεν τους άγευστους της αυθεντικής αγάπης και προσκολλημένους στο γράμμα του νόμου που αποκτείνει, σκάνδαλο, για δε τους “λογικούς” και σοφούς του αιώνος τούτου, μωρία. Αλλά για όλους εκείνους που βιώνουν την αγάπη ως σταυρό και τον σταυρό ως αγάπη, για όσους έχουν αυτή την λογική τρέλλα, που όμως έχει την δύναμη να θεραπεύη των “λογικών” την άλογη τρέλλα, για τους σωζομένους, θα είναι πάντοτε “Θεού δύναμις και Θεού σοφία”.



Δεύτερον, όταν ο Πρεσβύτης Συμεών φωτισμένος από το Άγιον Πνεύμα αναγνώρισε στο πρόσωπο του παιδίου τον Σωτήρα πάντων των λαών, ζητούσε την έξοδο από την παρούσα ζωή. Και παρ’ όλον ότι απέθνησκε εν τούτοις διατηρούσε την εσωτερική ειρήνη της ψυχής του, γιατί ήξερε ότι θα συνεχίση να ζη και να έχη κοινωνία με τον Θεό σε μια άλλη διάσταση ζωής. Είχε υπερβή τον θάνατο στα όρια της προσωπικής του ζωής, παρά το ότι δεν είχε ακόμη καταργηθή οντολογικά ο θάνατος με την Ανάσταση του Χριστού. Αυτό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων. Δεν φοβούνται τον θάνατο, αντίθετα μάλιστα τον επιθυμούν, επειδή γνωρίζουν εμπειρικά ότι η εκδημία της ψυχής από το σώμα και η προς τον Θεόν ενδημία δεν είναι θάνατος, αλλά μετάβαση “εκ του θανάτου εις την ζωήν”. Φεύγουν από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με την βεβαιότητα της αιωνίου ζωής “εν τω Φωτί” και γι’ αυτό έχουν στην ψυχή βαθειά ειρήνη. Κάποτε ένας Ορθόδοξος μοναχός απέθνησκε και τον ερώτησε κάποιος συνασκητής του: “πώς αισθάνεσαι, πάτερ, τώρα που φεύγεις από την πρόσκαιρη ζωή και πορεύεσαι στην αιωνιότητα”; Και εκείνος γεμάτος ηρεμία και γαλήνη απάντησε με τον δικό του χαρακτηριστικό και απλό τρόπο: “Και εδώ με τον Θεό και εκεί με τον Θεό, παντού καλά είναι”.



Όταν ο άνθρωπος είναι υποδουλωμένος στα πάθη, προσκολλημένος στα υλικά πράγματα και έχη άγνοια της αιωνίου Θείας ζωής, μπροστά στο φάσμα του θανάτου αισθάνεται φόβο και ταραχή. “Ψυχή αμαρτωλός, αιχμάλωτος των παθών, δεν δύναται να έχη ειρήνην και χαράν εν τω Κυρίω έστω και αν κατέχη όλα τα πλούτη της γής, έστω και αν βασιλεύη εφ’ όλου του κόσμου. Εάν εις τοιούτον βασιλέα, ενώ εύθυμος διασκεδάζει εις συμπόσιον μετά των πριγκήπων του, καθήμενος επί του θρόνου εις όλην την δόξαν του, είπωμεν αίφνης: "Βασιλεύ, αποθνήσκεις εντός ολίγου", τότε η ψυχή του θα εταράττετο και θα έτρεμεν από τον φόβον και θα έβλεπε την αδυναμίαν του...Υπάρχουν πτωχοί, οίτινες δεν φοβούνται τον θάνατον, αλλά συναντούν αυτόν εν ειρήνη, ως ο Συμεών ο Θεοδόχος... Οποία ειρήνη υπήρχεν εις την ψυχή του Δικαίου Συμεών, δύνανται να καταλάβουν μόνον εκείνοι, οι οποίοι απέκτησαν την ειρήνη του Θεού, ή τουλάχιστον εδοκίμασαν αυτήν” (Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, έκδ. α', σελ. 318).



Η εσωτερική ειρήνη της ψυχής συνδέεται άμεσα με την υποδοχή και αποδοχή του Χριστού, με την τήρηση όλων των εντολών Του και την υπέρβαση του θανάτου στα όρια της προσωπικής ζωής.