ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΕΙ ΑΓΑΠΗ!

Κάποτε υπήρχε ένα ζευγάρι που αγαπιόταν πάρα πολύ…
Ο άντρας λάτρευε τη γυναίκα και της το έδειχνε με κάθε ευκαιρία…
Η γυναίκα του ήταν όμορφη, ευαίσθητη αλλά φιλάσθενη.
Ο άνδρας χρειάστηκε να φύγει στον πόλεμο,
όπου πέρασε πολλές δυσκολίες και παρ' ολίγο να χάσει και τη ζωή του.
Προσευχόταν καθημερινά να τον αφήσει ο Θεός να ζήσει για να γυρίσει ξανά στην πολυαγαπημένη του γυναίκα.
Όλη του η σκέψη ήταν να την σφίξει στην αγκαλιά του κι αυτό του έδινε κουράγιο να αντέξει την πείνα, το κρύο και τους τραυματισμούς.
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, γεμάτος χαρά,
ξεκίνησε για το σπίτι του.
Στο δρόμο όμως συνάντησε έναν οικογενειακό φίλο που τον συλλυπήθηκε για τη συμφορά που τους βρήκε.
"Ποιά συμφορά;" ρώτησε αυτός όλο ανησυχία. "Δεν το έμαθες; η γυναίκα σου έπαθε μια μολυσματική ασθένεια και έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της."
Ο άνδρας κάθισε στη μέση του δρόμου και έκλαψε πικρά.
Όταν έφτασε στο σπίτι του αργότερα το απόγευμα, η γυναίκα του κατάλαβε πως ο αγαπημένος της είχε χάσει το φως του...
Νόμιζε πως είχε τυφλωθεί στον πόλεμο σε κάποια μάχη...
Τον αγκάλιασε όμως με την ίδια αγάπη και έζησαν ευτυχισμένοι για 15 χρόνια.
Μετά η γυναίκα πέθανε και ο άνδρας αφού της έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα δικά του!!!
Για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια υποκρίθηκε τον τυφλό για να μην την πληγώσει...

Αυτό είναι αγάπη....
Να εθελοτυφλώ για να μη σε πληγώσω...

Το άρθρο επιμελήθηκε ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος

TO ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΤΟΣ...

Μια φορά κάποιος ζήτησε απ' το Θεό
ένα λουλούδι ...;
... και μια πεταλούδα.
Ο Θεός όμως αντί γι' αυτά του έδωσε... ένα κάκτο ...;
...;και μια κάμπια.
Αυτό στεναχώρησε τον άνθρωπο, δεν μπόρεσε να καταλάβει γιατί δεν πήρε αυτό που ζήτησε.

Είπε μέσα του, λοιπόν ο Θεός έχει να νοιαστεί για τόσους ανθρώπους ...;

Και αποφάσισε να μην ζητήσει εξηγήσεις.

Μετά από λίγο καιρό πήγε να κοιτάξει αυτά που του είχαν δοθεί και τα 'χε ξεχάσει.

Προς έκπληξή του, απ' τον αγκαθωτό και άσχημο κάκτο

είχε φυτρώσει ένα όμορφο λουλούδι.


Και η άσχημη κάμπια είχε μεταμορφωθεί

σε μια υπέροχη πεταλούδα.

Ο ΘΕΟΣ τα κάνει πάντα όλα σωστά!

Ο τρόπος που ενεργεί είναι ΠΑΝΤΑ ο καλύτερος, ακόμα κι αν σε μας φαίνεται λανθασμένος.

Αν ζήτησες από το Θεό κάτι και πήρες κάτι διαφορετικό, δείξε Του ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.



Μπορείς να είσαι σίγουρος πως Αυτός θα σου δίνει πάντα αυτό που χρειάζεσαι τη κατάλληλη στιγμή.

Αυτό που θέλεις ...;

...; δεν είναι πάντα κι αυτό που χρειάζεσαι!

Το ΑΓΚΑΘΙ του σήμερα...

Είναι το ΛΟΥΛΟΥΔΙ του αύριο!

Κοίτα μέσα σου . . .

" Κοίτα πίσω σου . . . και ευχαρίστησε Το Θεό !
Κοίτα μπροστά σου . . . και εμπιστεύσου Το Θεό !
Κοίτα γύρω σου . . . και υπηρέτησε Το Θεό
Κοίτα μέσα σου . . . και θα βρεις Το Θεό ! "

ΜΠΑΜΠΑ ΠΟΣΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑ;

ΜΠΑΜΠΑ ΠΟΣΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΣΕ ΜΙΑ ΩΡΑ;
Ένας πατέρας γυρίζει σπίτι από την εργασία του αργά, κουρασμένος και εκνευρισμένος, για να βρει τον πέντε ετών γιο του να τον περιμένει στην πόρτα.
-Μπαμπά, μπορώ να ρωτήσω κάτι;
-Ναι, βεβαίως, τι είναι;
-Μπαμπά, πόσα παίρνεις σε μια ώρα;
-Αυτό δεν είναι δίκη σου δουλειά, απάντησε θυμωμένος ο πατέρας.
-Θέλω ακριβώς να ξέρω. Παρακαλώ, πες μου πόσα παίρνεις σε μια ώρα;
-Εάν πρέπει να ξέρεις, παίρνω 40 ευρώ την ώρα.
-Ωχ! Μπαμπά, σε παρακαλώ, μπορείς να μου δανείσεις 20 ευρώ;
-Εάν ο μόνος λόγος που ρώτησες είναι να δανεισθείς κάποια χρήματα, για να αγοράσεις ένα ανόητο παιχνίδι ή κάποιες άλλες αηδίες, τότε να πας κατ΄ευθείαν στο δωμάτιο σου και στο κρεβάτι σου. Δεν εργάζομαι σκληρά καθημερινά για τέτοιες παιδαριώδεις επιπολαιότητες.
Το μικρό παιδί πήγε ήσυχα στο δωμάτιο του και έκλεισε την πόρτα. Ο μπαμπάς κάθισε σκεπτόμενος την ερώτηση του παιδιού και νευρίαζε όλο και περισσότερο. «Πώς τόλμησε να υποβάλει τέτοια ερώτηση, για να πάρει μόνο κάποια χρήματα;».
Μετά από μια περίπου ώρα ο μπαμπάς είχε ηρεμήσει και σκέφθηκε: «Ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά ν΄αγοράσει ο μικρός με τα 20 ευρώ. Και δεν ζητάει χρήματα πολύ συχνά». Πήγε στην πόρτα του δωματίου του παιδιού και την άνοιξε.
-Κοιμάσαι, γιε μου; Ρώτησε.
-Δεν κοιμάμαι, απάντησε το αγόρι.
-Σκεφτόμουν ότι ίσως ήμουν πολύ σκληρός μαζί σου νωρίτερα. Ήταν μια μεγάλη μέρα και έβγαλα την κούραση μου σε σένα. Εδώ είναι τα 20 ευρώ που μου ζήτησες». Το παιδί έτρεξε κατ΄ευθείαν επάνω του χαμογελώντας.
-Σ΄Ευχαριστώ, μπαμπά, φώναξε. Κατόπιν πάει στο μαξιλάρι του και βγάζει από κάτω κάποια τσαλακωμένα χρήματα. Ο πατέρας, μόλις βλέπει ότι το παιδί έχει ήδη κάποια χρήματα, αρχίζει να νευριάζει, ενώ εκείνο αρχίζει να μετράει σιγά τα χρήματα του και κοιτάζει τον μπαμπά του, που το ρωτά:
-Γιατί θέλεις περισσότερα χρήματα, εφ΄όσον έχεις ήδη μερικά;
-Μπαμπά, έχω 40 ευρώ τώρα. Μπορώ να αγοράσω μια ώρα του χρόνου σου; Σε παρακαλώ, έλα αύριο νωρίς στο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να φάμε μαζί.
Ο πατέρας ένοιωσε συντετριμμένος. Αγκάλιασε το μικρό γιο του και τον ικέτευσε να τον συγχωρήσει.
Πηγη Πατερικός λόγος.

Το νά ΄σαι του Θεού...

Το νά ΄σαι του Θεού είναι μαρτύριο,
το νά ΄σαι του Θεού είναι χαρά,
το νά ΄σαι του Θεού είναι μυστήριο,
κι άν είσαι του Θεού, έχεις το πάν.
Το νά ΄σαι του Θεού είναι ένας σταυρός,
Το νά ΄σαι του Θεού είναι πορεία στο φώς,

Το να ΄σαι του Θεού είναι ανάσταση,
Κι άν είσαι του Θεού, ζής δίχως «πως».

Το να ΄σαι του Θεού είναι χαμόγελο,
Το να ΄σαι του Θεού δάκρυα πικρά,
Το να ΄σαι του Θεού πορεία στο ακρόγιαλο,
Κι άν είσαι του Θεού, και στο Γολγοθά.

Το να ΄σαι του Θεού μωρία θαυμαστή,
Το νά ΄σαι του Θεού εκούσια εκλογή,
Το να ΄σαι του Θεού ουράνια προσμονή,
Ας είσαι του Θεού και σου αρκεί.

Το να ΄σαι του Θεού είναι υπέροχο,
Στοιχίζει, μα αξίζει να το γευθείς.

Παιδική χορωδία Απολύτρωσις!

ΠΙΣΤΗ

ΠΙΣΤΗ
Δεν εχεις πίστη όταν τα στάχυα σου
προσμένεις να γενούν σιτάρι
κι' απ' τ' άκαρπο δεντρί που κέντρωσες
προσμένεις καρπερό βλαστάρι.
Πίστη εχεις οταν απ' το χέρσωμα
και τ' αστραποκαμένα ξύλα
προσμένεις τους καρπούς ολόδροσους
και καταπράσινα τα φύλλα.
Δεν έχεις πίστη όταν τ' απόβραδο
προσμένεις να προβάλλουν τ' άστρα
και με του πετεινού το λάλημα
να φέξει η αυγή ροδογελάστρα.
Πίστη έχεις όταν όσο αλογιστο
και πλάνο ο νους σου κι αν το ξέρει
προσμένεις ήλιο τα μεσάνυχτα
κι αστροφεγγιά το μεσημέρι.
Δεν εχεις πίστη όταν πιστεύοντας
ρωτάς την κρίση και τη γνώση
Δεν έχεις πίστη όταν την πίστη σου
στη λογική εχεις θεμελιώσει.
Πίστη έχεις όταν κάθε σου όνειρο
τ' άνάφτεις στο βωμό της τάμα
κι άν κάποιο τάμα σου είν' αδύνατο
προσμένεις να γενεί το θάμα.
  
Γ.  Δροσίνης

Ξημερώσου με το νόημα αυτό...

Εκεί που προσεύχεσαι τη νύχτα-τη νύχτα προσεύχονταν οι Πατέρες,και διάβαζαν ψαλμούς,για να περάσει η νύχτα-αν κάποιος στίχος μιλήσει στην καρδιά σου,μείνε εκεί,μήν προχωράς,δέν πειράζει.
Ξημερώσου με το νόημα αυτό,με τη χάρη αυτή,με το μύρο, ας πούμε,που πηγάζει από'κεί.
Και καθώς δίνεσαι εσύ σ'αυτό,τρόπον τινά αγαπάς τον Κύριο,ασπάζεσαι τον Κύριο,θέλεις να είσαι μαζί με τον Κύριο.
Π.Συμεών Κραγιόπουλος

Πες μου ποιος είναι ο δάσκαλός σου...

Σε φουντωμένο δένδρου κλωνάρι, κάθεται σπίνος καί κελαηδεί,
τόσην ακούει τέχνη καί χάρη καί πλησιάζει ένα παιδί.
Σπίνε μ’ αρέσει το ψάλσιμό σου,τα λέγεις όλα, όλα καλά,
πες μου ποιος είναι ο δάσκαλός σου,που σου μαθαίνει τα μουσικά.
♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡♥♡
Μάθε παιδάκι, πως δάσκαλός μου,που μου μαθαίνει την μουσική,
είναι ο πλάστης όλου του κόσμου ,η εύνοιά Του η στοργική.

Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ...

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ὅλα ἀχόρταγος. Θέλει νὰ ἀπολαύσει πολλά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὰ προφτάσει ὅλα. Καὶ γι᾿ αὐτὸ βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως, φτάσει σὲ μία κατάσταση, ποὺ νὰ εὐχαριστιέται μὲ τὰ λίγα, καὶ νὰ μὴ θέλει πολλὰ ἔστω καὶ κι ἂν μπορεῖ νὰ τὰ ἀποκτήσει, ἐκεῖνος λοιπὸν εἶναι εὐτυχισμένος. Οἱ ἄνθρωποι δὲν βρίσκουν πουθενὰ εὐτυχία, γιατὶ ἐπιχειροῦν νὰ ζήσουν χωρὶς τὸν ἑαυτό τους. Ἀλλὰ ὅποιος χάσει τὸν ἑαυτό του, ἔχει χάσει τὴν εὐτυχία. Εὐτυχία δὲν εἶναι τὸ ζάλισμα, ποὺ δίνουν οἱ πολυμέριμνες ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις, ἀλλὰ ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καὶ ἡ σιωπηλὴ ἀγαλλίαση τῆς καρδιᾶς. Γι᾿ αὐτὸ εἶπε ὁ Χριστός: «Οὐκ ἔρχεται ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ μετὰ παρατηρήσεως: οὐδὲ ἐροῦσιν, ἰδοὺ ὧδε, ἢ ἰδοὺ ἐκεῖ. Ἰδοὺ γὰρ ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστι».

Ξέρω καλά, τί εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ ζοῦνε οἱ λεγόμενοι κοσμικοὶ ἄνθρωποι. Οἱ ἄνθρωποι, δηλαδή, ποὺ διασκεδάζουνε, ποὺ ταξιδεύουνε, ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ λογῆς-λογῆς θεάματα, μὲ ἀσημαντολογίες, μὲ σκάνδαλα, μὲ τὶς διάφορες ματαιότητες. Ὅλα αὐτά, ἀπὸ μακριὰ φαντάζουνε γιὰ κάποιο πρᾶγμα σπουδαῖο καὶ ζηλευτό! Ἀπὸ κοντά, ὅμως, ἀπορεῖς γιὰ τὴν φτώχεια ποὺ ἔχουνε, καὶ τὸ πόσο κούφιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ξεγελιοῦνται μὲ αὐτὰ τὰ γιατροσόφια τῆς εὐτυχίας. Βλέπεις δυστυχισμένους ἀνθρώπους, ποὺ κάνουνε τὸν εὐτυχισμένο! Κατάδικους, ποὺ κάνουνε τὸν ἐλεύθερο! Ἄδειοι ἀπὸ κάθε οὐσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη ἡ ψυχή τους! Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀνύπαρκτη καὶ ἡ «εὐτυχία» τους! Τελείως ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

Ἀλλὰ πῶς νὰ γίνει ψωμί, σὰν δὲν ὑπάρχει προζύμι; Καὶ πῶς νὰ μὴν εἶναι ὅλα ἄνοστα, ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει ἁλάτι;

Μὴ φοβᾶσαι, ἀδελφέ μου, νὰ μείνεις μοναχὸς μὲ τὸν ἑαυτό σου! Μὴ καταγίνεσαι ὁλοένα μὲ χίλια πράγματα, γιὰ νὰ τὸν ξεχάσεις! Γιατὶ ὅποιος ἔχασε τὸν ἑαυτό του, κάθεται μὲ ἴσκιους καὶ μὲ φαντάσματα μέσα στὴν ἔρημό του θανάτου. Ἀγάπησε τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιο, περισσότερο ἀπὸ τὶς πεθαμένες σοφίες τῶν ἀνθρώπων. Περισσότερο ἀπὸ κάθε τιμὴ καὶ δόξα ἐτούτου τοῦ κόσμου. Καὶ μοναχὰ τότε, θὰ χαίρεσαι σὲ κάθε ὥρα τῆς ζωῆς σου. Κανένας δρόμος δὲν βγάζει στὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς, παρὰ μόνο ὁ Χριστός, ποὺ σὲ καλεῖ πονετικὰ καὶ ποὺ σοῦ λέγει: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός».

Απο το βιβλίο "Μυστικά άνθη'' του Φώτη Κόντογλου

«Συ ακολούθει μοι»

… «Συ ακολούθει μοι» (Ιωάν. κα΄,22). Η τελευταία λέξη του Ιησού που αναφέρουν τα Ευαγγέλια. Είναι και πρώτη λέξη του Ιησού, στην όχθη της λίμνης. Την είπε τότε στον Πέτρο. Την ξαναλέει πάλι στον Πέτρο, στην όχθη της λίμνης, σαν τελευταία λέξη. Μια λέξη που περιέχει τα πάντα.
Ο Πέτρος όταν είχε κληθεί, δεν ήξερε τι σημαίνει το ν’ ακολουθεί κανείς τον Ιησού. Τώρα, μετά το Πάθος, μετά την προσωπική του πτώση, το ξέρει καλύτερα. Όμως δεν θα το μάθει τέλεια παρά μόνο μέσα στο μαρτύριό του. «Άλλος σε ζώσει…» (Ιωάν. κα΄,18).
Στο ηλιοβασίλεμα της ζωής –ακόμη και μιας ζωής απιστίας- όπως και στην ανατολή της, ο Ιησούς δεν παύει να μας απευθύνει το ίδιο μήνυμα. Ένα μήνυμα επιβλητικό, μεγαλειώδες, αλλά και σπλαχνικό: «Συ ακολούθει μοι…».
Κύριε, άκουσα τόσες φορές, τόσα χρόνια, στην πρόσκλησή Σου. Πόσες φορές δεν ρίχτηκα στην πορεία. Έπειτα έπεσα. Δεν συνέχισα. Ξανασηκώθηκα. Και πάλι έπεσα. Δεν μπορώ να πω ότι Σε ακολούθησα. Συχνά Σε έχασα από τα μάτια μου. Κι όμως πάντοτε ένιωθα ότι είσαι εκεί…
Σήκω πάλι! Ξανάρχισε!
Μα Κύριε, δεν θα με αποδοκιμάσεις; Κι οι αναρίθμητες φορές που Σε πρόδωσα;
Έλα κοντά μου, πίσω μου. Ακολούθησέ με.
Κύριε, θα μου κάνεις άλλη μια φορά –ίσως για τελευταία φορά- τη χάρη να με καλέσεις;
Ναι, παιδί μου. Θέλεις να ‘ρθεις;
Κύριε, έρχομαι…

Ιερομόναχος Λεβ Ζιλέ
(από το βιβλίο «Ιησούς» του Λεβ Ζιλέ, σελίδα 143)

Απολυτίκιο των Αγ. Απ. Πέτρου, Παύλου - 29 ΙΟΥΝΙΟΥ

ΧΑΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ.

Πλεονεξία- Η ρίζα όλων των κακών

Πλεονεξία- Η ρίζα όλων των κακών

…Η πλεονεξία εκδηλώνεται στα παιδιά με διάφορες μορφές. Στα μικρά παιδιά συνήθως εκδηλώνεται με την προσπάθεια ν’ αρπάζουν ό,τι μπορούν και να το κάνουν δικό τους, ενώ απ’ αυτά που παίρνουν δεν θέλουν να δώσουν τίποτα στα αδέλφια τους ή σε κάποιον άλλον.

Για να προφυλαχθούν τα παιδιά από το άθλιο αυτό πάθος πρέπει οι γονείς να τα ωθούν προς την γενναιοδωρία. Αυτό θα επιτευχθεί όταν μαθαίνετε τα παιδιά σας να μοιράζονται με τους άλλους ό,τι έλαβαν, να δίνουν ελεημοσύνη στο ζητιάνο, να εξυπηρετούν το φτωχό κ.ο.κ.

Να διδάσκετε τα παιδιά σας να είναι γενναιόδωρα, όχι από έμφυτη συμπόνια, αλλά με την πεποίθηση ότι αυτό που δίνεται στο φτωχό ο Σωτήρας το λαμβάνει σαν να δίνεται στον Ίδιο. Να τα διδάσκετε με τα λόγια του Κυρίου: «Μακάριόν εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν (Πραξ. κ’, 35). Ας συνηθίσει το χεράκι του να ευεργετεί, για να νιώσει πόση χαρά και αγαλλίαση αισθάνεται εκείνος που δίνει.

Άλλη μορφή πλεονεξίας που εκδηλώνεται στα παιδιά είναι ότι δεν ικανοποιούνται με τίποτα. Γι’ αυτό, αν θέλετε να αποτρέψετε τα παιδιά σας από την πλεονεξία, προσπαθήστε να τα μάθετε να ικανοποιούνται με ό,τι έχουν. Τα παιδιά πρέπει να είναι ικανοποιημένα με την τροφή, τα ρούχα τους, τα παιχνίδια τους και με όλα, όσα υπάρχουν γύρω τους. Στις σχέσεις σας με τα παιδιά εφαρμόστε τον έξης κανόνα; «Όποιος δεν είναι ευχαριστημένος μ’ αυτό που του δίνουν, δεν θα πάρει τίποτα». Δεν είναι ικανοποιημένο το παιδί με το φαγητό που του δώσατε, τα ρούχα ή τα παιχνίδια που του αγοράσατε; Πάρτε τα πίσω. Αυτό θα επιδράσει ευεργετικά στο παιδί που δεν έχει ακόμη χαλάσει.

Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να οικειοποιούνται τα παιδιά ξένα πράγματα, από πλεονεξία. Στο σημείο αυτό πρέπει να είσθε ιδιαίτερα προσεκτικοί. Αν δήτε στα χέρια των παιδιών σας πράγματα που δεν τους τα δώσατε εσείς, να τα ρωτάτε πάντα που τα βρήκαν, και, αν διαπιστώσετε ότι τα πήραν από άλλους, αυστηρά να τα υποχρεώνετε να τα επιστρέψουν, χωρίς χρονοτριβή.

Πότε – πότε ρίχνετε μια ματιά στα σχολικά είδη των παιδιών σας, μήπως βρεθούν εκεί ξένα πράγματα. Αν τα παιδιά φέρνουν στο σπίτι κάτι που βρήκαν στο δρόμο ή στο σχολειό, να απαιτείτε να το δείξουν στην τάξη, μήπως το έχασε κανείς.

Μην επιτρέπετε να ανταλλάσσουν τα παιδιά τα πράγματα τους, ούτε, πολύ περισσότερο, να τα πωλούν, διότι έτσι είναι εύκολο να μάθουν να απαιτούν. Διδάξτε τους, όσο νωρίτερα μπορείτε, ότι αυτά που αποκτώνται με απάτη, προκοπή δεν φέρνουν.

Μαθαίνετε τα παιδιά σας από μικρό να ξεχωρίζουν το «δικό μου» από το «δικό σου». Γι’ αυτό, μην επιτρέπετε να παίρνουν και να χρησιμοποιούν αυτοβούλως τα πράγματα των αδελφών τους, γιατί έτσι χαλαρώνει το αίσθημα των δικαιωμάτων και ο σεβασμός προς την ξένη ιδιοκτησία.

Αντιθέτως, συμβουλεύετε τα παιδιά σας να βοηθούν ο ένας τον άλλον, και να δίνουν τα πράγματα τους στα αδέλφια ή τους φίλους τους σε περίπτωση ανάγκης.

Αν θέλετε, γονείς, να προφυλάξετε τα παιδιά σας από την πλεονεξία, με οποιαδήποτε μορφή κι’ αν εμφανίζεται αύτη, αν θέλετε να μην γίνουν δούλοι του μαμμωνά, να τους διδάσκετε, με το λόγο και το παράδειγμα σας, την πραγματική αξία των επίγειων αγαθών.

Να τα διδάσκετε με το λόγο: εξηγήστε στα παιδιά ότι τα χρήματα και η περιουσία δεν είναι το ύψιστο αγαθό στη γη. Το ύψιστο αγαθό είναι η αρετή και η δικαιοσύνη, γιατί αυτά μόνο έχουν άξια ενώπιον του Θεού. Δώστε στα παιδιά να καταλάβουν ότι ο άνθρωπος δεν έχει καμιά ωφέλεια αν κερδίσει τον κόσμον όλο και χάσει την ψυχήν του.

Να τα διδάσκετε με το παράδειγμα σας. Μην αμελείτε τα θρησκευτικά σας καθήκοντα, όπως π.χ. την προσευχή ή τον εκκλησιασμό, εξ αιτίας της πλεονεξίας. Τέλος, δείχνετε με την όλη σας ζωή στα παιδιά, ότι κύρια φροντίδα σας δεν είναι η απόκτηση χρημάτων και περιουσίας, αλλά η σωτηρία και η μέλλουσα μακαριότητα της ψυχής σας!

Σας υπέδειξα λοιπόν γονείς, πως να καταπολεμάτε την τάση των παιδιών προς τήν πλεονεξία και πως να τα προφυλάσσετε από το άθλιο και επικίνδυνο αυτό πάθος.

Μαθαίνετε τα παιδιά σας να είναι γενναιόδωρα και ολιγαρκή. Καλλιεργήστε τους το αίσθημα της τιμιότητας και εμπνεύσατε τους την βαθειά αποστροφή στο ψέμα. Να τα διδάσκετε με το λόγο και το παράδειγμα σας την πραγματική άξια των επιγείων αγαθών.

Αναθρέψατε λοιπόν τα παιδιά σας όχι μόνο για τη γη, αλλά και για τον Θεό και τον ουρανό. Ενδιαφερθείτε όχι μόνο για το φθαρτό σώμα, αλλά και για την αθάνατη ψυχή. Εφοδιάστε τα όχι μόνο για τούτη τη σύντομη ζωή, αλλά για την ατέλειωτη αιωνιότητα!

(Επισκόπου Ειρηναίου Αικατερινμπούργκ και Ιρμπίτσκ, Μητέρα πρόσεχε!, Εκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής-1976.σ. 96-99)

Με όλα να χαίρεσθε !

 

Με όλα να χαίρεσθε !

" Να εκμεταλλεύεσθε τις ωραίες στιγμές.
Οι ωραίες στιγμές προδιαθέτουν την ψυχή σε προσευχή, την καθι­στούν λεπτή, ευγενική, ποιητική.
.
Ξυπνήστε το πρωί, να δεί­τε το βασιλιά ήλιο να βγαίνει ολοπόρφυρος απ' το πέλα­γος.
.
Όταν σας ενθουσιάζει ένα ωραίο τοπίο, ένα εκκλησά­κι, κάτι ωραίο, να μη μένετε εκεί, να πηγαίνετε πέραν αυτού, να προχωρείτε σε δοξολογία για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίον.
.
Όλα είναι άγια, και η θάλασσα και το μπάνιο και το φαγητό.
Όλα να τα χαίρεσθε. Όλα μας πλουτίζουν, όλα μας οδηγούν στη μεγάλη Αγάπη, ό­λα μας οδηγούν στον Χριστό. "

( Γέροντας Πορφύριος )

Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους! (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους! (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Γράφετε. πόσο αγαπάτε τα παιδιά εξαιτίας της υπέροχης ευγνωμοσύνης τους, η οποία έχει χαθεί στους μεγάλους ή έχει περιοριστεί αρκετά. Δίνετε παραδείγματα. Θα σας δώσω και εγώ ένα. Ο μητροπολίτης της Αγίας Πετρούπολης Ισίδωρος έλεγε συχνά πως όταν ήταν παιδί ήταν ξυπόλυτος. Κάποιος άνθρωπος ονόματι Πέτρος τον λυπήθηκε και του αγόρασε ένα ζευγάρι γαλότσες με λαστιχένιες σόλες για πέντε καπίκια. Αυτή η μικρή ευεργεσία χαράχθηκε τόσο βαθιά στη μνήμη του μικρού Ισίδωρου, ώστε μετά και κατά τη διάρκεια πενήντα χρόνων ως ιερέας και ως επίσκοπος συχνά στις λειτουργίες μνημόνευε τον ευεργέτη του Πέτρο.Παρακάτω γράφετε, ότι ακριβώς επειδή αγαπάτε τα παιδιά γι’ αυτό τα λυπάστε. Διότι ήρθαν δύσκολοι καιροί για την παιδική ψυχή, για τον παιδικό χαρακτήρα. Οι αντιθέσεις σαν κρύοι άνεμοι κτυπούν τα παιδιά στο σπίτι, στο σχολείο και τον δρόμο. Και δεν είναι ότι απλά φέρνουν μπροστά στα παιδιά δύο ποτήρια, αλλά δύο αντίθετες θεωρίες για τη ζωή, την εκπαίδευση, την οικογένεια, την πατρίδα, ακόμα δε περισσότερο μπερδεύουν τα παιδιά με αντίθετα παραδείγματα. Θα επιθυμούσατε κάποια ιδιαίτερη εκπαίδευση για τα παιδιά που θα τα προστάτευε από τη σύγχρονη ανευθυνότητα και σύγχυση.
Ο Χριστός είπε: «Αν δεν αλλάξετε κι αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού» (Ματθ. 18,3). Ο Χριστός, λοιπόν, βλέπει μεγαλύτερη ανάγκη στην εκπαίδευση των ενηλίκων παρά των παιδιών. Δείχνει τη μέθοδο, πως πρέπει να εκπαιδευτούν οι ενήλικες. Πολύ απλά: Κοιτάζοντας τα παιδιά. Αλλά είπε πως πρέπει να εκπαιδεύσουμε και τα παιδιά: «Αφήστε τα παιδία και μην τα εμποδίζετε να έλθουν κοντά μου» (Ματθ. 19.14). Αφήστε τα παιδιά να πλησιάσουν το Χριστό
και αφήστε τους ενήλικες να πλησιάσουν τα παιδιά. Επειδή ο Χριστός δεν διδάσκει μόνο αλλά δίνει
και ευλογημένη πνευματική δύναμη ώστε τα παιδιά να μπορούν να φέρουν εις πέρας όλα όσα έμαθαν. Ο Χριστός είναι η αιώνια νεότητα. Αυτή η αιώνια νεότητα καλεί τα παιδιά για να τους δωρίσει τη δύναμη για να μην γεράσουν τη ψυχή τους, αλλά να παραμείνουν για πάντα νέοι, αγαθοί και χαρούμενοι άνθρωποι. Με μια λέξη η σοφία της εκπαίδευσης των παιδιών από το Χριστό έγκειται στο γεγονός ότι τα παιδιά παραμένουν για πάντα παιδιά και δεν μεταμορφώνονται σε γέρους. Αντίθετα μ’ αύτη τη σοφία στέκει η σχολική σχολαστική εκπαίδευση που με τη δύναμή της βαραίνει έτσι τα παιδιά, που τα γερνάει όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Προβάλλει τους γέρους ως παράδειγμα, τα διαποτίζει με γερασμένες σήψεις, τους μαραζώνει την καρδιά με γεροντική απαισιοδοξία. Αντί οι γέροι να γίνουν όπως τα παιδιά, κάνουν τα παιδιά γέρους. Και έτσι ούτε οι μπαίνουν στο Βασίλειο του Χριστού ούτε επιτρέπουν στα παιδιά να μπουν. Γι’ αυτό αναφέρεται παντού στην Ευρώπη ότι η νεολαία βρίσκεται σε απόγνωση. Ας ευλογήσει ο Χριστός να ξανανιώσει η νεολαία της Ευρώπης.


Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι Χριστιανούς ...

Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι Χριστιανούς

Το φάρμακο και το μεγάλο μυστικό για την πρόοδο των παιδιών είναι η ταπείνωση. Η εμπιστοσύνη στον Θεό δίδει απόλυτη ασφάλεια. Ο Θεός είναι το παν. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ είμαι το παν. Αυτό ενισχύει τον εγωισμό. Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση. Τίποτα δεν θα κάνομε κι εμείς και τα παιδιά χωρίς την ταπείνωση. Θέλει προσοχή, όταν ενθαρρύνετε τα παιδιά. Στο παιδί δεν πρέπει να λέτε: «Εσύ θα τα καταφέρεις, εσύ είσαι σπουδαίος, είσαι νέος, είσαι ανδρείος είσαι τέλειος!...». Δεν το ωφελείτε έτσι το παιδί. Μπορείτε, όμως, να του πείτε να κάνει προσευχή. Να του πείτε: «Παιδί μου, τα χαρίσματα που έχεις, ο Θεός σου τα έδωσε. Προσευχήσου να σου δώσει ο Θεός δυνάμεις, για να τα καλλιεργήσεις και να πετύχεις. Να σου δώσει ο Θεός την Χάρη Του». Τούτο δω είναι το τέλειο. Σ' όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητάνε τη βοήθεια του Θεού.

Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό. Τι λέει ο λόγος του Θεού; «Λαός μου, οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς και την τρίβον των ποδών υμών ταράσσουσιν»[5]. Όποιος μας επαινεί, μας πλανάει και μας χαλάει τους δρόμους της ζωής μας. Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Θεού! Ο έπαινος δεν προετοιμάζει τα παιδιά για καμιά δυσκολία στη ζωή και βγαίνουν απροσάρμοστα και τα χάνουν και τελικά αποτυγχάνουν. Τώρα ο κόσμος χάλασε. Στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια. Μην το μαλώσομε, μην του εναντιωθούμε, μην το πιέσομε το παιδί. Μαθαίνει, όμως έτσι και δεν μπορεί ν' αντιδράσει σωστά και στην πιο μικρή δυσκολία. Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος.


Οι γονείς ευθύνονται πρώτοι για την αποτυχία των παιδιών στη ζωή και οι δάσκαλοι και καθηγητές μετά. Τα επαινούν διαρκώς. Τους λένε εγωιστικά λόγια. Δεν τα φέρνουν στο Πνεύμα του Θεού, τ' αποξενώνουν απ' την Εκκλησία. Όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά και πάνε στο σχολείο μ' αυτό τον εγωισμό, φεύγουν απ' τη θρησκεία και την περιφρονούν, χάνουν το σεβασμό προς τον Θεό, προς τους γονείς, προς όλους. Γίνονται ατίθασα και σκληρά και άπονα, χωρίς να σέβονται ούτε τη θρησκεία ούτε τον Θεό. Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι Χριστιανούς.
(π. Πορφύριος)

«Και μη αφίης ημίν τα οφειλήματα ημών...

v

Συγχωρητικότητα...


Κάποιος Χριστιανός πήγε να συμβουλευθή τον Αββά Σιλουανό.

- Έχω ένα θανάσιμο εχθρό, Πάτερ, του εξωμολογήθη. Τα κακά που μου έχει προξενήσει αυτός ο άνθρωπος είναι αναρίθμητα. Προ καιρού κέρδισε με απάτη ένα μεγάλο κομμάτι από το χωράφι μου. Με συκοφαντεί, όπου βρεθή, κακολογεί κι εμένα και την οικογένειά μου. Μου έχει κάνει το βίο αβίωτο. Τώρα τελευταία μάλιστα επιβουλεύεται και την ζωή μου. Πριν λίγες ημέρες έμαθα πως αποπειράθηκε να με δηλητηριάση. Δεν παίρνει άλλο λοιπόν. Είμαι αποφασισμένος να τον παραδώσω στη δικαιοσύνη.

- Κάνε όπως θέλεις, του είπε με αδιαφορία ο Αββάς Σιλουανός.

- Κάνε ό,τι σε αναπαύει, εξακολουθούσε να λέγη με το ίδιο ύφος ο ΄Οσιος.

- Πηγαίνω, λοιπόν, στον δικαστή κατ΄ ευθείαν, είπε ο χριστιανός κι εσηκώθηκε να φύγη.

- Μη βιάζεσαι τόσο, του είπε με ηρεμία ο ΄Οσιος. Ας προσευχηθούμε πρώτα να κατευοδώση ο Θεός την πράξιν σου.

Άρχισε το “Πάτερ ημών”.

«Και μη αφίης ημίν τα οφειλήματα ημών, ως ουδέ ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών», ακούστηκε να λέγη μεγαλοφώνως ο Όσιος, σαν έφτασε σ΄ αυτόν το στίχο.

- Λάθος, Αββά, δε λέγει έτσι η Κυριακή Προσευχή, έσπευσε να διορθώση ο χριστιανός.

- Έτσι όμως είναι, απεκρίθη μ΄ όλη του την απάθεια ο Γέρων. Αφού αποφάσισες να παραδώσης τον αδελφό σου στο δικαστή, ο Σιλουανός δεν κάνει άλλη προσευχή για σένα.

Αμέλεια Γονέων .

Αμέλεια Γονέων
Η αμέλεια των γονέων για τα παιδιά τους είναι βαρύτατο αμάρτημα.


Συχνά οι γονείς παραμελούν την ψυχική μόρφωση των παιδιών.


Κάθε πατέρας προκειμένου να εκπαιδεύσει τα παιδιά του στις καλές τέχνες, στα γράμματα και στη ρητορική καταβάλλει κάθε προσπάθεια, για τη μόρφωση όμως της ψυχής του κανείς δεν φροντίζει.


Όταν το παιδί είναι άρρωστο στο σώμα, κανείς δεν αρνείται να το στείλει σε μακρινό ταξίδι για να θεραπεύσει την αρρώστια του. Όταν όμως πάσχει η ψυχή, κανείς δεν ασχολείται με αυτή, αλλα όλοι χάνουμε το θάρρος μας, όλοι αδιαφορούμε, όλοι αμελούμε.

Εκείνες οι μητέρες που δεν ανατρέφουν τα παιδιά τους με την ευσεβή ανατροφή κατα τον απόστολο Παύλο είναι περισσότερο παιδοκτόνοι παρά μητέρες. Αυτό δεν το λέγω μόνο προς τις γυναίκες αλλα και προς τους άνδρες. Γιατι πολλές φορές και πολλοί πατέρες κάνουν και διαπραγματεύονται τα πάντα, για να αποκτήσει ο γιός τους καλό άλογο, λαμπρό σπίτι και ακριβό χωράφι, ενω για να αποκτήσει καλή ψυχή και ευσεβή διάθεση, δεν κάνουν τίποτε.

Και απο τα ζώα, τα παιδιά τα εκτιμούμε λιγότερο, και περισσότερο φροντίζουμε για τους όνους και τους ίππους παρά για τα παιδιά μας. Και άν μεν κάποιος έχει ημίονο, φροντίζει πολύ, ώστε να βρεί άριστο οδηγό, και όχι ανόητο, ούτε κλέφτη, ούτε μέθυσο, ούτε άπειρο στην τέχνη. Όταν όμως χρειαστεί να αναθέσουμε τη διαπαιδαγώγηση της ψυχής του παιδιού σε ένα παιδαγωγό, απλά και όπως έτυχε εκλέγουμε αυτόν που θα παρουσιαστεί μπροστά μας.

Αίτιοι της ασυδοσίας των νέων είναι οι γονείς που τους αφήνουν για πολύ χρόνο να γυρίζουν αχαλίνωτοι και έρημοι απο σωφροσύνη, να καταντροπιάζονται με την πορνεία και τα τυχερά παιχνίδια και τις διασκεδάσεις στα παράνομα θέατρα.


Ο λόγος για τον οποίο η κακία δύσκολα ξεριζώνεται απο την ψυχή, είναι οτι κανείς δεν φροντίζει με επιμέλεια για τα παιδιά του, κανείς δεν διαλέγεται μαζί τους για την αγνότητα, κανείς για την σεμνότητα, κανείς για την καταφρόνηση των χρημάτων και της δόξας, κανείς για τις θείες εντολές που περιέχονται μέσα στην Αγία Γραφή.


Γι΄αυτό σας παρακαλώ και σας ικετεύω να φροντίζετε πολύ για τα παιδιά σας και παντού να επιδιώκετε τη σωτηρία της ψυχής τους.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ.

Αυτό θα πεί "αγάπη συζύγων"

 

Θυμούνται ασφαλώς οι σύζυγοι τη χαρούμενη και ευλογημένη ημέρα του γάμου τους. Όλα τότε ήταν όμορφα και ωραία. Στιγμές ανεπανάληπτες γι΄ αυτούς. Στο βάθος του ορίζοντα ρόδιζε ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Μια ιδανική συζυγία. Άστραφτε από χαρά το πρόσωπο τους, καθώς δεχόντουσαν τις ευχές των συγγενών και φίλων για την καινούργια ζωή.

Μα, τη ζωή δεν την κάνουν ευτυχισμένη οι ευχές, όσες κι αν είναι και από όποιους κι αν προέρχονται. Ούτε φυσικά τα υλικά αγαθά, τα χρήματα και οι θέσεις. Πολύ περισσότερο οι υποσχέσεις μεταξύ των συζύγων που δίδονται με ευκολία. Στην αρχή υπόσχονται πολλά και οι δυο. Ο καθένας λέει πως θα είναι αφοσιωμένος στον άλλο για πάντα και θα του ανήκει ολοκληρωτικά σ΄ όλη του την ζωή.

Παρόλα αυτά δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που τα πράγματα γρήγορα μεταβάλλονται. Ξαφνικά ξεσπά η μεγάλη μπόρα στην οικογένεια των ολίγων μηνών, καμιά φορά και ολίγων ημερών. Συμφορά στο σπίτι. Από κάποια μικρή σπίθα άναψε μεγάλη πυρκαγιά. Από εκεί και πέρα αρχίζουν τα δράματα και οι δοκιμασίες. Και διερωτώνται οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γνωστοί : « Γιατί? Μα, πώς? Αυτό το ταιριασμένο ζευγάρι, το ευτυχισμένο, το ζηλευτό με τις καλύτερες προϋποθέσεις, τώρα κλυδωνίζεται » ?

Δεν πρέπει να διαφεύγει στους συζύγους ότι η ευτυχία δεν στηρίζεται σε πράγματα εφήμερα. Αυτά παρέρχονται τόσο εύκολα. Στηρίζεται στην αγάπη την γνήσια και ανυπόκριτη. Στην αγάπη χωρίς υπολογισμούς και κρατούμενα. Στην αγάπη που πρέπει να υπάρχει και από τα δυο μέρη. Αυτή η αγάπη με την αίγλη και την ομορφιά της ενώνει αδιάσπαστα τους δύο σε «σάρκα μια». Συσφίγγει δεσμούς. Κάνει τη ζωή χαριτωμένη. Δίνει περιεχόμενο στον εσωτερικό άνθρωπο. Εξουδετερώνει εχθρούς. Φωτίζει σε έργα « ευποιίας και κοινωνίας ». Οδηγεί τους συζύγους στην ίδια επιδίωξη, στον αυτό σκοπό, το ίδιο ιδανικό. Η αγάπη είναι δύναμη. Είναι η βασικότερη χριστιανική αρετή. Πάνω στην αγάπη στηρίζεται η θρησκεία του Εσταυρωμένου.





Την αρετή της αγάπης που θεμελιώνει τη χριστιανική οικογένεια τονίζει πολύ και ο απόστολος Παύλος στο αποστολικό ανάγνωσμα του μυστηρίου του γάμου. Δεν συνιστά απλώς μεταξύ των συζύγων την αγάπη, αλλά και το μέτρο και το βάθος αυτής. « Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας εαυτών, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την Εκκλησίαν και εαυτόν παρέδωκε υπέρ αυτής ». Όχι απλώς να φροντίζει και να μεριμνά για τα υλικά πράγματα που την απασχολούν. Η αγάπη προχωρεί περισσότερο. Στη θυσία. Να, ο τέλειος βαθμός της αγάπης. Και αυτό συμβαίνει γιατί η γυναίκα δεν αποτελεί κάτι το ξεχωριστό για τον άνδρα, είναι « οστούν εκ των οστέων του και σάρξ εκ της σαρκός του». Πώς λοιπόν μπορεί το ίδιο σώμα να μην ενδιαφερθεί, όταν πάσχει και υποφέρει κάποιο μέλος του ιδίου σώματος? « Είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη», τονίζει ο ίδιος ο απόστολος.





Το ίδιο μέτρο ισχύει και για την αγάπη της συζύγου προς τον άνδρα της. Αυτός είναι η κεφαλή της. « Ο ανήρ εστί κεφαλή της γυναικός ». Γι΄ αυτό κοντά του αισθάνεται ασφάλεια, δύναμη, προστασία, τιμή. Επομένως οφείλει υπακοή και αγάπη. « Αι γυναίκες τοις ιδίοις ανδράσιν υποτάσσεσθε ως τω Κυρίω». Ορίζει και εδώ ο λόγος του Θεού το μέτρο της υπακοής και της αγάπης της συζύγου προς τον άνδρα της. Όπως ακριβώς πρέπει να υποτάσσεται στον Κύριο, τον Σωτήρα και Λυτρωτή. Αυτή την ολοκληρωμένη αγάπη πρέπει να έχουν μεταξύ τους οι σύζυγοι, γιατί θα ζήσουν μια ζωή ολόκληρη κάτω από την ίδια στέγη. Ο καθένας από αυτούς θα έχει τον χαρακτήρα του, τα ελαττώματα του και τις αδυναμίες του. Ασφαλώς δεν θα λείψουν τα πείσματα, οι εγωισμοί, οι ιδιοτροπίες, οι συγκρούσεις. Πότε από τον ένα και πότε από την άλλη θα δημιουργούνται συνεχώς αφορμές για παρεξηγήσεις και αντιθέσεις, για γκρίνιες και προστριβές.





Τι θα συμβεί αν δεν έχει σφυρηλατηθεί ανάμεσα τους η αγάπη? Οι αφορμές και οι αιτίες που θα δίδονται καθημερινά, θα κρατούν την οικογένεια σε διαρκή εκνευρισμό και σε συνεχή αναστάτωση. Θα συντριβεί η αρμονική ζωή. Θα σπάσει ο κρίκος της συζυγικής ενότητας. Θα ψυχρανθούν οι ενωμένες καρδιές και θα δημιουργηθούν ρήγματα στο οικογενειακό σκάφος με απρόβλεπτες συνέπειες. Και αν δεν φθάσουν στη διάλυση, η οικογένεια δεν θα έχει αρμονική ζωή, ηρεμία και κατανόηση.





Η αγάπη ανάμεσα στους συζύγους θα κάμει το έργο της στις κρίσιμες στιγμές. Θα προλάβει κάθε κακό. Είναι ανυπολόγιστη η δύναμη της. Επεμβαίνει και αποκαθιστά τη γαλήνη και την ησυχία. Σβήνει τις αναμμένες φωτιές. Εξουδετερώνει τα πείσματα και τις αντιθέσεις. Κατευνάζει τα πνεύματα. Ανέχεται και υπομένει τα ελαττώματα του άλλου. Επαναφέρει στο οικογενειακό περιβάλλον την ηρεμία και την γαλήνη. Δημιουργεί ένα κλίμα ευχάριστο για την πρόοδο και την ευημερία του σπιτιού.





Είναι ανάγκη λοιπόν επιτακτική, να εφαρμόζουν οι σύζυγοι την προτροπή του Παύλου « ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη ». Πόσο θα είχε να ωφελήσει τη σύγχρονη οικογένεια η εφαρμογή αυτής της συμβουλής! Η αγάπη σκεπάζει με τον μανδύα της σφάλματα και αδυναμίες. Συγχωρεί πάντοτε. Γιατί ο χριστιανισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια πλατιά και απέραντη αγάπη. Ο Παύλος μάλιστα την τοποθετεί ψηλότερα από την πίστη και την ελπίδα « Νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα, μείζων δε τούτων η αγάπη ».





Δυστυχώς πολλές οικογένειες στην εποχή μας πάσχουν και δοκιμάζονται από την έλλειψη της αγάπης. Έχουν πολλές φορές άφθονα τα υλικά αγαθά, μα δεν έχουν το ένα, το μοναδικό, το θησαυρό της αγάπης. Δεν τους λείπει τίποτε, και όμως δεν τρώνε γλυκό ψωμί. Πολύ συχνά το όμορφο και ήρεμο οικογενειακό περιβάλλον μεταβάλλεται σε πεδίο συγκρούσεων. Κυριαρχούν οι εγωισμοί και οι αντιθέσεις, είναι παγωμένες οι καρδιές. Έτσι το σπίτι μοιάζει με σκοτεινή και υγρή φυλακή.





Είναι ανάγκη λοιπόν να καλλιεργηθεί μεταξύ των συζύγων η αγάπη. Να μείνει μόνιμη και σταθερή στις καρδιές τους, από την ημέρα του γάμου τους ως την τελευταία τους αναπνοή εδώ στη γη. Η ζωή τους τότε θα μοιάζει με την ζωή των αγγέλων. Η ενότητα που θα δημιουργήσει η αγάπη σε τούτη τη ζωή, θα συνεχιστεί και στον ουρανό. Αυτό εννοεί ο απόστολος του Χριστού όταν λέει « η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει ». Η Βασιλεία του Θεού δεν είναι τίποτε άλλο παρά κοινωνία αγάπης και επιβράβευση της αγάπης. Πιο πολύ ας προσέξουν την αγάπη όσοι υποσχέθηκαν πως θα ζήσουν για πάντα ενωμένοι. Δεν πρέπει τα λόγια τους να μείνουν γράμμα κενό. Πρέπει να γίνουν βίωμα και ζωή.





Και ας έχουν υπόψη τους ακόμη ότι πρέπει ν΄ αγαπιούνται όπως είναι. Ας αφήσουν τα όνειρα, τις φαντασιώσεις, τους οραματισμούς. Τέτοιος είναι ο σύντροφος της ζωής τους και όπως είναι καλούνται να τον αγαπήσουν. Εδώ ευρίσκεται το κλειδί της οικογενειακής ευτυχίας. Μακριά από ψευδαισθήσεις και χίμαιρες. Με άμεση επαφή προς την πραγματικότητα, με διαυγή κρίση θα σταθεί ο ένας στο πλευρό του άλλου και θα διαπλεύσουν τον ωκεανό της συζυγικής ζωής.





Όσοι και όσες είναι συνεπαρμένοι από ψευτορομαντισμούς των μυθιστορημάτων και των κινηματογραφικών έργων, εμπρός στην σκληρή πραγματικότητα τα χάνουν και απογοητεύονται. Η αντίδραση τους είναι κακή, αρρωστημένη, καταστρεπτική. Σαν να έπεσαν από τα σύννεφα. Και είναι φυσικό να πελαγοδρομήσουν και να καταποντισθούν. Και ο ένας λοιπόν και η άλλη είναι άνθρωποι της γής. Φέρνουν μαζί τους την ανθρώπινη ασθένεια και αδυναμία. Είναι ατελείς. Έχουν τα ελαττώματα και τις ελλείψεις τους. « Πτωχός ειμί εγώ και πένης » φωνάζει ο βασιλιάς και προφήτης Δαυίδ. Τέλειος δεν είναι ούτε ο ένας ούτε η άλλη. Ούτε υπάρχει άνθρωπος τέλειος , ιδανικός « καλός » πέρα ως πέρα. Και όπως ο καθένας ανέχεται τον εαυτό του παρά τις ατέλειες του, έτσι καλείται να κατανοεί και να ανέχεται και τον άλλο. Δεν είναι από άλλη πάστα ο άλλος.





«Μα τον περίμενα διαφορετικό. Τον ήθελα ευγενικό, με καρδιά ευαίσθητη, για να αγαπά και να συγχωρεί, να έχει δυνατή θέληση και ανωτερότητα ψυχής. Τον ονειρευόμουνα τρυφερό και ηρωϊκό συγχρόνως, να είναι ο δυνατός που να ξέρει τι πρέπει να θέλει και πως πρέπει να το αποκτήσει».





Έτσι τον περίμενες. Μα, μήπως και εκείνος τέτοια και καλύτερη δεν σε περίμενε και εσένα? Επειδή δεν σε βρήκε όπως σε φανταζόταν, πρέπει να σε περιφρονήσει, να σε μειώσει, να απογοητευθεί? Όχι λοιπόν. Είναι ανάγκη και οι δυό σας να προσγειωθείτε, για να απαλλαχθείτε από πολλά λάθη και δάκρυα και πόνους. Να ζητήσετε, να κατανοήσετε τον «άνθρωπο» και τότε θα κατανοήσει ο ένας τον άλλον. Όχι με άλλο κριτήριο να κρίνετε τον εαυτό σας και με άλλο , με τέλειο κριτήριο, τον σύντροφο της ζωής σας.







Μάλιστα. Τον ίδιο γνώμονα να χρησιμοποιείτε και για τους δυό σας. Αυτό που συγχωρείς και ανέχεσαι στον εαυτό σου, να συγχωρείς και να ανέχεσαι και στον σύντροφο της ζωής σου. Και να αγαπήσετε ο ένας τον άλλο όπως είστε.





Θυμώνει εκείνος? Σου φέρεται με αποτομία και τραχύτητα? Σε πληγώνει με την αυταρχικότητα του ? Υπόμεινε τον. Μακροθύμησε στις αδυναμίες του. Αγάπησε τον έτσι όπως είναι. Και εργάσου. Με υπομονή, με καλοσύνη, με αγάπη, για να τον μαλακώσεις, να τον σμιλεύσεις. Με την πραότητα σου να τον βοηθήσεις σιγά σιγά να αντιληφθεί τις ανωμαλίες του χαρακτήρα του και να τις διορθώσει. Να γίνει και αυτός πράος, σύμφωνα με την παραγγελία του Κυρίου « Μάθετε απ΄εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία ».





Είναι νευρική η σύζυγός σου? Παρουσιάζεται πολύ ευαίσθητη? Δεν δέχεται υποδείξεις? Επιμένει να γίνει το δικό της? Μη λησμονείς ότι το πρώτο καθήκον σου είναι η ανοχή. Θα ανεχθείς τον χαρακτήρα της όπως έχει κι εκείνη υποχρέωση να ανεχθεί τον δικό σου. Αυτό μας συμβουλεύει και ο απόστολος. « Οφείλομεν ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν και μη εαυτοίς αρέσκειν ». Και με προσοχή και αγάπη, με κατανόηση και ταπείνωση, με τέχνη και παιδαγωγικότητα που εμπνέει ο Μέγας Παιδαγωγός, ο Κύριος, θα ζητήσεις να την βοηθήσεις να απαλλαγεί από τις ιδιορρυθμίες του χαρακτήρα της.





Όσοι και όσες δεν κατόρθωσαν να εννοήσουν και τα άλλα σοφά λόγια του αποστόλου Παύλου « ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη » , όσοι δεν ζητούν να καλλιεργήσουν τον εσωτερικό τους κόσμο με την ευαγγελική αλήθεια, αυτοί είναι φυσικό να επαναστατούν στις κακές εκδηλώσεις του χαρακτήρα των άλλων.





Τότε μεταξύ των συζύγων δημιουργείται σιγά σιγά κάποια ψυχρότητα, κάποια απόσταση, ένα πνεύμα ασυνεννοησίας που όλο και μεγαλώνει. Λείπει η συναίσθηση ότι ψυχικά και οι δυο είναι ασθενείς. Και ο ασθενής είναι φυσικό να παρουσιάζει τα ασθενήματα του. Μόνο η αγάπη και η ανοχή που εμπνέει ο Χριστός έχουν ριζική θεραπευτική δύναμη. Λείπουν αυτά? Τότε το ανδρόγυνο αυτό θα συντριβεί στους σκοπέλους των ανόμοιων χαρακτήρων. Αυτό το « ασυμβίβαστο» των χαρακτήρων τι άλλο είναι συνήθως παρά αυτό που περιγράψαμε.





Ας το προσέξουν λοιπόν οι σύζυγοι. Να μάθουν να αγαπούν ο ένας τον άλλον όπως είναι. Να μην ξενίζονται στις αδυναμίες και τα ελαττώματα του άλλου. Να τα αντιμετωπίζουν με μακροθυμία.





Η λέξη μακροθυμία περιέχει ανοχή, αοργησία, υπομονή, καλοσύνη και αγάπη. Όταν αυτά θέσουν ως οδηγό και ρυθμιστή της συμπεριφοράς τους ο ένας προς τον άλλον, τότε εκείνα που διαιρούν τους άλλους, αυτούς θα τους ενώνουν σφικτότερα, θα ευρίσκονται σε επαφή με την πραγματικότητα, θα εννοήσουν βαθιά ότι ο γάμος επιδιώκει και αυτό το σκοπό: Να γνωρίσουν τον « άνθρωπο », να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον, για να είναι επιεικείς και πράοι και καλοί και για να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο με την αλληλοβοήθεια.

Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε!

Ποίημα-Προσευχὴ τοῦ Μακαρίου ᾿Επισκόπου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Ο ᾿Επίσκοπος Νικόλαος μὲ ἔκδηλη στην μορφή του τὴν ταλαιπωρία καὶ κόπωσι, μετὰ τὴν ἑπτάμηνη παραμονή του (1944-1945) στὸ φοβερὸ Στρατόπεδο Συγκεντρώσεως Νταχάου στὴν Γερμανία, στὸ ὁποῖο τὸν ἐνέκλεισαν οἱ Ναζισταὶ ἐξ αἰτίας τῆς ἀπαραμίλλου ἐκκλησιαστικῆς του δράσεως στὴν πατρίδα του Σερβία, κατὰ τὴν περίοδο τῆς κατοχῆς. ᾿Εκεῖ ὑπέμεινε φρικτὰ βασανιστήρια, τὰ στίγματα των ὁποίων ἀποτυπώθηκαν στὸ μαρτυρικό τουσῶμα μέχρι τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεώς του (1956), καὶ ἐσώθη τότε διὰ θαύματος. Καὶ ὄχι μόνον δὲν παρεπονεῖτο γιὰ τὴν συμφορά του αὐτή, ἀλλὰ πάντοτε ἐνεθυμεῖτο μὲ νοσταλγία τις ἡμέρες στὸ κολαστήριο τοῦ Νταχάου, διότι ἐκεῖ αἰσθανόταν μὲ τρόπο ἀνείπωτο τὴν ζωντανὴ καὶ ἄμεση παρουσία τοῦ Θεοῦ!...



Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! ᾿Ακόμη καὶ ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ

καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι.

Οἱ ἐχθροὶ μὲ ἔχουν ὁδηγήσει μέσα στὴν ἀγκάλη Σου περισσότερο,

ἀπὸ ὅ,τι οἱ φίλοι μου. Οἱ φίλοι μὲ ἔχουν προσδέσει στὴν γῆ, ἐνῶ οἱ ἐχθροὶ

μὲ ἔχουν λύσει ἀπὸ τὴν γῆ καὶ ἔχουν συντρίψει ὅλες τὶς φιλοδοξίες μου

στὸν κόσμο.

Οἱ ἐχθροὶ μὲ ἀποξένωσαν ἀπὸ τὶς ἐγκόσμιες πραγματικότητες καὶ μὲ

ἔκαναν ἕναν ξένο καὶ ἄσχετο κάτοικο τοῦ κόσμου. ῞Οπως ἀκριβῶς ἕνα

κυνηγημένο ζῶο βρίσκει ἀσφαλέστερο καταφύγιο ἀπὸ ἕνα μὴ κυνηγημέ-

νο, ἔτσι καὶ ἐγώ, καταδιωγμένος ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς, ἔχω εὕρει τὸ

ἀσφαλέστατο καταφύγιο, προφυλασσόμενος ὑπὸ τὸ σκήνωμά Σου, ὅπου

οὔτε φίλοι οὔτε ἐχθροὶ μποροῦν νὰ ἀπωλέσουν τὴν ψυχή μου.

Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! ᾿Ακόμη καὶ ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ

καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι.

Αὐτοὶ μᾶλλον, παρὰ ἐγώ, ἔχουν ὁμολογήσει τὶς ἁμαρτίες μου ἐνώπιον

τοῦ κόσμου.

Αὐτοὶ μὲ ἔχουν μαστιγώσει, κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα διστάσει νὰ μα-

στιγωθῶ.

Μὲ ἔχουν βασανίσει, κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα προσπαθήσει νὰ ἀποφύγω

τὰ βάσανα.

Αὐτοὶ μὲ ἔχουν ἐπιπλήξει, κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα κολακεύσει τὸν ἑαυτό

μου.

Αὐτοὶ μὲ ἔχουν κτυπήσει, κάθε φορὰ ποὺ ἐγὼ εἶχα παραφουσκώσει μὲ

ἀλαζονεία.

Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! ᾿Ακόμη καὶ ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ

καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι.

Κάθε φορὰ ποὺ εἶχα κάνει τὸν ἑαυτό μου σοφό, αὐτοὶ μὲ ἀποκάλεσαν

ἀνόητο.

Κάθε φορὰ ποὺ εἶχα κάνει τὸν ἑαυτό μου δυνατό, αὐτοὶ μὲ περιγέλασαν

σὰν νὰ ἤμουν νάνος.

Κάθε φορὰ ποὺ θέλησα νὰ καθοδηγήσω ἄλλους, αὐτοὶ μὲ ἔσπρωξαν στὸ

περιθώριο.

Κάθε φορὰ ποὺ ἔσπευδα νὰ πλουτίσω, αὐτοὶ μὲ ἐμπόδισαν μὲ σιδηρᾶ

χεῖρα.

Κάθε φορὰ ποὺ εἶχα σκεφθῆ ὅτι θὰ κοιμόμουν εἰρηνικά, αὐτοὶ μὲ ξύπνησαν ἀπὸ τὸν ὕπνο.



Κάθε φορὰ ποὺ προσπάθησα νὰ κτίσω σπίτι γιὰ μία μακρὰ καὶ ἤρεμη

ζωή, αὐτοὶ τὸ κατεδάφισαν καὶ μὲ ἔβγαλαν ἔξω.

Στ᾿ ἀλήθεια, οἱ ἐχθροὶ μὲ ἔχουν ἀποσυνδέσει ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ ἅπλωσαν τὰ χέρια μου στὸ κράσπεδο τοῦ ἱματίου Σου.



Εὐλόγησε τοὺς ἐχθρούς μου, ὦ Κύριε! ᾿Ακόμη καὶ ἐγὼ τοὺς εὐλογῶ

καὶ δὲν τοὺς καταριέμαι.

Εὐλόγησέ τους καὶ πλήθυνέ τους! Πλήθυνέ τους καὶ κάνε τους ἀκόμη πιὸ

σκληροὺς ἐναντίον μου!

῞Ωστε ἡ καταφυγή μου σὲ Σένα νὰ μὴ ἔχη ἐπιστροφή·

ὥστε κάθε ἐλπίδα μου στοὺς ἀνθρώπους νὰ διαλυθῆ ὡς ἱστὸς ἀράχνης·

ὥστε ἀπόλυτη γαλήνη νὰ ἀρχίση νὰ βασιλεύη στὴν ψυχή μου·

ὥστε ἡ καρδιά μου νὰ γίνη ὁ τάφος τῶν δύο κακῶν διδύμων μου ἀδελ-

φῶν: τῆς ἀλαζονείας καὶ τοῦ θυμοῦ·

ὥστε νὰ μπορέσω νὰ ἀποθηκεύσω ὅλους τοὺς θησαυρούς μου ἐν οὐρανοῖς·



ἄ! ὥστε νὰ μπορέσω γιὰ πάντα νὰ ἐλευθερωθῶ ἀπὸ τὴν αὐταπάτη, ἡ

ὁποία μὲ περιέπλεξε στὸ θανατηφόρο δίκτυ τῆς ἀπατηλῆς ζωῆς.

Οἱ ἐχθροὶ μὲ ἐδίδαξαν νὰ μάθω - αὐτὸ ποὺ δύσκολα μαθαίνει κανείς - ὅτι

ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει ἐχθροὺς στὸν κόσμο, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του!...

Μισεῖ κάποιος τοὺς ἐχθρούς του μόνον ὅταν ἀποτυγχάνη νὰ ἀναγνωρίση ὅτι δὲν εἶναι ἐχθροί,



ἀλλὰ σκληροὶ καὶ ἄσπλαγχνοι φίλοι!...



Εἶναι πράγματι δύσκολο γιὰ μένα νὰ πῶ ποιὸς μοῦ ἔκανε περισσότεροκαλὸ καὶ ποιὸς μοῦ ἔκανε



περισσότερο κακὸ στὸν κόσμο: οἱ ἐχθροὶ ἢ οἱ φίλοι.



Γι᾿ αὐτό, εὐλόγησε, ὦ Κύριε, καὶ τοὺς φίλους μου καὶ τοὺς ἐχθρούς

μου... _

Κυριακή των Αγιορειτών Πατέρων. Οι Άγιοι και οι μαθητές τους στο πέρασμα των αιώνων.

Το Άγιον Όρος παρουσιάζει ιστορία πολύπτυχη, αξιοθαύμαστη και αξιοσέβαστη. Μια από τις ωραιότερες πτυχές του, αναμφίβολα, είναι ο αγιολογικός πλούτος του. Η αθωνική αγιολογία δίκαια αποτελεί τη βασική δόξα και τον μεγαλύτερο έπαινο ενός υπερχιλιόχρονου μοναχισμού.

Οι άγιοι του Αγίου Όρους είναι οι φιλόστοργοι πατέρες των Αγιορειτών. Η αγάπη μας προς αυτούς προέρχεται από χρέος και ευγνωμοσύνη για τις δωρεές τους. Είναι αγάπη τέκνων προς κηδεμόνες, μαθητών προς διδασκάλους. Αυτοί μετέβαλαν την αγριότητα του Όρους σε ημερότητα, τον ακατοίκητο τόπο τον έκαναν κατοικήσιμο, την έρημο τη μετέτρεψαν σε πολιτεία. Έγιναν κτήτορες μονών και σύναξαν πλησίον τους πλήθη μοναχών. Όσο ζούσαν ήταν σύμβουλοι και μετά την τελευτή τους έγιναν πρεσβευτές για όλους. Μοναχοί από διαφόρους τόπους συγκεντρώθηκαν σ’ ένα τόπο και πήραν ένα όνομα. Ακόλουθοι του πρώτου ησυχαστή Πέτρου, που του είπε η Θεοτόκος τη χαροποιό επαγγελία, περί συνεχούς προστασίας του Όρους. Και έγινε πράγματι η Θεοτόκος μόνιμη σκέπη, φρουρός και ιατρός όχι μόνο των άγιων, αλλά και όλων των μοναχών.

Οι άγιοι του Αγίου Όρους δόθηκαν ολοκληρωτικά στον Θεό. Με πολυχρόνιους σκληρούς αγώνες καθάρισαν τον εαυτό τους και έγιναν δοχεία καθαρά να δεχθούν ουράνια χαρίσματα. Την προς τους αδελφούς τους αγάπη απέδειξαν με το ν’ αφήσουν τη φίλη τους ησυχία και κατόπιν θεοσημειών να πορευθούν προς ίδρυση μονών, σκητών και κελλιών. Με κόπους πολλούς, έξοδα και πειρασμούς έκτισαν οικήματα για να είναι, κατά τον άγιο Νικόδημο, «σχολεία πάσης αρετής, εντολών του Θεού φυλακτήρια, πόνων ασκητικών φροντιστήρια, αγγελικής πολιτείας εργαστήρια, παλαιών και αγίων Κοινοβίων μιμητήρια, των ξένων καταγώγια, των πτωχών καταφύγια, λιμένες σωτηριώδεις και ακύμαντοι».

Από τους αγίους του ονομάσθηκε το όρος του Άθω άγιον. Αυτοί είναι η ωραιότητα του Όρους, το μεγαλείο του και η ακτινοβόλος θερμότητα που αναπαύει τους πιστούς. Άγιον Όρος, κατά τον άγιο Νικόδημο, σημαίνει «τόπος άγιότητος· τόπος καθαρότητος· τόπος όπου επάτηοαν τόσων αγίων πόδες. Τόπος, όστις έχει εζυμωμένα τα χώματα από τα αίματα, από τους ιδρώτας, και από τα δάκρυα εκατοντάδων και χιλιάδων οσίων Πατέρων εν ενί λόγω, το Άγιον Όρος είναι τόπος αρετής και αγαθοεργίας».

Οι άγιοι του Αγίου Όρους ανέδειξαν το Όρος και το έκαναν θαυμαστό όπως το Σινά, τα όρη της Παλαιστίνης, το Πηλούσιο, το Γαλήσιο, τον Λάτρο, τον Όλυμπο της Βιθυνίας. Οι άγιοι και οι μαθητές τους στο πέρασμα των αιώνων, ως όσιοι και μάρτυρες, ησυχαστές και κοινοβιάτες, έγκλειστοι και ιεραπόστολοι, αναδείχθηκαν λαμπροί συνεχιστές της γνήσιας Ορθόδοξης μοναχικής παραδόσεως, που τη φύλαξαν όπως γεννήθηκε στα λίκνα του Ανατολικού Μοναχισμού με αγρυπνίες και θυσίες…

Ο ΚΟΙΝΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥΣ.

Ο κοινός εορτασμός των αγίων του Αγίου Όρους αρχίζει με τη σύνθεση της ακολουθίας και του εγκωμίου τους από τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, που είναι και ο τελευταίος συναξαριογράφος… Ο άγιος Νικόδημος ξεκίνησε την εργασία του αυτή «προτροπή και αξιώσει της Ιεράς και κοινής Συνάξεως πάντων των Μοναστηριακών του Αγίου Όρους Πατέρων». Ακολουθία και εγκώμιο τυπώθηκαν στην Ερμούπολη της Σύρου το 1847, «διά συνδρομής της Σεβάσμιας ομηγύρεως των εν Άθω Πατέρων», οι οποίοι προεγράφησαν για πεντακόσια περίπου αντίτυπα, και προς «κοινήν των Μοναχών, και πάντων των Ορθοδόξων Λαϊκών Χριστιανών ωφέλειαν». Ο ακριβής χρόνος της συγγραφής δεν είναι γνωστός.

Η πρώτη χρονολογημένη εικόνα της Συνάξεως των Αθωνιτών Πατέρων αγιογραφήθηκε το 1796 και βρίσκεται στο αντιπροσωπείο της ιεράς μονής Κωνσταμονίτου στις Καρυές. Πιθανώς το 1796 να γράφτηκε η ακολουθία και μέχρι της εκδόσεως της να κυκλοφόρησε σε χειρόγραφα, όπως συνηθιζόταν. Περί το 1800 αγιογραφήθηκε η εικόνα των Αγιορειτών Αγίων, που βρίσκεται στην αίθουσα των Συνάξεων της Ιεράς Κοινότητος, ενώ παλαιότερα βρισκόταν στο τέμπλο του ιερού ναού του Πρωτάτου Καρυών Αγίου Όρους.

Ο άγιος Νικόδημος στο γλαφυρό του εγκώμιο πρός τους οσίους αναφέρει τους λόγους που τον οδήγησαν στην «καινή και κοινή μνήμη πάντων των του Όρους άγιων Πατέρων».

Γιατί «κοινοί προστάται και ευεργέται όλου κοινώς του αγίου Όρους» φάνηκαν. Αυτοί οι οποίοι «έγιναν εις ημάς μυρίων αγαθών πρόξενοι» άξιο είναι να εορτάζονται μαζί. Παλαιά συνήθεια της Εκκλησιάς ο κοινός εορτασμός αγίων, όπως των «εν Σινά και Ραϊθω αναίρεθέντων Οσίων», των «εν τω Σαββάτω της Τυρινης Οσίων Πατέρων», των «εν τη Λιβύη και Αιγύπτω και Θηβαΐδι ασκησάντων» και άλλων πολλών αγίων εόρτιες συνάξεις κατά χώρες, τόπους και μονές. Συνεχίζοντας ο άγιος Νικόδημος γράφει πως, με την κοινή πανήγυρη των Αγιορειτών Οσίων, «όσοι Πατέρες του Όρους, είτε από τους ονομαστούς, είτε από τους ανωνύμους, έμειναν έως τώρα ανεγκωμίαστοι, διότι δεν έχουσιν ιδίαν ασματικήν ακολουθίαν, διά της κοινής ταύτης ακολουθίας και εορτής, και αυτοί» καθίσταται δυνατόν πλέον να «τιμώνται και εορτάζωνται». Ακόμη «ίνα μη ως αχάριστα τέκνα φανώμεν, μη τιμήσαντες κοινώς τους πνευματικούς ημών Πατέρας τούτους και διδασκάλους και ευεργέτας και οδηγούς, των οποίων και τα Μοναστήρια κατοικούμεν, και τας διδασκαλίας εντρυφώμεν, και τον άρτον αυτών τρώγομεν». Και ακόμη «ίνα η κοινή αύτη των αγίων Πατέρων εορτή, γένηται παρακίνησις προς μίμησιν της αρετής, και του ζήλου αυτών εις ημάς τους μοναχούς του νυν καιρού».

Η πλήρης ασματική ακολουθία των οσίων είναι γραμμένη με όλη τη χάρη και την αγάπη του θείου Νικόδημου. Ο μεγάλος του σεβασμός προς τους τιμωμένους αγίους τον κάνει εκστατικό, θαυμαστό και εμπνευσμένο συνθέτη. Στους κανόνες του Όρθρου αναφέρονται ονομαστικά οι άγιοι, αλλά λείπουν αρκετά ονόματα. Οι κόποι του αγίου Νικόδημου και το σκύψιμο του στις αρχαίες του Όρους βιβλιοθήκες δεν του έδωσαν όλα τα ακριβά μυστικά τους. Προσπάθεια συμπληρώσεως της ακολουθίας έκανε ο σύγχρονος και ήδη μακαριστός υμνογράφος μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, αλλά και από εδώ απουσιάζουν ονόματα αγίων, που η έρευνα στις ημέρες μας έφερε στο φως.

Η ακολουθία των οσίων ψάλλεται πανηγυρικά, με ιδιαίτερη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια, τη Δεύτερη Κυριακή του Ματθαίου, μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων, σε όλες τις αγιορείτικες μονές και σκήτες και ιδιαίτερα στους προς τιμή των οσίων ναούς και το Πρωτάτο…

Η τιμή των Αγιορειτών Οσίων, παρότι επικεντρώνεται στον τόπο που έζησαν, δεν άργησε να λάβει και ευρύτερες διαστάσεις. Έτσι τιμώνται κι εορτάζονται στις γενέτειρες τους και στις περιοχές που έδρασαν ή που κατέχουν εικόνες και τίμια λείψανα τους…

(Μωϋσέως Μοναχού Αγιορείτου, Οι Άγιοι του Αγίου Όρους, Εκδ. Μυγδονία 2008, σ. 25-26,115-119 αποσπάσματα).Από VatopaidiFriend

Μνημονεύετε τον Ρήγα. 24 Ιουνίου 1798

Ο Ρήγας Φεραίος, ο επονομαζόμενος Βελεστινλής, θεωρείται εθνομάρτυρας και πρόδρομος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνιος Κυριαζής, ο ίδιος υπέγραφε ως Ρήγας Βελεστινλής ή Ρήγας ο Θεσσαλός.

Γεννήθηκε στο Βελεστίνο, τις αρχαίες Φερές, το 1757, από εύπορη οικογένεια.

Από την νεανική του ζωή τα μόνα γνωστά είναι ότι η μητέρα του ονομαζόταν Μαρία και φέρεται πως είχε μία αδελφή την Ασήμω. Αναφέρεται πως είχε και ένα αδελφό, ο οποίος μάλιστα συμμετείχε στην επανάσταση του 1821, όμως η παράδοση δεν διέσωσε το όνομά του.

Βίος και επανάσταση

Τα νεανικά χρόνια του Ρήγα Φεραίου είναι δύσκολο να ανιχνευθούν τα πραγματικά γεγονότα.

Τα πρώτα του γράμματα λέγεται ότι τα διδάχθηκε από ιερέα του Βελεστίνου και κατόπιν στη Ζαγορά.

Καθώς διψούσε για μάθηση, ο πατέρας του τον έστειλε στα Αμπελάκια για περαιτέρω μόρφωση.Όταν επέστρεψε, έγινε δάσκαλος στην κοινότητα Κισσού Πηλίου.

Στην ηλικία των είκοσι ετών σκότωσε στο Βελεστίνο έναν Τούρκο πρόκριτο, επειδή του είχε συμπεριφερθεί δεσποτικά, και κατέφυγε στο Λιτόχωρο του Ολύμπου, όπου κατατάχθηκε στο σώμα του αρματολού θείου του Σπύρου Ζήρα.

Αργότερα βρίσκεται στο Αγιο Ορος, φιλοξενούμενος του ηγουμένου της μονής Βατοπεδίου, Κοσμά με τον οποίο και ανέπτυξε στενή φιλία. Στο Αγιον Ορος έμεινε πολύ λίγο.

Ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, μετά από πρόσκληση του Πρέσβη της Ρωσίας για σπουδές, στην οικία του οποίου γνώρισε τον Πρίγκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη.

Στην Πόλη διεύρυνε τις σπουδές του στη Γαλλική και τη Γερμανική γλώσσα. Όταν ο Υψηλάντης έφυγε για το Ιάσιο, προκειμένου να γίνει ηγεμόνας της Μολδαβίας, ο Ρήγας τον ακολούθησε. Διαφωνώντας με τον Υψηλάντη έγινε γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας Νικόλαου Μαυρογένη και ταξίδεψε για το Βουκουρέστι, όντας πλέον στην ηλικία των 30 χρόνων.

Μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και την ήττα της Τουρκίας ο Μαυρογένης αποκεφαλίστηκε ως υπαίτιος της ήττας και ο Ρήγας κατέφυγε στη Βιέννη, την οποία έκανε έδρα της επαναστατικής δράσης του.

Στη Βιέννη συνεργάτες του ήσαν κυρίως Έλληνες έμποροι ή σπουδαστές, αλλά οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν οι αδελφοί Πούλιου, από τη Σιάτιστα της Μακεδονίας, τυπογράφοι.

Στο τυπογραφείο τους τύπωσε την επαναστατική του προκήρυξη σε χιλιάδες αντίτυπα, προκειμένου να μοιραστούν στους Έλληνες των υπόλοιπων φιλελεύθερων περιοχών των Βαλκανίων.

Ο Ρήγας απέβλεπε στην απελευθέρωση και ενοποίηση όλων των Βαλκανικών λαών και φυσικά όλου του ελληνικού στοιχείου που ήταν διασκορπισμένο στην Ανατολή και τα ευρωπαϊκά κέντρα. Επηρεασμένος από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, πίστεψε βαθιά στην ανάγκη της επαφής των Ελλήνων με τις νέες ιδέες που σάρωναν την Ευρώπη και αυτό τον ώθησε στη συγγραφή ή μετάφραση βιβλίων σε δημώδη γλώσσα και τη σύνταξη της Χάρτας, ενός μνημειώδους για την εποχή του χάρτη, διαστάσεων 2,07 x 2,07 μ, που αποτελείτο από επί μέρους τμήματα. Παράλληλα με τις εκδοτικές του δραστηριότητες, ο Ρήγας προετοίμαζε και την αναχώρησή του από την Αυστρία, κυρίως εξαιτίας του επαναστατικού κλίματος που είχε καλλιεργήσει η Γαλλική Επανάσταση και της διάθεσής του να ενισχύσει τις προσπάθειες του Ναπολέοντα.

Οι πληροφορίες για τη μυστική επαναστατική δράση του Ρήγα είναι ασαφείς και προέρχονται κυρίως από μαρτυρίες βιογράφων και πληροφορίες τις οποίες απέσπασε η ανάκριση των Αυστριακών αρχών μετά τη σύλληψη του Ρήγα και των συντρόφων του.

Το συμπέρασμα ούτως ή άλλως είναι ότι δεν υπήρχε οργανωμένος επαναστατικός συνωμοτικός πυρήνας αλλά διάσπαρτες επαφές με ομοεθνείς, τους οποίους διήγειρε ο επαναστατικός ενθουσιασμός του Ρήγα.

Η τελευταία φάση προετοιμασίας του συνδέεται με δύο επαναστατικές προκηρύξεις, το Επαναστατικό Μανιφέστο και την Προκήρυξη, που τυπώθηκε σε μεγάλο αριθμό αντιτύπων.

Οι δύο προκηρύξεις στάλθηκαν στον Αντώνη Νιώτη στην Τεργέστη, για να τα παραλάβει ο Ρήγας και να τα προωθήσει στην Ελλάδα. Η επιστολή, όμως, με την οποία ενημέρωνε ο Ρήγας για την αποστολή των εντύπων του, έπεσε στα χέρια του Δημητρίου Οικονόμου, εμπορικού συνεργάτη του Αντώνιου Κορωνιού, προς τον οποίο απευθυνόταν η επιστολή. Ο Οικονόμου κατέδωσε και τους δύο στην αυστριακή αστυνομία.Ο Ρήγας συνελήφθη στην Τεργέστη την 1η Δεκεμβρίου του 1797.Κατόπιν οδηγήθηκε στη Βιέννη, όπου ανακρίθηκε μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του. Κατάληξη των ανακρίσεων, σε συνδυασμό με τις συνεννοήσεις με τον Σουλτάνο, ήταν να εκτοπισθούν από τους συλληφθέντες οι Αυστριακοί και άλλων εθνοτήτων υπήκοοι, εκτός από τους Οθωμανούς, που απελάθηκαν. Ο Ρήγας και οι επτά σύντροφοί του που ανήκαν στην ίδια κατηγορία, ο Ευστράτιος Αργέντης, ο Δημήτριος Νικολίδης, ο Αντώνιος Κορωνιός, ο Ιωάννης Καρατζάς, ο Θεοχάρης Γεωργίου Τουρούντζιας, ο Ιωάννης Εμμανουήλ και ο Παναγιώτης Εμμανουήλ, με συνοδεία των αυστριακών αρχών παραδόθηκαν στις 10 Μαΐου 1798 στους Τούρκους του Βελιγραδίου και φυλακίστηκαν στον πύργο Neboisa, παραποτάμιο φρούριο του Βελιγραδίου. Εκεί, ύστερα από συνεχή βασανιστήρια, στις 24 Ιουνίου του 1798, στραγγαλίστηκαν και τα σώματά τους ρίχτηκαν στον Δούναβη.





Το έργο του Ρήγα

Το έργο του, παρά το σύντομο της ζωής του, υπήρξε πραγματικά τεράστιο τόσο σε έκταση, όσο και σε περιεκτικότητα. Το 1790 στη Βιέννη εξέδωσε δύο βιβλία, το "Σχολείο των ντελικάτων εραστών" και το "Φυσικής απάνθισμα". Το 1797, πάλι στη Βιέννη, εξέδωσε τον "Ηθικό τρίποδα" και τον "Νέο Ανάχαρση. Τον ίδιο χρόνο εξέδωσε στη Βιέννη επίσης τους "Ύμνους" του, καθώς και την περίφημη "Χάρτα" του. Ένα χρόνο πριν είχε εκτυπώσει κρυφά στη Λειψία της Γερμανίας τη "Δημοκρατική προκήρυξη". Το σημαντικότερο από τα έργα του αποτελεί η "Νέα πολιτική διοίκησης των κατοίκων της Ρούμελης, της Μ. Ασίας, των Μεσογείων Νήσων και της Βλαχομπογδονίας". Σ' αυτό το έργο του είχε συμπεριλάβει και τον περίφημο "Θούριό" του, ο οποίος τόσο ενθουσιασμό προκαλούσε "εις πάσαν ελληνικήν καρδίαν", ώστε το άκουσμά του μετέβαλλε τους "απλοϊκούς υπηρέτας εις υπερανθρώπους"





Η λογοτεχνική προσφορά του Ρήγα δε δύναται βέβαια να διεκδικήσει υψηλή ποιητική θέση. Ωστόσο είναι κάτι μνημειώδες και μεγάλο. Ο Παλαμάς γράφει σχετικά: " Ο άνθρωπος αυτός δεν γράφει στίχους, σαλπίζει στίχους", ".το κήρυγμα του Ρήγα μεταβάλλεται εις άσμα. Και μόνη της ειλικρινείας του η ζέσις και της θελήσεώς του η ορμή το εξαίρουν εις ποίημα". Νωρίτερα ο Κούμας είχε γράψει: "Με γλώσσαν τόσον δημώδη, ώστε την εκαταλάμβανε πάσα τάξις ελληνική, εις νόμον νουσικόν όστις ήτο πάγκοινος εις τα στόματα όλης της κατωτέρας κλάσεως της Στερεάς Ελλάδος, εσύνθεσε ωδήν παθητικότατην. Μικροί και μεγάλοι και αυταί αι γυναίκες έψαλλον την του Ρήγα ωδήν εις παν συμπόσιον και εις πάσαν συντροφίαν. Αυτός ακριβώς ήταν ο εθνομάρτυρας Ρήγας, ο άνθρωπος που κατάφερε να μιλήσει στις ψυχές ολόκληρου του σκλαβωμένου έθνους.

Αναρτήθηκε από εκδόσεις ''Χρυσοπηγή''

ΚΑΝΟΝΕΣ ΟΔΗΓΗΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ .

ΚΑΝΟΝΕΣ ΟΔΗΓΗΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ

1* Τα φλας προδίδουν την επόμενη κίνηση σου. Ο γνήσιος Έλληνας οδηγός δεν τα

χρησιμοποιεί ποτέ.

2* Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να κρατάτε απόσταση ασφαλείας από το προπορευόμενο όχημα διότι στο κενό που αφήσατε μπορεί να «χωθεί» κάποιο άλλο όχημα φέρνοντας σας σε ακόμα πιο δύσκολη θέση.

3* Όσο πιο γρήγορα διασχίσετε ένα κόκκινο φανάρι, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να συγκρουσθείτε με άλλο όχημα.

4* Ποτέ μα ποτέ μην ακινητοποιήσετε το όχημα σας σε πινακίδα "STOP". Τα οχήματα που σας ακολουθούν δεν θα περιμένουν αυτή την αντίδραση σας, με αποτέλεσμα να καρφωθούν» πάνω σας.

5* Ποτέ μην κλείνετε το δρόμο σε ένα σαραβαλάκι. Ο οδηγός του δεν έχει τίποτα να χάσει.

6* Το φρενάρισμα πρέπει να γίνετε πάντα τη τελευταία στιγμή για να σιγουρέψετε την καλή λειτουργία του ABS , το οποίο με τη σειρά του θα σας ανταμείψει με ένα χαλαρωτικό μασάζ του ποδιού σας. Για τους μη ! κάτοχους ABS είναι μια ευκαιρία να τεντώσουν τα πόδια τους.

7* Ποτέ μην προσπερνάτε από αριστερά όταν μπορείτε να το κάνετε από δεξιά. Είναι μια ευκαιρία να γελάσετε καθώς ο οδηγός του οχήματος που μόλις προσπεράσατε τρομάζει.

8* Τα όρια ταχύτητας είναι αυθαίρετοι αριθμοί που δίνονται μόνο ως πρόταση και δεν είναι προφανώς εκτελέσιμα στην Ελλάδα.

9* Βρίσκεστε στην αριστερή λωρίδα με τρελό μποτιλιάρισμα και δεν υπάρχει χώρος να κινηθείτε ούτε εκατοστό. Ο οδηγός του οχήματος που βρίσκεται ακριβώς

από πίσω σας, ο οποίος κορνάρει και αναβοσβήνει τα φώτα, είναι πεπεισμένος πως μπορεί να τα πάει καλύτερα από εσάς, αν ήταν στην θέση σας.

10* Μάθετε να αλλάζετε λωρίδες με γρήγορους χειρισμούς. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια απέραντη πίστα με τρύπες-κλειδιά οι οποίες έχουν τοποθετηθεί σε καίρια σημεία για να ελέγξουν τα αντανακλαστικά σας.

11* Είναι παράδοση στην Ελλάδα να κορνάρεις μόλις ανάψει το πράσινο φανάρι ακόμα και αν είσαι πρώτος σ' αυτό.

12* Ποτέ μην κάνεις χώρο σε αντίθετα διερχόμενο όχημα όταν κινείσαι αντίθετα σε μονόδρομο. Ο οδηγός του θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον παράλληλο μονόδρομο, άρα για να κινείται στον ίδιο δρόμο με εσάς μάλλον το κάνει επίτηδες.

13* Θυμηθείτε ότι ο σκοπός κάθε Έλληνα οδηγού είναι να φτάσει πρώτος και θα κάνει ότι χρειαστεί γι αυτό.

14* Πάντα θα υπάρχει ένας πολύ καλός λόγος για τον οποίο εσείς θα βιάζεστε.

Αντιθέτως όλοι οι υπόλοιποι οδηγοί των οχημάτων που θα συναντήσετε στον δρόμο σας δεν έχουν ιδέα γιατί πήραν τους δρόμους σήμερα.

15* Το κράνος φοριέται στον αγκώνα. Προστατεύει το χέρι σε τυχόν πτώση προς

εκείνη τη πλευρά, επίσης προστατεύει σε περίπτωση που στριμωχτείς ανάμεσα σε 2 αυτοκίνητα ή αν έχεις επαφή με τοίχο.

16* Οι προστατευτικές ζώνες είναι επικίνδυνες. Έρευνες στην Ελλάδα έδειξαν ότι χιλιάδες crash test κάνουν λάθος. Άμα είναι γραπτό σου, θα πας κι ας φοράς ζώνη...

17* Ανεξαρτήτως άσματος, το στερεοφωνικό του οχήματος σας πρέπει να παίζει στο φουλ. Με αυτό τον τρόπο διασκεδάζετε τους πεζούς που περιμένουν πότε θα τους δώσει κάποιος προτεραιότητα να διασχίσουν την διάβαση.

18* Οι πεζοί είναι οι κυριότεροι εχθροί των οδηγών, διότι καταλαμβάνουν χώρο στα πεζοδρόμια με αποτέλεσμα να μην μπορούν να σταθμεύσουν αυτοκίνητα και διασχίζουν τους δρόμους αναγκάζοντας τα διερχόμενα οχήματα να ελαττώσουν ταχύτητα.

Με τί φόβο Θεού...

Με τί φόβο Θεού, με τί συντριβή, με τί πίστη συνέθεσαν οι άγιοι Πατέρες τους κανόνες, τα τροπάρια και τις ευχές της λατρείας μας! Εμείς όμως κάνουμε χρήση των πνευματικών αυτών θησαυρών χωρίς ανάλογα αισθήματα και βιώματα. Προσέξτε τα νοήματά τους. Αποκαλύπτουν όλη την εσωτερική ζωή του ανθρώπου. Ξεχειλίζουν από τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας και της αδυναμίας, από το πένθος, από τη λαχτάρα του Θεού, από τον πόθο της σωτηρίας, από τη βαθιά μετάνοια, από την ικεσία για το έλεος του Κυρίου και τη βοήθεια των αγίων, από την ευγνωμοσύνη για τα αναρίθμητα δώρα του Θεού στον άνθρωπο.

Κάποτε ένας μεγάλος μουσικός διάβασε τά λόγια κάποιου πού ασχολείτο μέ τήν Αστρονομία.
'Εγραφε:
  Έχω εξερευνήσει τό Σύμπαν μέ τό τηλεσκόπιό μου καί δέν βρήκα πουθενά τόν Θεό !
Τότε κάθησε καί τού έγραψε τά εξής:
  Αγαπητέ μου, μετά από αυτό πού διάβασα, πήρα τό βιολί μου. Εξέτασα σχολαστικά κάθε του κομμάτι. 'Ως καί τίς χορδές του έβαλα κάτω από τό μικροσκόπιο. Κι' όμως, πουθενά δεν βρήκα μουσική ...  

TO EYAΓΓEΛIO ΣE KAΘE EΠOXH EINΑΙ ΠAPΟN .

TO EYAΓΓEΛIO ΣE KAΘE EΠOXH EINΑΙ ΠAPΟN

Tο Eυαγγέλιο που κηρύχθηκε στον κόσμο, λέει ο απόστολος Παύλος, είναι παρόν.
Tώρα αν φωνάξω για να παρουσιαστεί εδώ ένας από τους παπούδες σας, που έφυγε από αυτή την ζωή, όσο και να φωνάξω τ’ όνομά του, από το πρωΐ ως το βράδυ και αν φωνάζω, θ’ ακούγεται απών, απών, απών. Aυτό γίνεται και με τα εκατομμύρια βιβλία που γράφτηκαν στον κόσμο. Yπάρχουν βιβλία νεκρά, υπάρχουν και βιβλία ζωντανά.
Aν φωνάξω τα βιβλία, δεν θα απαντήσουν. Tο Eυαγγέλιο σε κάθε εποχή, σε κάθε αιώνα θα φωνάζει πάντα παρόν, παρόν, παρόν. Δεν θα σβήσει ποτέ, είναι αιώνιο.
«O ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθουσι». Aυτό σημαίνει ότι το Eυαγγέλιο είναι παρόν. Kαι τον παλιό καιρό και τον καινούργιο είναι παρόν. Aυτό το λένε και το ψάλλουν οι ιερείς, στο· «Nυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».
Kαι τ’ άστρα θα σβήσουν και ο ήλιος θα σβήσει, αλλά το Eυαγγέλιο πάντα θα λάμπει και θα φωτίζει τον κόσμο.
H παρουσία του Eυαγγελίου στον κόσμο θα είναι αιώνια.
Ένα δένδρο που καρποφορεί αιωνίως, δεν θα μπορέσει κανείς να το ξεριζώσει.
Δεν υπάρχει βιβλίο ανώτερο. Eίναι παρόν σε κάθε μας ανάγκη, σε κάθε περίσταση της ζωής μας, σ’ όλους τούς αιώνας.
N’ αγαπήσουμε το Eυαγγέλιο και να το διαβάζουμε καθημερινώς.
Θα βρούμε κλειστή την πύλη του Παραδείσου αν δεν το μελετούμε και το περιφρονούμε.
Nα παρακαλέσουμε τον Θεό, να μας δώσει φωτισμό και πίστη, για να έχουμε το Eυαγγέλιο, πάντα οδηγό στη ζωή μας  και να μας οδηγεί εις πάσαν την αλήθεια.

+Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

Δεν έχεις ψωμί;

..."Δώσε ψωμί, όσο μπορείς. Δεν έχεις ψωμί; Δώσε τουλάχιστον έναν οβολό. Δεν έχεις οβολό; Δώσε ένα ποτήρι δροσερό νερό. Δεν έχεις ούτε αυτό; Πένθησε μαζί με τον θλιμμένο και θα λάβεις μισθό. Γιατί ο μισθός εξαρτάται από τη προαίρεσή σου και όχι από το τι μπόρεσες να κάμεις..."

(Aγ.Ιωάννης Χρυσόστομος)

Σας μιλάει ο αυτόματος τηλεφωνητής της γιαγιάς.

Σας μιλάει ο αυτόματος τηλεφωνητής της γιαγιάς. -Καλημέρα, αυτή τη στιγμή


απουσιάζω, παρακαλώ αφήστε το μήνυμα μετά τον



χαρακτηριστικό ήχο beeeeeppp .



- Εάν είσαι ένα απο τα παιδιά μου

πίεσε 1

ή 2

(ανάλογα ποιο παιδί είσαι) και



στη συνέχεια χρησιμοποίησε τις

επόμενες επιλογές :



-εαν θέλεις να κρατήσω τα παιδιά

πίεσε 2



-εαν θέλεις να σου πλύνω τα ρούχα

και να σιδερώσω πίεσε το 3



-εαν θέλεις να κοιμηθούν τα παιδιά

εδώ πίεσε 4



-εαν θέλεις να πάρω τα παιδιά απο

το σχολείο πίεσε 5



-εαν θέλεις φαγητό να στείλω στο

σπίτι πίεσε 6



-εαν θέλεις να έρθεις να φας εδώ

πίεσε 7



-εαν χρειάζεσαι λεφτά πίεσε 8



-Εαν θέλεις να με καλέσεις για δείπνο

ή να με πας στο θέατρο απλά άρχισε να



μιλάς !!!!!!!!!!!"

Δεν γίνεται κανείς γελοίος ...

Δεν γίνεται κανείς γελοίος με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που προσποιείται ότι έχει.



Λα Ροσφουκώ,1613-1680,Γάλλος συγγραφέας

Εξομολόγηση Αντρέα Μποτσέλι κατά των εκτρώσεων

Εξομολόγηση Αντρέα Μποτσέλι κατά των εκτρώσεων

Ο Αντρέα Μποτσέλι, ο ταλαντούχος αυτός καλλιτέχνης αλλά και ο δυναμικός αυτός άνθρωπος θα μπορούσε να μην είχε γεννηθεί ποτέ εάν η μητέρα του άκουγε τους γιατρούς που την παρότρυναν να διακόψει εσπευσμένα την εγκυμοσύνη της.

Τη συγκλονιστική αυτή αποκάλυψη κάνει ο ίδιος ο καλλιτέχνης μέσα από μια βιντεοσκοπημένη εξομολόγησή του, η οποία προβλήθηκε στην Ιταλία με αφορμή την Κίνηση κατά των Εκτρώσεων.



«Και τώρα θα σας πω μια μικρή ιστορία», λέει ο Μποτσέλι καθισμένος στο πιάνο και ξεκινά να διηγείται την περιπέτεια μιας νέας, εγκύου γυναίκας, η οποία μπήκε στο νοσοκομείο με λανθασμένη διάγνωση σκωληκοειδίτιδας. Οι γιατροί έβαλαν πάγο στο στομάχι και στην κοιλιά της και της συνέστησαν να κάνει έκτρωση, καθώς, κατά πάσα πιθανότητα, το μωρό θα γεννιόταν με κάποιο είδος ανικανότητας. Και συνεχίζει ως εξής: «Η θαρραλέα γυναίκα όμως αποφάσισε να μην τερματίσει την εγκυμοσύνη και το παιδί γεννήθηκε. Αυτή η γυναίκα ήταν η μητέρα μου και εγώ ήμουν το παιδί...!».



Με αυτήν την προσωπική του ιστορία, ο Αντρέα Μποτσέλι θέλησε να αποτρέψει τις γυναίκες από τις εκτρώσεις: «Μπορεί να είμαι προκατειλημμένος, αλλά μπορώ να σας πω ότι αυτή ήταν η σωστή επιλογή και ελπίζω ότι θα δώσει θάρρος σε άλλες μητέρες που ίσως βρίσκονται σε δύσκολη στιγμή της ζωής τους, αλλά θέλουν να σώσουν τις ζωές των παιδιών τους».



Η τύφλωση

Η τύφλωση του Μποτσέλι δεν είχε σχέση με όλη αυτή την περιπέτεια. Γεννήθηκε με κάποιο πρόβλημα στην όραση, αλλά τυφλώθηκε ολοκληρωτικά έπειτα από ένα ατύχημα στα 12 του χρόνια.

Προσπάθησε τουλάχιστον...

 

Κι αν
δεν μπορείς να κάμεις
την
ζωή σου όπως τη θέλεις
τούτο
προσπάθησε
τουλάχιστον
όσο
μπορείς :μην την εξευτελίζεις
μες
την πολλή συνάφεια του
κόσμου
μες
τις πολλές κινήσεις κι
ομιλίες.

μην
την εξευτελίζεις
πηγαίνοντας
την,
γυρίζοντας
συχνά κ εκθέτοντας
την
στων
σχέσεων και των
συναναστροφών
την
καθημερινή ανοησία
ως που να γίνει σαν μια ξένη
φορτική.

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Οι άγιοι Πάντες

ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Συντάκτης επίσκοπος
Αυγουστίνος Ν.
Καντιώτης



Κυριακή Αγ. Πάντων (Έ6ρ. 11,33 - 12,2)



«Ων ουκ ην άξιος ό κόσμος» (Έβρ. 11,38)

ΣΗΜΕΡΆ, αγαπητοί μου, είναι εορτή και πανήγυρης. Δεν εορτάζει ένας
άγιος,
ούτε δύο ούτε δώδεκα ούτε σαράντα ούτε τριακόσιοι δεκαοκτώ άγιοι
σήμερα
εορτάζουν πολλοί - αναρίθμητοι, όλοι οι άγιοι. είναι ή εορτή των
αγίων
Πάντων. Ποιοι είναι αυτοί; είναι εκείνοι πού γράφουν τα χαρτιά, τα
συναξάρια, τα μηναία άλλα είναι και άλλοι, πού τα ονόματα τους τα
γνωρίζει
μόνο ό Θεός, άγιοι ανώνυμοι. είναι άγιοι απ' όλα τα έθνη, απ' όλες
τις
γλώσσες και τις φυλές, απ' όλες τις εποχές, απ' όλα τα επαγγέλματα,
απ' όλες
τις ηλικίες. Είναι νήπια όπως εκείνα πού έσφαξε ό Ηρώδης, μικρά
παιδιά όπως
ό άγιος Κήρυκος, γέροντες με άσπρα μαλλιά, γυναίκες, άντρες, ένας
κόσμος
ολόκληρος. Αν μπορείς να μέτρησης τα άστρα, τότε θα μπόρεσης να
μέτρησης και
τους αγίους Πάντας.

Σχηματίζουν σήμερα τρόπον τινά μία παρέλαση, εμπρός στην οποία οι
παρελάσεις
των εθνικών μας εορτών σβήνουν. Παρελαύνουν όλοι οι άγιοι μπροστά
στον
βασιλέα Χριστό. Πρώτη περνά ή ύπεραγία Θεοτόκος, μετά έρχονται οι
άγγελοι
και αρχάγγελοι, μετά οι πατριάρχαι, μετά οι προφήται, μετά οι
απόστολοι,
μετά οι μάρτυρες, μετά οι όσιοι, μετά οι πατέρες και διδάσκαλοι της
Εκκλησίας, μετά οι όμολογηταί, όλος ό στρατός του Κυρίου. Και
μπροστά απ'
όλη την παράταξη σελαγίζει ή σημαία, ό τίμιος σταυρός. Όλοι αυτοί
γονατίζουν
μπροστά στο Χριστό και λένε με σεβασμό και ευλάβεια Χαίρε, ό
Βασιλεύς ημών!

Στην εποχή μας ή άγιότης περιφρονείται. Άλλα μήπως κι όταν ζούσαν
στη γη οί
άγιοι γνώρισαν τιμή; Κάθε άλλο. Και τότε ό κόσμος άλλους θαύμαζε
ζήλευε
αυτούς πού διασκέδαζαν, οργίαζαν, κολυμπούσαν στο χρήμα, κατοικούσαν
στα
μέγαρα ενώ οι άγιοι έμεναν μακριά απ' όλα αυτά. Δέ' μπορούσαν να
ζήσουν μέσα
σε πολιτείες. Αναγκάζονταν να φεύγουν, να βγαίνουν έξω, να ζουν στα
βουνά,
να φορούν γιδοτόμαρα, να κρύβονται σε σπηλιές, για ν' αποφύγουν
συμβιβασμούς
και να κρατήσουν την πίστη και την καθαρότητα τους. Γι' αυτούς τους
αγίους
λέει σήμερα ό απόστολος• «Ων ουκ ην άξιος ό κόσμος» (Έ6ρ. 11,38). Τι
θα πει
αυτό; "Ας το κάνουμε λιανά.

Φαντασθείτε με το νου σας μια θεόρατη ζυγαριά. Στο ένα μέρος της
βάλτε όλα
τα πλούτη, όλο το χρυσάφι, όλο το ασήμι, όλα τα διαμάντια, όλα τα
τιμαλφή
της γης. Βάλτε ακόμη όλο τον ορυκτό πλούτο πού υπάρχει στο υπέδαφος.
Ανοίξτε
και τις τράπεζες και φέρτε όλο το χρήμα. Τέλος βάλτε πάνω και τα
διάσημα των
αξιωμάτων, κορώνες, σπαθιά, παράσημα, διπλώματα, βραβεία και
επαίνους, ό,τι
εκλεκτό και πολύτιμο έχε ιό κόσμος. Και στο άλλο μέρος της ζυγαριάς
βάλτε -
Τι; Ένα μάρτυρα, έναν ασκητή. Ή ζυγαριά δεν θα γείρει προς τα πλούτη
θα
γείρει προς το μέρος του αγίου! Τόση αξία έχει ή άγιότης.

Υπερβολικά θεωρούνται αυτά; 'Αλλ' αυτό ακριβώς λέει σήμερα ό
απόστολος• ότι
ό κόσμος δεν ήταν άξιος να έχη στις τάξεις του τέτοια διαμάντια,
τέτοια
αναστήματα• «ων ουκ ην άξιος ό κόσμος». Δεν είναι αυτό υπερβολή. Θα
μπορούσα
ν' αναφέρω πολλά παραδείγματα για να σας δείξω, ότι ένας άγιος
αξίζει
παραπάνω απ' όλο το ντουνιά. Αναφέρω ένα μόνο, για να δείτε πόσο
αξίζει ένας
άγιος.

Οχτακόσα χρόνια προτού να 'ρθη ό Χριστός στον κόσμο ζούσε ένας
βασιλιάς
άδικος. Είχε δε δίπλα του και μια βασίλισσα πού ήταν εκατό φορές πιο
άδικη
απ' αυτόν. Ζούσαν στα παλάτια ζωή τρυφηλή. Το δε χειρότερο ήταν, ότι

παρέσυραν τον περιούσιο λαό του Θεού στην ειδωλολατρία και τη
διαφθορά. Ό
Θεός οργίστηκε και έξαφνα διατάζει, να σταματήσει ό ουρανός να
βρέχει. Και
σταμάτησε πράγματι επί τρεισήμισι χρόνια! Ξεράθηκαν τα πάντα. Τα
πηγάδια και
οί βρύσες στέρεψαν. Τα ζώα δέ' μπορούσαν πια να ζήσουν. Οί άνθρωποι
πήγαιναν
μέσα στις σπηλιές και κολλούσαν τη γλώσσα τους στα βράχια σαν το
σκύλο, για
να βρουν λίγη υγρασία. Είχε ανοίξει πια ή γη, είχε γίνει σκληρή σαν
το
κεραμίδι. Κινδύνευαν να πεθάνουν όλοι, να μη μείνει ούτε ένας. Τότε
ποιος
τούς έσωσε; Για διαβάστε. Τους έσωσε ό βασιλιάς; οί πλούσιοι; οί
μεγάλοι; οί
γραμματισμένοι; Κανείς απ' αυτούς. Τους έσωσε ένας πού δεν είχε
σπίτι, δεν
είχε χρήματα, δεν είχε ρούχα πολυτελείας. Φορούσε μια κάπα και μ'
ένα ραβδί
γύριζε ξυπόλητος βουνά - λαγκάδια, από ριζοβούνι σε ριζοβούνι κι από
σπηλιά
σε σπηλιά, και τον έτρεφαν τα κοράκια του ουρανού. Ποιος ειν' αυτός;
Θα τον
γιορτάσουμε στις 20 Ιουλίου• Είναι ό προφήτης Ηλίας - να 'χουμε την
ευχή
του. Αυτός γονάτισε και προσευχήθηκε...

Αν πούμε κ' εμείς πώς προσευχόμεθα, θα πούμε ψέματα. Συγχωρήστε με,
μα ούτε
σεις ό λαός ούτε εμείς οί παπάδες (βάζω και τον εαυτό μου) πού
λειτουργούμε
προσευχόμεθα. Πριν 100 - 200χρόνια στο Μοριά, στη Θεσσαλία, στην
Κρήτη, στην
Ήπειρο, στη Μακεδονία, στη Μικρά Ασία, από την ώρα πού έμπαιναν στην

εκκλησία τα μάτια τους ήταν βουρκωμένα και τα δάκρυα πέφτανε κάτω
στα
πλακάκια κορόμηλο. Πού τώρα αυτά! Είμεθα θεομπαίκται. Θα μας τις
κλείσει ό
Θεός τις εκκλησίες• θα γίνουν αχούρια, κινηματογράφοι, θέατρα. Ποιος
μπαίνει
μέσα με φόβο Θεού;...

Έκανε, λοιπόν, ό Ηλίας την προσευχή του. Όχι πολλή ώρα. Άλλα μόλις
ύψωσε τα
χέρια, λες κ' ήτανε μαγνήτης, τράβηξε τα σύννεφα• γέμισε ό ουρανός,
έβρεξε,
και δροσίστηκε ή γη. Να λοιπόν ένας απόκοσμος ερημίτης έσωσε τον
κόσμο,
ολόκληρο βασίλειο. Αυτός είχε την αξία, όχι ό κόσμος. «Ων ουκ ην
άξιος ό
κόσμος»! Τέτοιο διαμάντι ήταν στην εποχή του, αλλά ποιος τον
υπολόγιζε; Τον
κυνηγούσαν, και αυτός ό κυνηγημένος ήρθε ώρα πού τους έσωσε. Να Τι
αξίζει
ένας άγιος.

Θα πείτε Αυτά «τω καιρώ εκείνο», σήμερα; Δεν έπαυσε, αδέρφια μου, ή
Εκκλησία
να γεννά αγίους εδώ στη γη. Όπως το χώμα βγάζει τριαντάφυλλα, έτσι
και αύτη
ή γη, και ή δική μας χώρα, δέ' θα παύση μέσ' στα αγκάθια τα πολλά να
γεννά
και κρίνα και τριαντάφυλλα Υπάρχουν και σήμερα άγιοι. Τα ονόματα
τους δεν τα
γράφουν οί εφημερίδες ούτε ακούγονται από τα ραδιόφωνα. Αυτοί Είναι
άγνωστοι. Να σας δείξω μερικούς; Ένα κορίτσι πού ό πατέρας του
πέθανε και το
σπίτι έμεινε ορφανό και, ενώ άλλες πουλάνε την τιμή της και ζουν
μπέικα μέσ'
στον παλιόκοσμο, αυτή εργάζεται τίμια και βγάζει το ψωμί του
σπιτιού, μια
τέτοια κοπέλα, άγνωστη στον κόσμο, αξίζει χίλιες φορές περισσότερο
από τις
άλλες. Και μια νοσοκόμος πόσο αξίζει! Σε λίγο, σας το λέω, τα
νοσοκομεία δεν
θα 'χουν νοσοκόμες. Γιατί μια κοπέλα να πάει να γίνη νοσοκόμος;
Κορόιδο
Είναι, να υπηρέτη όλη νύχτα και ν' αμείβεται ελάχιστα, την ώρα πού ή
άλλη
πουλάει το κορμί της και μαζεύει τόσα όσα δέ' μαζεύει αυτή όλο το
χρόνο: Και
μια πολύτεκνη μάνα, πού βαδίζει με το νόμο του Θεού και φροντίζει
τον άντρα
και τα παιδιά της, αξίζει παραπάνω από όλες τις άλλες πού κρατούν
στην
αγκαλιά τους όχι παιδιά αλλά σκυλιά. Κ' ένας εργάτης, πού δουλεύει
τίμια κι
ό ίδρωτας τρέχει από το μέτωπο του, αξίζει παραπάνω από εφοπλιστές
και
βιομηχάνους. Κ' ένας αγρότης πού δουλεύει τη γη κι όταν κτυπάει ή
καμπάνα
κάνει το σταυρό του, Είναι ανώτερος απ' όλους τους ασεβείς
κυβερνήτες των
λαών.

Αυτά διδάσκει το Ευαγγέλιο και αυτά τα κριτήρια πρέπει να 'χουμε,
αδέρφια
μου. Δέ' σας λέω περισσότερα, τούτο μόνο μην εκτιμάτε χρήμα, πλούτη,
ηδονές.
Να εκτιμάτε πίστη και αγιότητα. Ξεχάσαμε τα λόγια των προγόνων μας.
Έλεγε ό
Πλάτων «Πάς ό τ' επί γης και υπό γης χρυσός αρετής ουκ αντάξιος»
(Νομ.
5.728Α), ότι όλο το χρυσάφι της γης δεν μπορεί ν' αντιστάθμιση την
αξία της
αρετής. Βγάζω δίσκο σήμερα, δίσκο αγγέλων, τον περιφέρω και ζητώ•
δώστε μου,
Χριστιανοί, ένα δάκρυ μετανοίας, δώστε μου ένα δράμι πίστεως, δώστε
μου ένα
γραμμάριο αγιότητας, και σας χαρίζω όλο τον κόσμο. Όσο αξίζουν αυτά,
δεν
αξίζει όλος ό πλούτος της γης.

Αδέρφια μου, μη μας θαμπώσουν τα εγκόσμια. Να ζήσουμε με το Χριστό.
Μακάριοι
- ευτυχείς αυτοί πού πιστεύουν στο Χριστό, αυτοί πού ζουν κατά
Χριστόν,
αυτοί πού ενώνονται με το Χριστό. Αυτοί μια μέρα, μαζί με τους
μάρτυρας,
τους οσίους, τους αγγέλους, μαζί με τους αγίους Πάντας, θα ψάλλουν
και θα
λένε• «Άγιος, άγιος, άγιος, Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ό ουρανός και ή γη
της
δόξης σου» (Ήσ. 6,3 και θ. Λευίτ.).

επίσκοπος Αυγουστίνος
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία η οποία έγινε σε ιερό ναό των Αθηνών την
20-06-1965. Καταγραφή και σύντμησης 26-06-2005