Νιώθεις ότι είσαι έτοιμος να κοινωνήσεις;

Νιώθεις ότι είσαι έτοιμος να κοινωνήσεις;

Κάποιος είχε με έναν άλλο κάποια απ'τις βλακώδεις διαφορές, που έχουμε συνήθως. Κάποια στιγμή, δηλ., του ξύνισε του ενός η μούρη του άλλου, και είχανε δέκα χρόνια να πουν καλημέρα. Αυτός ήρθε και με βρήκε και ήθελε να κοινωνήσει. Τα είπαμε, αναλυτικά. Στο τέλος, λοιπόν, του λέω: "Πρέπει να συμφιλιωθείς με αυτόν τον άνθρωπο". Εκείνος επέμενε (δεν ήθελε να συμφιλιωθεί). Του είπα τότε και εγώ: "Κοίταξε, αν το βλέπεις έτσι, δεν μπορείς να κοινωνήσεις". Μου λέει: "Με τιμωρείτε;" και του απαντώ: "Όχι. Εσύ τιμωρείς τον εαυτό σου". Με ξανακοιτάει με απορία.

Του λέω τότε: "Άκουσε κάτι: Θέλεις να κοινωνήσεις; Ξέρεις τι είναι η Θεία Κοινωνία; Δηλ. νιώθεις ότι θα κοινωνήσεις με τον Θεό, ότι θα γίνεις μέτοχος της ζωής του Θεού, ότι θα έχεις τον Χριστό να κατοικεί στην καρδιά σου;". "Ναι", μου λέει. "Ωραία, τότε, πήγαινε και κοινώνησε!", του απαντώ. Με ξανακοίταξε και του ξαναλέω: "Πήγαινε και κοινώνησε!". Επειδή, όμως, με κοίταγε με απορία (σου λέει "προηγουμένως μου είπε να μην κοινωνήσω") του λέω:
"Πριν κοινωνήσεις, όμως, θέλω να μου απαντήσεις σε ένα μου ερώτημα: Έστω πήγες και κοινώνησες... Υπόθεσε ότι, βγαίνοντας απ'την εκκλησία, βλέπεις μπροστά σου εκείνον που δεν του λες "καλημέρα". Πες μου, ο Χριστός που είναι μέσα σου, θα πει "καλημέρα" στον Χριστό που είναι μέσα του; Αλλά -του λέω- πριν μου απαντήσεις σκέψου ότι ο Χριστός συγχώρεσε αυτούς που τον σταύρωσαν, χωρίς εκείνοι να του το ζητήσουν. Αν, λοιπόν, του μιλήσεις, καλά έκανες και κοινώνησες. Αν, όμως, δεν του μιλήσεις, έχεις καταλάβει τι έκανες; Κατέβασες τον Θεό και την αγάπη του Θεού, στα μέτρα της δικιάς σου κακίας!". Μου λέει: "Έχετε δίκιο".

(Απ'το βιβλίο του αγιορείτη μοναχού Δαμασκηνού,  "Σχέσεις ανδρογύνου πριν και μετά τον γάμο" -εκδ. Μυριόβιβλος)

http://www.youtube.com/watch?v=Vk2DbtjTx94&feature=related

Τὸ σὸκ τοῦ ἄθεου φοιτητῆ στὸ Ἅγιο Ὅρος

Τὸ σὸκ τοῦ ἄθεου φοιτητῆ στὸ Ἅγιο Ὅρος

Τοῦ Μητροπολίτη Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικὴς κ. Νικολάου

Πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια μὲ πλησίασε κάποιος νεαρὸς φοιτητής. Μὲ πολλὴ διστακτικότητα, ἄλλα καὶ μὲ τὴν ἔνταση τοῦ ἀπαιτητικοῦ ἀναζητητῆ, μοῦ δήλωσε ὅτι εἶναι ἄθεος, ποὺ ὅμως θὰ ἤθελε πολὺ νὰ πιστέψει, ἄλλα δὲν μποροῦσε. Χρόνια προσπαθοῦσε καὶ ἀναζητοῦσε, χωρὶς ὅμως ἀποτέλεσμα. Συνομίλησε μὲ καθηγητὲς καὶ μορφωμένους. Ἄλλα δὲν ἱκανοποιήθηκε ἡ δίψα του γιὰ κάτι σοβαρό. Ἄκουσε γιὰ μένα καὶ ἀποφάσισε νὰ μοιρασθεῖ μαζί μου τὴν ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη του. Μοῦ ζήτησε μία ἐπιστημονικὴ ἀπόδειξη περὶ ὑπάρξεως Θεοῦ.

-Ξέρεις ὁλοκληρώματα ἢ διαφορικὲς ἐξισώσεις; τὸν ρώτησα.

-Δυστυχῶς ὄχι, μοῦ ἅπαντα. Εἶμαι τῆς Φιλοσοφικῆς.

-Κρίμα! διότι ἤξερα μία τέτοια ἀπόδειξη, εἶπα ἐμφανῶς ἀστειευόμενος.

Ἐνίωσε ἀμήχανα καὶ κάπου σιώπησε γιὰ λίγο.

-Κοίταξε, τοῦ λέω. Συγγνώμη ποὺ σὲ πείραξα λιγάκι. Ἄλλα ὁ Θεὸς δὲν εἶναι

ἐξίσωση, οὔτε μαθηματικὴ ἀπόδειξη. Ἂν ἦταν κάτι τέτοιο, τότε ὅλοι οἱ μορφωμένοι θὰ τὸν πίστευαν. Νὰ ξέρεις, ἀλλιῶς προσεγγίζεται ὁ Θεός. Ἔχεις πάει ποτὲ στὸ Ἅγιον Ὅρος; Ἔχεις ποτὲ συναντήσει κανέναν ἀσκητή;

-Ὄχι, πάτερ, ἀλλὰ σκέπτομαι νὰ πάω, ἔχω ἀκούσει τόσα. πολλά.. Ἄν μου πεῖτε, μπορῶ νὰ πάω καὶ αὔριο. Ξέρετε κανέναν μορφωμένο νὰ πάω νὰ τὸν συναντήσω;

-Τί προτιμᾶς; Μορφωμένο ποῦ μπορεῖ νὰ σὲ ζαλίσει ἢ ἅγιο ποῦ μπορεῖ νὰ σὲ ξυπνήσει;

-Προτιμῶ τὸν μορφωμένο. Τοὺς φοβᾶμαι τοὺς ἁγίους.

-Ἡ πίστη εἶναι ὑπόθεση τῆς καρδιᾶς. Γιὰ δοκίμασε μὲ κανέναν ἅγιο. Πῶς σὲ λένε; ρωτῶ.

-Γαβριήλ, μοῦ ἅπαντα.

Τὸν ἔστειλα σὲ ἕναν ἀσκητή. Τοῦ περιέγραψα τὸν....

 τρόπο προσβάσεως καὶ τοῦ ἔδωσα τὶς δέουσες ὁδηγίες. Κάναμε κι ἕνα σχεδιάγραμμα. Θὰ πᾶς, τοῦ εἶπα, καὶ θὰ ρωτήσεις τὸ ἴδιο πράγμα. Εἶμαι ἄθεος, θὰ τοῦ πεῖς, καὶ θέλω νὰ πιστεύσω. Θέλω μία ἀπόδειξη περὶ ὑπάρξεως Θεοῦ.

-Φοβᾶμαι, ντρέπομαι, μοῦ ἅπαντα.

-Γιατί ντρέπεσαι καὶ φοβᾶσαι τὸν ἅγιο καὶ δὲν ντρέπεσαι καὶ φοβᾶσαι ἔμενα; ρωτῶ. Πήγαινε ἁπλὰ καὶ ζήτα τὸ ἴδιο πράγμα.

Σὲ λίγες μέρες, πῆγε καὶ βρῆκε τὸν ἀσκητὴ νὰ συζητάει μὲ κάποιον νέο στὴν αὐλή του. Στὴν ἀπέναντι μεριὰ περίμεναν ἄλλοι τέσσερις καθισμένοι σὲ κάτι κούτσουρα. Ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς καὶ ὁ Γαβριὴλ βρῆκε δειλὰ τὴν θέση του. Δὲν πέρασαν περισσότερα ἀπὸ δέκα λεπτὰ καὶ ἡ συνομιλία τοῦ Γέροντα μὲ τὸν νεαρὸ τελείωσε.

-Τί γίνεστε, παιδία; ρωτάει. Ἔχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Ἔχετε πιεῖ λίγο νεράκι;

-Εὐχαριστοῦμε, Γέροντα, ἀπήντησαν, μὲ συμβατικὴ κοσμικὴ εὐγένεια.

-Ἔλα ἐδῶ, λέει ἀπευθυνόμενος στὸν Γαβριήλ, ξεχωρίζοντας τὸν ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους. Θὰ φέρω ἐγὼ τὸ νερό, πάρε ἐσὺ τὸ κουτὶ αὐτὸ μὲ τὰ λουκούμια. καὶ ἔλα πιὸ κοντὰ νὰ σοὺ πῶ ἕνα μυστικό: Καλὰ νὰ εἶναι κανεὶς ἄθεος, ἄλλα νὰ ἔχει ὄνομα ἀγγέλου καὶ νὰ εἶναι ἄθεος; Αὐτὸ πρώτη φορά μου συμβαίνει.

Ὁ φίλος μας κόντεψε νὰ πάθει ἔμφραγμα ἀπὸ τὸν ἀποκαλυπτικὸ αἰφνιδιασμό. Ποῦ ἐγνώρισε τὸ ὄνομά του; Ποιὸς τοῦ ἀποκάλυψε τὸ πρόβλημά του; Τί, τελικά, ἤθελε νὰ τοῦ πεῖ ὁ γέροντας;

-Πάτερ, μπορῶ νὰ σᾶς μιλήσω λίγο; Μόλις ποὺ μπόρεσε νὰ ψελλίσει.

-Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε τὸ λουκούμι, πιὲς καὶ λίγο νεράκι καὶ πήγαινε στὸ πιὸ κοντινὸ μοναστήρι νὰ διανυκτερεύσεις.

-Πάτερ μου, θέλω νὰ μιλήσουμε, δὲν γίνεται;

-Τί νὰ ποῦμε, ρὲ παλληκάρι; Γιὰ ποιὸν λόγο ἦλθες;

Στὸ ἐρώτημα αὐτὸ ἐνίωσα ἀμέσως νὰ ἀνοίγει ἡ ἀναπνοή μου, ἀφηγεῖται. Ἡ καρδιά μου νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ πίστη. Ὁ μέσα μου κόσμος νὰ θερμαίνεται. Οἱ ἀπορίες νὰ λύνονται χωρὶς κανένα λογικὸ ἐπιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρὶς τὴν ὕπαρξη μίας ξεκάθαρης ἀπάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αὐτομάτως ὅλα τὰ ἄν, τὰ γιατί, τὰ μήπως καὶ ἔμεινε μόνον τὸ πῶς καὶ τὸ Τί ἀπὸ δῶ κι ἐμπρός.

Ὅ,τι δὲν τοῦ ἔδωσε ἡ σκέψη τῶν μορφωμένων, τοῦ τὸ χάρισε ὁ εὐγενικὸς ὑπαινιγμὸς ἑνὸς ἅγιου, ἀποφοίτου μόλις τῆς τέταρτης τάξης τοῦ δημοτικοῦ. Οἱ ἅγιοι εἶναι πολὺ διακριτικοί. Σοὺ κάνουν τὴν ἐγχείρηση χωρὶς ἀναισθησία καὶ δὲν πονᾶς. Σοὺ κάνουν τὴν μεταμόσχευση χωρὶς νὰ σοὺ ἀνοίξουν τὴν κοιλιά. Σὲ ἀνεβάζουν σὲ δυσπρόσιτες κορυφὲς δίχως τὶς σκάλες τῆς κοσμικῆς λογικῆς. Σοὺ φυτεύουν τὴν πίστη στὴν καρδιά, χωρὶς νὰ σοὺ κουράσουν τὸ μυαλό.

Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικὴς κ. Νικόλαος

Ἀπὸ τὸ ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ

Η Νηστεία‏

Η Νηστεία‏

Με τη νηστεία πολεμείται η φιληδονία και ταπεινώνεται η σάρκα που, με τις αμαρτωλές επιθυμίες της, εναντιώνεται στο Πνεύμα του Θεού. «Γιατί οι σαρκικές επιθυμίες είναι αντίθετες με το Πνεύμα, και φυσικά το Πνεύμα αντίθετο με τις σαρκικές επιθυμίες. τα δύο αυτά, η σάρκα δηλαδή και το Πνεύμα, αντιμάχονται το ένα το άλλο» (Γαλ. 5:17).

Με τη νηστεία δαμάζονται τα πάθη, υποχωρούν οι ακάθαρτοι λογισμοί, εξαλείφονται οι αισχρές φαντασίες, χαλιναγωγείται η γλώσσα, εξαφανίζονται η ραθυμία και η αμέλεια, φυγαδεύονται οι δαίμονες. Η νηστεία υποτάσσει το σώμα στο πνεύμα, φωτίζει το νου, ενισχύει την προσευχή, στηρίζει τη μετάνοια, συντηρεί την κατάνυξη, στερεώνει τη σωφροσύνη. Η νηστεία είναι χαλινάρι των κακών επιθυμιών, μαχαίρι της φιλαυτίας, πελέκι της φιληδονίας, γεννήτρια τού θείου φόβου, μητέρα της εγκράτειας, αδελφή της κατά Θεόν πτωχείας, καλλιεργήτρια της υπομονής, θεμέλιο της αρετής, φύλακας της σωτηρίας.

Η νηστεία, όμως, είναι και ισχυρή μεσίτρια μας στον Κύριο, όταν Του ζητάμε την εκπλήρωση κάποιου αιτήματος.

Με τη νηστεία κίνησαν οι Νινευίτες την ευσπλαχνία του Θεού και κατόρθωσαν ν’ αποτρέψουν την καταστρο­φή της πόλης τους (Ιων. 3:4-10) με τη νηστεία βρήκαν οι Ισραηλίτες τη θεία βοήθεια στις δυσκολίες και τη θεία συγχώρηση στις αποστασίες τους (Κρ. 20:26, Α΄ Βασ. 7:6, Β’ Παρ. 20:3). με τη νηστεία πήρε ο προφήτης Δανιήλ απάντηση, μέσω τού αρχαγγέλου Γαβριήλ, για τη λύτρωση του Ισραήλ (Δαν. 9:127). Με τη νηστεία προετοιμάστηκαν οι άγιοι Τρεις Παίδες για το καμίνι και κατανίκησαν τη φωτιά (Δαν. 1:10-15). Με τη νηστεία οπλιζόταν ο βασιλιάς Δαβίδ εναντίον των εχθρών του (Ψαλμ. 34:13). Με τη νηστεία πήρε και ο Μωυσής από το Θεό το Νόμο (Εξ. 34:28).

Νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν, ευάρεστον τω Κυρίω. αληθής νηστεία η των κακων αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας. Η τούτων ένδεια νηστεία εστίν, αληθής και ευπρόσδεκτος».

Ιδιόμελον Τριωδίου

Αλλά γιατί νʼ αναφέρουμε άλλους, και όχι τον ίδιο τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, που, αν και δεν είχε κανένα λόγο να νηστέψει, ως Θεός, με τη νηστεία όμως ετοιμάστηκε κι Εκείνος για το κήρυγμα του Ευαγγελίου Του, αφού πρώτα κατατρόπωσε το διάβολο (Μαιθ. 4:111), δείχνοντάς μας έτσι πόσο ωφέλιμη είναι; Βέβαια, η νηστεία δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσο και οδός, μέσο καθάρσεως και οδός λυτρώσεως. Έτσι, η αποχή από ορισμένες τροφές δεν έχει νόημα, αν δεν γίνεται για το Θεό, αν δεν ακολουθεί τούς κανόνες της Εκκλησίας και τις οδηγίες του πνευματικού, καθώς και αν δεν συνοδεύεται από γενικότερη εγκράτεια και άσκηση, την οποία και πρέπει να υποβοηθεί. «’Έντιμη νηστεία», λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «δεν εινʼ εκενη που αποφεύγει μόνο τις τροφές, μα εκείνη που φυγα­δεύει και τις αμαρτίες». Και ο Μέγας Βασίλειος: «Νηστεία πραγματική είναι η αποξένωση από τις κακίες».

Πηγή: «Πως θα σωθούμε», έκδοση Ιεράς Μονής Παρακλήτου .Posted by kantonopou

O επίσκοπος Λεμεσού Αθανάσιος σε λόγο πατρικό

O επίσκοπος Λεμεσού Αθανάσιος σε λόγο πατρικό

Από  ομιλία του σεβαστού πατρός 

στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Πατρών.

Ακούστε!!Αξίζει!!

Η υποκρισία σάν προσωπείο στήν Εκκλησία καί στή ζωή μας. Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου

Η υποκρισία σάν προσωπείο στήν Εκκλησία καί στή ζωή μας

Μη γίνεσθε ώσπερ οι υποκριτές σκυθρωποί.
Χθες και σήμερα αγαπητοί μου χριστιανοί, τα Ευαγγελικά Αναγνώσματα αναφέρονται σε τρείς μεγάλες αρετές, την προσευχή, την ελεημοσύνη και τη νηστεία.
Την εποχή του Κυρίου οι αρετές αυτές χρησιμοποιούνται κατ’ εξοχήν από τους ανθρώπους σαν μέσα προβολής και ιδιαιτέρως από τους Φαρισαίους.
Και αντί να λατρεύουν τον Θεόν, λάτρευαν τον εαυτόν τους.
Προσπαθούσαν να πλησιάσουν και να φθάσουν τον Θεόν μέσα από τον εγωισμό τους. Και αγνοούσαν, και δεν ήθελαν να μάθουν ότι η τελειότητα έρχεται μόνον μέσα από την συντριβή, την μετάνοια και την ταπείνωση. Μόνον έτσι θα εξαφάνιζαν το εγώ τους.
Και θα το μεταμόρφωναν σε δικαιοσύνη και αγάπη. Και ο Κύριος με αυτά που μας λέγει μέσα από τον Ευαγγελικό Του λόγο, θεραπεύει τους αρρωστημένους τρόπους εργασίας των αρετών και από δαιμονιώδεις, τους μετατρέπει σε αγγελικούς και θείους.
Όλα πρέπει να γίνονται εν τω κρυπτώ. Και η προσευχή και η ελεημοσύνη και η νηστεία όπως ακούσαμε σήμερα, και την οποίαν με τη χάρη του Θεού αρχίζουμε αύριο. Αλλά και κάθε αρετή πρέπει να γίνεται εν τω κρυπτώ, και ο Θεός ο βλέπων εν τω κρυπτώ, αποδώσει εν τω φανερώ.
Έτσι θεράπευσε και την υποκρισία και τον θεατρινισμόν της ευσεβείας, όπως λέγαμε την πρώτη Κυριακή του Τριωδίου. Ο ευσεβισμός έχει για μάσκα την υποκρισία. Όταν μας λείπει η εσωτερική πνευματική ζωή, όταν μας λείπει η αληθινή μυστηριακή ζωή, όταν μας λείπουν τα δάκρυα της μετανοίας, τότε για να φανούμε στους άλλους ότι δήθεν έχουμε κάποιες, κάποιες αρετές, τότε αυτές τις εκδηλώνουμε με εξωτερικά σχήματα ευσεβισμού, δηλαδή με υποκρισία.
Αλλά υποκριταί όμως είναι θεατρίνοι. Όπως οι θεατρίνοι υποκρίνονται διάφορα πρόσωπα τα οποία δεν τους ανήκουν αλλά μόνον πάνω στη σκηνή, έτσι λοιπόν και ανάλογα με τις περιστάσεις, και οι υποκριταί της ζωής παίζουν πάνω στο παλκοσένικο και στο θέατρο αυτής της ζωής, διαφόρους ρόλους, ίνα φανώσι τοις ανθρώποις.
Υποκρισία κατά τους Πατέρας της Εκκλησίας μας είναι η προσποίησις της ενάρετης ζωής. Είναι μίσος σκεπασμένο από το μίσος σκεπασμένο από το σχήμα της φιλίας. Εχθρότης που εκδηλώνεται σαν εύνοια, φοβερός φθόνος που μιμείται τον χαρακτήρα της αγάπης. Είναι ακόμα η προσποίησις της δικαιοσύνης.
Υποκρισία είναι η απάτη και το ψεύδος που παρουσιάζεται σαν αλήθεια.
Και με λίγα λόγια, όταν ένα πάθος ντύνεται την αντίστοιχη αρετή για να κυκλοφορήσει ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτό λέγεται υποκρισία.
Αυτή η κατάστασις μας λέγει ένας νεότερος θεολόγος, αφανίζει κυριολεκτικά το πρόσωπο του ανθρώπου. Και ο άνθρωπος από πρόσωπο, μεταβάλλεται σε προσωπείο. Άλλο πρόσωπο και άλλο προσωπείο.
Είναι γνωστά εκείνα τα φοβερά οκτώ «ουαί», που απευθύνει ο Κύριος στους υποκριτάς, στο εικοστόν τρίτον κεφάλαιον του κατά Ματθαίου Ευαγγελίου.
Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, που μοιάζεται σαν τους τάφους, οι οποίοι έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν δε γέμωσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας, σκωλήκων βρώμα και δυσωδίας. Έτσι και οι υποκριταί κάθε εποχής έξω στους ανθρώπους φαίνονται δίκαιοι και αληθείς, η καρδιά τους όμως είναι γεμάτη από αδικία, ψευτιά και παρανομία. Αγωνίζονται δήθεν για την αγνότητα αλλά μέσα τους με τα κρυφά τους έργα, και με τη ζωή τους είναι ανήθικοι. Αγωνίζονται φανερά για την ειρήνη και πίσω μας ετοιμάζουν τον πόλεμο και την καταστροφή. Ομιλούν για αδελφοσύνη όλων των λαών και αφήνουν τα παιδιά του τρίτου κόσμου να πεθαίνουν της πείνας. Τρείς χιλιάδες παιδιά κάθε μέρα, πεθαίνουν γιατί δεν έχουν μισή φέτα ψωμί. Τι λέω μισή φέτα; Ούτε το αντίδωρο δεν έχουν, αυτό που θα πάρετε ύστερα από λίγο. Ούτε ένα κομμάτι τέτοιο ψωμάκι σαν το αντίδωρο δεν έχουν, την ημέρα. Δεν έχουν δυο δάχτυλα γάλα. Μια πατάτα βραστή, έστω και μια ελιά. Κι ύστερα κάνουμε όλοι μας τους πολιτισμένους.
Αν με ειλικρίνεια εξετάσουμε τον εαυτόν μας, τότε θα τον βρούμε να παίζει θέατρο κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, και μέσα στην εκκλησία. Σ’ αυτόν εδώ τον ιερό χώρο, με την προσευχή, την Θεία Κοινωνία, την ψαλμωδία που σιγομουρμουρίζουμε πολλές φορές, για να κάνουμε στους άλλους ότι τα ξέρουμε όλα, με τη στάση μας, και γενικά τη Θεία Λατρεία θέλουμε να τραβήξουμε, την προσοχή των άλλων για να φανούμε ότι κάτι είμαστε, και να μας πούνε μπράβο, να αυτός είναι χριστιανός.
Παίζουμε θέατρο μας λέγει ο όσιος Νείλος, όταν με την σεμνοτυφία ή την κατήφια, ή με το παραπέτασμα του θλιβερού ύφους, ή της ευλαβούς στάσεως, κρύβουμε την ενυπάρχουσα εν ημίν θρασύτητα, τα της ψυχής αίσχη, τα έλκη του εγωισμού.
Παίζουμε θέατρο όταν φωνάζουμε για ισότητα και δικαιοσύνη, ενώ στην πραγματικότητα, στο σπίτι μας, στο γραφείο μας, στο εργοστάσιο είμαστε μικροί δικτατορίσκοι.
Παίζουμε θέατρο όταν δείχνουμε ενδιαφέρον και έτοιμοι δήθεν ακόμα και για θυσίες στις ανάγκες των άλλων, ενώ ο σκοπός μας είναι η εκμετάλλευσις και η δολιότης.
Παίζουμε θέατρο και σαν άτομα μέσα στο σπίτι και μέσα στο περιβάλλον, στους συγγενείς, στους φίλους, στη δουλειά, αλλά και μέσα στην Εκκλησία όπως είπαμε πριν.
Παίζουμε θέατρο και σαν οικογένειες, και σαν κόμματα και σαν κυβερνήσεις, και σαν έθνη.
Πότε επιτέλους θα πάψουμε να παίζουμε θέατρο και νάμαστε υποκριταί;
Πότε αλήθεια θα γίνουμε σωστοί χριστιανοί;
Άρα βγαίνει το συμπέρασμα, ο άνθρωπος που υποκρίνεται, παίζει το θέατρο στους άλλους για δυό λόγους. Ή για να κρύψει τα πάθη του προβάλλοντας αρετές που δεν έχει, ή για να ικανοποιήσει τα πάθη του με το σχήμα των αρετών, και κυρίως την ματαιοδοξία του, την φιλαυτία του, τον εγωισμό του, και κυρίως την κρυφή του φιληδονία και την φιλαργυρία. Βέβαια υπάρχουν και άλλα πολλά.

Χριστιανοί μου, πρέπει να γίνουμε απλοί, να αποφεύγουμε την επίδειξη, να εργαζόμαστε την αρετή κρυφά. Έτσι θα φαινόμαστε αυτό που είμαστε. Το Πνεύμα το Άγιον παραγγέλει. Αποθέμενοι ουν πάσαν κακίαν και πάντα δόλο και την υποκρισίαν, Α Πέτρου, β,1.
Η υποκρισία είναι θυγατέρα της υπερηφάνειας και είχαμε πει άλλη φορά εδώ ότι η υπερηφάνεια έχει τριάντα τρείς θυγατέρες μεταξύ των οποίων είναι και η υποκρισία.
Η απλότης δε είναι γέννημα της ταπεινώσεως.
Όταν ο αγωνιζόμενος πιστός επιδιώκει την κάθαρση της ψυχής του από τα πάθη, αλλά μόνον μέσα από την Εκκλησία, μέσα από τα Άγια Μυστήρια, τότε και ενοποιείται. Πετά όλες τις μάσκες και γίνεται πρόσωπο, αληθινό παιδί του Θεού.
Είθε αδελφοί μου, η Μεγάλη Σαρακοστή που αρχίζει αύριο, να μας βοηθήσει να καλλιεργήσουμε τον έσω της καρδιάς μας άνθρωπο,

Αμήν, γένοιτο.

Σώμα και σαρκικό φρόνημα. (Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου)

Σώμα και σαρκικό φρόνημα. (Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου)

B

«Πνεύματι περιπατείτε και επιθυμίαν σαρκός ου μη τελέσητε. Η γαρ σαρξ επιθυμεί κατά του Πνεύματος, το δε Πνεύμα κατά της σαρκός ταύτα δε αντίκειται αλλήλοις, ίνα μη α αν θελητε, ταύτα ποιήτε» (Γαλ. 5, 16-17). (Να καθορίζει το Πνεύμα τη διαγωγή σας και τότε δεν θ’ακολουθείτε τις αμαρτωλές επιθυμίες σας γιατί οι αμαρτωλές επιθυμίες είναι αντίθετες με το Πνεύμα και το Πνεύμα αντίθετο με τις αμαρτωλές επιθυμίες).

Εδώ μερικοί εκφράζουν αντίθετη γνώμη, υποστηρίζοντας ότι έτσι

ο Απόστολος χωρίζει στα δύο τον άνθρωπο, γιατί τον παρουσιάζει σαν να είναι δημιουργημένος από αντιμαχόμενα στοιχεία και δείχνει έτσι ότι υπάρχει διαμάχη ανάμεσα στο σώμα και στη ψυχή. Αυτά όμως δεν είναι σωστά· δεν είναι, γιατί εδώ σάρκα δεν ονομάζει το σώμα· αν με τη λέξη σάρκα εννοούσε το σώμα, τότε τί σημαίνει το «επιθυμεί κατά του πνεύματος», αφού το σώμα δεν ανήκει σ’ αυτά που κινούν, αλλά σ’ αυτά που κινούνται, δεν ανήκει σ’ αυτά που ενεργούν, αλλά που ενεργούνται; Πώς λοιπόν μπορεί να λέει για το σώμα ότι αυτό «επιθυμεί», αφού η επιθυμία είναι ενέργεια της ψυχής και όχι του σώματος; Γιατί και σε άλλα γραφικά χωρία λέγεται: «Κατεπίθυμός εστιν η ψυχή μου», και «τί επιθυμεί η ψυχή σου και ποιήσω σοι» και «μη πορεύου κατά την επιθυμίαν της ψυχής σου» και αλλού πάλι «ούτως επιποθεί η ψυχή μου». Τί εννοεί λοιπόν ο Παύλος λέγοντας «η σαρξ επιθυμεί κατά του Πνεύματος»; Με επίγνωση ονομάζει σάρκα όχι τη σωματική φύση αλλά την πονηρή προαίρεση, όπως όταν λέει: «Υμείς ουκ εστέ εν σαρκί, αλλ’ εν πνεύματι» και πάλι «οι δε εν σαρκί όντες Θεώ αρέσαι ου δύνονται» (Ρωμ. 8, 8). Τί σημαίνουν λοιπόν όλα αυτά; Ότι πρέπει να αφανίσουμε το σώμα; Και αυτός ο ίδιος που λέει αυτά δεν περιβάλλεται με σώμα; Τέτοιες διδασκαλίες δεν ταιριάζουν στο σώμα, αλλά είναι διδασκαλίες του διαβόλου. «Εκείνος γαρ ανθρωποκτόνος ην απ’ αρχής» (Ιωαν. 8, 44).
Τί εννοεί λοιπόν; Εδώ σάρκα ονομάζει το γήινο φρόνημα, τον ράθυμο και ακατάστατο λογισμό. Αυτό όμως δεν αποτελεί μομφή κατά του σώματος, αλλά κατηγόρια εναντίον της ράθυμης ψυχής· γιατί το σώμα είναι όργανο, και το όργανο δεν το αποστρέφεται κανείς ούτε το μισεί, αλλά μισεί εκείνον που κακώς το μεταχειρίζεται. Όπως και το μαχαίρι δεν το μισούμε ούτε το τιμωρούμε, αλλά τιμωρούμε το φονιά. Ωστόσο -επιμένουν να ισχυρίζονται- και αυτό ακόμα αποτελεί κατηγόρια του σώματος, το ότι δηλαδή χαρακτηρίζονται τα αμαρτήματα της ψυχής με την ονομασία της σάρκας. Όμως εγώ, αν και το σώμα είναι κατώτερο από τη ψυχή, ομολογώ ότι επίσης και αυτό είναι καλό. Γιατί το λιγότερο καλό είναι και αυτό καλό -το κακό όμως δεν είναι απλά και μόνο μια κατώτερη βαθμίδα του καλού, αλλά είναι αντίθετο προς αυτό. Εσύ βέβαια, αν είσαι σε θέση ν’ αποδείξεις, ότι η κακία δημιουργείται από το σώμα, τότε μπορείς να κατηγορείς το σώμα’ εάν όμως μόνο και μόνο από την ονομασία επιχειρείς να τα διαβάλλεις, τότε θα πρέπει να κατηγορείς και τη ψυχή· αφού και αυτός που είναι στερημένος από την αλήθεια ονομάζεται «ψυχικός άνθρωπος» (Α’ Κορ. 2, 14) και τα πλήθη των δαιμόνων λέγονται «πνεύματα πονηρίας» (Εφεσ. 6, 12). Και πάλι με το όνομα της σάρκας συνηθίζει να ονομάζει η Γραφή και τα μυστήρια και ολόκληρη την  Εκκλησία όταν λέει ότι είναι «σώμα του Χριστού» (Εφεσ. 1,23). Και εάν θέλεις ακόμα να θεωρείς επιτεύγματα αποκλειστικά της ψυχής αυτά που γίνονται με αυτή, διάγραψε με το νου τις αισθήσεις και τότε θα δεις τη ψυχή να μένει έρημη από κάθε γνώση, χωρίς να μπορεί να γνωρίσει τίποτε. Γιατί, εάν «τα αόρατα του Θεού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται η τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης» (Ρωμ. 1, 20), πώς θα μπορούσαμε να δούμε χωρίς τα μάτια; Και, εάν «η πίστις εξ ακοής» (Ρωμ. 10, 17), πώς θα μπορούσαμε να ακούσουμε χωρίς τα αυτιά; Αλλά μήπως και το κήρυγμα και η περιοδεία δεν κατορθώνονται με τη γλώσσα και με τα πόδια; «Πώς γαρ κηρύξουσιν, εάν μη αποσταλώσι» (Ρωμ. 10, 15); Ακόμα και το γράψιμο γίνεται με το χέρι· βλέπεις λοιπόν ότι η υπηρεσία του σώματός μας γίνεται αιτία μυριάδων αγαθών;
Όταν λοιπόν λέει, «η σάρξ επιθυμεί κατά του Πνεύματος», μιλάει για δύο φρονήματα· αυτά είναι που έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους, δηλαδή η αρετή και η κακία, όχι η ψυχή και το σώμα. Γιατί αν αυτά ήταν αντίθετα μεταξύ τους, τότε θα έπρεπε και να αφανίζει το ένα το άλλο, όπως η φωτιά αφανίζει το νερό και το σκοτάδι το φως. Η ψυχή όμως φροντίζει για το σώμα και με πολλούς τρόπους προνοεί γι’ αυτό και μύρια υποφέρει, ώστε να μη το εγκαταλείψει και προβάλλει αντίσταση, όταν αποχωρίζεται απ’ αυτό. Και το σώμα πάλι υπηρετεί την ψυχή και της προσκομίζει πολλή γνώση και από την κατασκευή του είναι προσαρμοσμένο στην ενέργειά της. Άρα πως θα μπορούσαν αυτά τα δύο να ήταν ενάντια μεταξύ τους και να αντιμάχεται το ένα το άλλο; εγώ αντίθετα όχι μόνο δεν τα βλέπω να είναι ενάντια, αλλά τα βλέπω να ομονοούν πάρα πολύ μεταξύ τους και πάνω στη πράξη να υποστηρίζει το ένα το άλλο. Δεν λέει λοιπόν γι’ αυτά ότι βρίσκονται σε αντίθεση μεταξύ τους, αλλά παρουσιάζει τη διαμάχη ανάμεσα στο πονηρό και στο αγαθό φρόνημα. Γιατί το «να θέλεις» και το «να μη θέλεις» είναι ενέργειες της ψυχής. Και γι’ αυτή είναι που είπε «ταύτα δε αντίκειται αλλήλοις» (Γαλ. 5,16), για να μη επιτρέψεις στη ψυχή να πορεύεται κατά τις πονηρές της επιθυμίες. Μίλησε λοιπόν γι’ αυτά ο Απόστολος με ακρίβεια δάσκαλου και παιδαγωγού[...].
«Φανερά δε εστί τα έργα της σαρκός, άτινά έστι πορνεία, μοιχεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, φαρμακεία, ειδωλολατρία, έχθραι, έρεις, ζήλοι, θυμοί, εριθεΐαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτοις, α προλέγω υμίν, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράσσοντες, βασιλείαν Θεού ου κληρονομήοουσιν» (Γαλ. 5, 21). Πες μου λοιπόν συ, που κατηγορείς το ίδιο σου το σώμα και νομίζεις ότι αυτά έχουν λεχθεί σαν να ήταν αυτό εχθρός και αντίπαλος, (γιατί έστω ότι σύμφωνα με την αντίληψή σας η μοιχεία και η πορνεία είναι έργα της σάρκας), εδώ, σ’ αυτό το χωρίο, οι εχθρότητες και οι φιλονικίες και οι ζηλοτυπίες και οι ραδιουργίες και οι αιρέσεις και οι μαγείες πως θα μπορούσαν να ήταν έργα του σώματος, αφού αυτά, όπως βέβαια και τα υπόλοιπα, είναι έργα μόνο διεφθαρμένης προαιρέσεως; Βλέπεις λοιπόν ότι δεν μιλάει εδώ για το σώμα αλλά για το χοϊκό φρόνημα που σέρνεται χαμηλά, γι’ αυτό το λόγο και φοβερίζει λέγοντας, ότι «οι τα τοιαύτα πράσσοντες βαοιλείαν Θεού ου κληρονομήσουσι (Γαλ. 5, 21). Αν όμως αυτά ήταν έργα διεφθαρμένης φύσεως και όχι διεστραμμένης προαιρέσεως, τότε δεν θα έπρεπε να πει «πράττουν αλλά «πάσχουν. Να για ποιό λόγο αυτοί που κάνουν τέτοιες πράξεις ξεπέφτουν και από τη Βασιλεία· γιατί τα στεφάνια και οι τιμωρίες δεν ταιριάζουν σ’ ό,τι γίνεται εκ φύσεως (και επομένως αναγκαστικά) αλλά εκ προαιρέσεως, και άρα ελεύθερα. Γι’ αυτό ακριβώς και προαναγγέλλει ο Παύλος βραβεία και τιμωρίες.
 

Κύριε των δυνάμεων…(Αγ. Ανθίμου της Χίου)

Κύριε των δυνάμεων…(Αγ. Ανθίμου της Χίου)

 

Όπου είναι η δύναμη, εκεί να τρέχετε!
«Κύριε των δυνάμεων μεθ’ ημών γενού…». Άραγε τί θέλουν να πουν αυτά τα λόγια; Κάτι καλό όμως θα είναι και ευχάριστο, για να το παρουσιάσουν οι άγιοι Πατέρες να λέγεται τώρα, αυτές τις ημέρες της αγίας Τεσσαρακοστής. Ποιός βασιλιάς, ποιός εξουσιαστής, ποιός άρχοντας, ποιός ηγεμόνας είναι σε αυτόν τον κόσμο, που δεν έχει εξουσία; Τόση δύναμη έχει ο λόγος του, ώστε εκείνο που θα προστάξει να γίνει αμέσως. Όμως δύναμη πνευματική δεν μπορεί να τους δώσει.
«Κύριε των δυνάμεων μεθ’ ημών γενού». Παρακαλούμε τον βασιλέα των ουρανών να μας δώσει κάποια δύναμη πνευματική. Τώρα, αυτές τις ημέρες πολύ σωστά όρισαν οι άγιοι Πατέρες να το λέμε αυτό και να τον παρακαλούμε να έλθει μαζί μας. Έλα εσύ, που είσαι ο εξουσιαστής όλων των δυνάμεων, εσύ που είσαι Κύριος των πάντων, έλα μαζί  μας. Τί να κάνεις; να γίνεις παρήγορός μας, έλα να γίνεις συνήγορός μας, δάσκαλος και ιατρός μας· εσύ που εξουσιάζεις τα πάντα «μεθ’ ημών γενού». Τον παρακαλούμε να μας δώσει κάποια δύναμη.
Αυτή όμως η δύναμη απλώς και ως έτυχε δεν έρχεται. Δεν είναι κανένα ρούχο να το φορέσουμε, δεν είναι κανένα πράγμα υλικό, για να το πάρουμε· είναι μία δύναμη πνευματική. Είναι ο ίδιος ο Θεός, τον οποίον παρακαλούμε να έλθει μαζί μας. Είναι πανέτοιμος για να έλθει· είναι πολύ πρόθυμος και έτοιμος κάθε στιγμή με ευχαρίστηση, με χαρά, με καλή διάθεση, να έλθει να επισκιάσει και να βοηθήσει τον άνθρωπο, αλλά πρέπει να του ετοιμάσουμε τόπο.
Ποιός είναι αυτός, που έχει τόσες δυνάμεις; είναι αυτός ο Χριστός, που ήλθε και έχυσε το πανάγιό Του αίμα, για να μας εξαγοράσει και να μας δώσει δύναμη, ώστε να πατούμε επάνω «όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού». Αλλά δεν έρχεται έτσι· πρέπει πρώτα – πρώτα να καταδαμάσουμε τα πάθη μας. Για τούτο οι άγιοι Πατέρες όρισαν να το λέμε τώρα, αυτές τις ημέρες, που είναι η νηστεία· διότι η νηστεία καταδαμάζει τα πάθη. Εάν δεν καταδαμαστούν αυτά, δεν έρχεται ο Θεός.
Ποιό όμως να είναι το μέσον, με το οποίο θα μπορέσουμε να φέρουμε τον Θεό μαζί μας; Πιστεύω ότι το ξέρετε. Το μέσον αυτό, με το οποίο θα φέρουμε τον Θεό μαζί μας, είναι αυτή η συντριβή της καρδίας. Να συντρίψουμε την καρδία μας και να φέρουμε στον εαυτό μας την αγάπη, την ταπείνωση, την υπομονή και επιμονή στο αγαθό, για να μείνει ο Θεός μαζί μας. Δύσκολο όμως είναι. Διότι τα πάθη μας δεν τα δαμάζουμε εύκολα.
Επικαλούμεθα τον Θεόν στο κελλί μας, μέσα στην εκκλησία, κλαίμε, συντρίβουμε τον εαυτό μας, άλλα διάφορα κάνουμε, βγαίνουμε όμως κατόπιν έξω και εκείνα, τα οποία κερδίσαμε, τα δαπανάμε. Πώς; Με το μίσος, την κακία, την πονηρία, με την κρίση, με την κατάκριση και με τα άλλα πάθη, τα οποία πολεμούν καθημερινά τον άνθρωπον. Φωνάζουμε: Κύριε των δυνάμεων έλα μαζί μας… αλλά αυτά απομακρύνουν τη χάρη του Θεού, και δεν έρχεται. Δεν φοβούμεθα το Θεό, αλλά και δεν τον αγαπούμε· ναι έλεγε ο μέγας Αντώνιος, ότι εγώ δεν φοβούμαι τον Θεό, αλλά τον αγαπώ ολοψύχως, διότι η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβο.
Πώς δείχνουμε ότι δεν τον αγαπούμε εμείς; διότι όταν μας τύχει μια προσβολή, δεν υπομένουμε, όταν μας τύχει κάτι που μας παροξύνει, δεν υποκύπτουμε, όταν μας έρχεται να κάνουμε κάτι, το οποίο είναι μισητό ενώπιον του Θεού, δεν το αποφεύγουμε. Ποιόν βλάπτουμε; Τη ψυχή μας. Εκεί που θα βλαφτείς, εκεί πηγαίνεις· εκεί που θα σκοτισθεί το μυαλό σου, εκεί τρέχεις. Τί θα κερδίσεις; Αντί χαρά, λύπη· αντί ανάπαυση, ταραχή και ανησυχία. Πώς θα έλθει μαζί σου ο Θεός;
Πολλές ημέρες τώρα παρατηρώ έξω που πηγαίνω, ότι έρχονται δύο πέρδικες και καθίζουν εκεί στο παγκάκι· πότε πιό πάνω, πότε πιό κάτω, όλο τις βλέπω να τριγυρίζουν εκεί. Γιατί δεν έρχονταν και άλλοτε; γιατί δεν έρχονταν και τα περασμένα χρόνια, μόνο τώρα κάθε μέρα έρχονται; Διότι βλέπουν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος. Εμείς, αδελφές, δεν βλέπουμε τον κίνδυνο που έρχεται εναντίον της ψυχής μας; Δεν βλέπουμε ότι ο διάβολος γίνεται όργανο, για να απορροφήσει την πνευματική μας δύναμη. Ποιός το σοφίζει αυτό το πουλί; ποιός του έλεγε τόσα χρόνια να μην έρχεται και τώρα δεν φεύγει από εκεί; Κανείς· με τη γνώση του· καταλαβαίνει ότι σ’ αυτό  το μέρος θα βρει τη γαλήνη, θα βρει ­την ησυχία. Εμείς είμαστε λογικοί άνθρωποι, αφιερωμένοι στον Θεό. Γιατί να τρέχουμε εκεί που είναι ο κίνδυνος; Γιατί να μην ασπαζόμαστε  τη σιωπή; Γιατί να μην κυνηγούμε την υπακοή; Γιατί να μην έχουμε την αγάπη, την υπομονή, την ομόνοια, με τα οποία θα αποφύγουμε τους κινδύνους και θα φέρουμε τη θεϊκή δύναμη μέσα μας;
Έμενα, μου κάνει εντύπωση αυτό το πράγμα· έκπληκτος γίνομαι· ένα πουλί να καταλαβαίνει τον κίνδυνο! του δίνει σοφία ο Θεός· του δίνει στόχαση, ότι σ’ αυτό το μέρος δεν έχει φόβο να βλαφτεί.
Δεν μας φθάνει, αδελφές, να πούμε ότι ήλθαμε στο στάδιο της αγίας Τεσσαρακοστής και εξασφαλιστήκαμε με τη νηστεία που κάνουμε διότι η νηστεία αυτή δεν είναι άλλο παρά μια αλλαγή φαγητών. Άλλη νηστεία να κάνουμε· διότι λέει και το στιχηρό, «νηστεία δεν είναι μόνον η αποχή των βρωμάτων, αλλά εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, καταλαλιάς, ψεύδους…» αυτά να αποφύγουμε, αδελφές. Διότι δεν θα μπορέσουμε να δικαιολογηθούμε τότε ενώπιον του πανδήμου δικαστηρίου και να πούμε ότι δεν τα ξέραμε. Όταν τηρείς λοιπόν αυτά, ευθύς ως θα ειπείς: «Κύριε των δυνάμεων, έλα μαζί μου…» αμέσως ένας άγγελος έρχεται πλησίον σου. Έρχεται και ο διάβολος από πίσω, αλλά ο άγγελος είναι ισχυρότερος. Και να μην πεις ποτέ, ο διάβολος με παρακίνησε και έκανα εκείνο το κακό, ή είδα τον άλλο και παρακινήθηκα και εγώ. Διότι δεν γελιέται ο Θεός· τον άγγελο που σου έδωσε φύλακα και σε φυλάει νύκτα – μέρα, γιατί δεν τον ακούς, αλλά μόνον ακούς τον Σατανά; Δωρεάν μας φυλάει ο άγγελος μέρα και νύκτα. Όμως επειδή αδυνατούμε να κάνουμε το αγαθό, αδυνατεί και ο άγγελος και φεύγει μακριά μας. Αλλά ο διάβολος που μένει πλησίον σου καλό θα σου κάνει; Προσέχετε! διότι η ζημιά είναι μεγάλη και όταν σεις ζημιώνεσθε, η λύπη μου είναι άπειρη. Διότι δεν θέλω να χαθεί καμία σας. Αν χαθώ εγώ, δεν με νοιάζει· αν χαθεί όμως μια από σας, η λύπη μου θα είναι πολύ μεγάλη…
Να προσέχετε! Όπου είναι η δύναμη, εκεί να τρέχετε· να φεύγει κάθε είδος κακίας, το οποίο θα σας φέρει σκότος και ταραχή. Ποιά είναι η δύναμη; ο Χριστός! εκεί να τρέξεις. Σου έτυχε κάτι; τρέξε στη προσευχή, τρέξε στο Χριστό. Και πώς δεν πας στο Χριστό; πώς δεν τρέχεις στη προσευχή; η προσευχή, είναι το πάν, εκεί είναι η δύναμη, εκεί είναι η βοήθεια. Τρέξε λοιπόν στον βοηθό, τρέξε εκεί που υπάρχει δύναμη.
Η προσευχή είναι σαν μία θωράκιση, είναι σαν ένα ισχυρό όπλο και ενίσχυση, για να αποφεύγουμε τον Σατανά και να μη γινόμαστε παιχνιδάκι  του. Από πού έρχεται η δύναμη; από το Χριστό! Ο Χριστός μου είναι δύναμη… τρέξε λοιπόν φώναζε το Χριστό να σε βοηθήσει. Προσπαθήσετε να αγιασθείτε, να φωτιστείτε,… επικαλείσθε τον Χριστό να σας γίνεται βοηθός σε όλα και συνήγορος. Εμείς έχουμε αγγέλους και μας φυλάγουν ο βασιλέας μας, μας έδωσε από έναν άγγελο φύλακα. Λοιπόν αποφεύγετε τον Σατανά· τρέχετε στον Χριστό. Οτιδήποτε σας συμβεί, η παρηγοριά σας να είναι ο Χριστός· εκεί είναι η δύναμη. Θέλω να γίνετε τέκνα του επουρανίου βασιλέως· θέλω να σας δω όλους στη βασιλεία των ουρανών.
(Αγίου Ανθίμου του Χίου, «Πνευματικές διδασκαλίες»).

ΤΟ ΡΙΓΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗΣ (Προβληματισμοί για την Εξωτερική Ιεραποστολή με αφορμή την Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων)

ΤΟ ΡΙΓΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΗΣ (Προβληματισμοί για την Εξωτερική Ιεραποστολή με αφορμή την Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων)

 

«Οι πιστοί υπέρ των κατηχουμένων δεηθώμεν».
Κήρυγμα κατά την βραδινή Λειτουργία των Προηγιασμένων (14/3/1961) στον πανεπιστημιακό ναό των Αθηνών(Καπνικαρέα).Δημοσιεύτηκε :Πορευθέντες 4(1962),τευχ 13.
Οι θερμοί τόνοι ικεσίας για τους «κατηχουμένους», που απαγγείλαμε προηγουμένως, χύθηκαν πυρωμένοι στ’ αυτιά, στην καρδιά και τη σκέψη κι ένα ρίγος με τύλιξε: «Λέμε ψέματα! Προσευχόμαστε ψέματα!… Δεν έχουμε κατηχουμένους», αναλογίστηκα. «Για την ακρίβεια, δεν ενδιαφερόμαστε να έχουμε!… Η δέησή μας η αποψινή δεν είναι ψυχικός συντονισμός με την αρχαία Εκκλησία. Κατάντησε μια ανάμνηση άψυχη». Κάτι σαν πόνος, σαν ενοχή, σαν τρόμος με έζωσε:
Μια Εκκλησία χωρίς κατηχουμένους επί αιώνες τώρα΄ που κρατάει τον θησαυρό της πίστεως για τον εαυτό της, χωρίς να νοιάζεται αν άλλοι λαοί γεννιούνται, αναπνέουν, πεθαίνουν στο άγχος – μια Εκκλησία, επομένως, χωρίς το αίσθημα της παγκόσμιας αγάπης και δικαιοσύνης-, μπορεί τάχα να είναι αληθινά ορθόδοξη»;
Όλοι μιλούν και γράφουν τον τελευταίο καιρό για τη βαθύτητα της ορθόδοξης  «πνευματικότητος». Τόσο δύσκολο όμως να αντιληφθούμε ότι μια «πνευματικότητα» από την οποία απουσιάζει το οικουμενικό στοιχείο, ο πόνος και ο αγώνας για τη σωτηρία του «σύμπαντος κόσμου», είναι ανάπηρη πνευματικότητα; Διότι, αλήθεια, όταν αναφερόμαστε στην πνευματική ζωή, τι εννοούμε; Τι θεωρούμε πυρήνα της ορθόδοξης πνευματικότητος; Το «εν Χριστώ ζην», κατά γενική ομολογία. Όχι απλώς μια γνωριμία του Χριστού, όχι απλώς σύνδεσμο, αόριστη φιλία μαζί Του. Αλλά ένωση με τον Χριστό. Η πεμπτουσία της ορθόδοξης πνευματικότητος είναι το «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός» (Γαλ.2:20), το αδιάκοπο «εν Χριστώ Ιησού» του αποστόλου Παύλου.
Αλλά, αδελφοί μου, μήπως το ενδιαφέρον του Χριστού περιορίζεται στην Αθήνα, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στους Χριστιανούς μονάχα; Τα εκατομμύρια των ανθρώπων της Αφρικής, της Ασίας, που δεν έχουν ούτε μια φορά ακούσει για το όνομά Του, για το λυτρωτικό Του έργο, Τον αφήνουν ασυγκίνητο; «Αγνωσίαν γαρ Θεού τινες έχουσιν» θα μας φώναζε ο απόστολος Παύλος, «προς εντροπήν υμίν λέγω» (Α΄Κορ.15:34).
*  *  *
Ας μη αυταπατόμεθα. Η πνευματική μας ζωή δεν θα αποκτήσει τη θέρμη, την ευρύτητα και τη γνησιότητα που πρέπει, εάν εξακολουθήσουμε να βλέπουμε και να ζούμε τον Χριστιανισμό μας περιορίζοντάς τον στα στενά όρια της κοινότητος στην οποία ανήκουμε, λησμονώντας τον πανανθρώπινο προορισμό του. Έστω κι αν η κοινότητα αυτή είναι η πόλη μας ή η πατρίδα μας. Μια τέτοια οπτική γωνία δεν μας επιτρέπει να δούμε τον Χριστιανισμό στις αληθινές του διαστάσεις. Η Εκκλησία μας, ως «καθολική», αγκαλιάζει εξ ορισμού όλο τον κόσμο. Μια «πνευματικότητα», από την οποία λείπει αυτό το στοιχείο της οικουμενικής συνείδησεως, από την οποία λείπει η δόνηση για την αύξηση του «Μυστικού Σώματος του Χριστού» σε παγκόσμιες διαστάσεις –επιτρέψτε μου να σκληρύνω τον λόγο-, νομίζω ότι είναι μια πνευματικότητα στην οποία δεν θα ταίριαζε το επίθετο «ορθόδοξη».
Χωρίς τον πόνο και την προσπάθεια για την επέκταση της Βασιλείας του Θεού, της βασιλείας της αγάπης, σε όλο τον κόσμο, χωρίς δηλαδή την ιεραποστολική συνείδηση, είναι πρόβλημα αν θα επεκταθεί η Βασιλεία του Θεού και σε όλες τις γωνιές του προσωπικού εσωτερικού μας κόσμου. Είναι πρόβλημα αν μπορεί να πραγματοποιηθεί μια βαθιά, εσωτερική αναγέννηση της Εκκλησίας μας.
*  *  *
Η ατμόσφαιρα της Λειτουργίας των Προηγιασμένων βοηθεί ιδιαίτερα τη σκέψη και την προσευχή για την εξωτερική ιεραποστολή, αποτελεί το πιο πρόσφορο κλίμα και έδαφος, για να αναπτυχθεί το οικουμενικό ιεραποστολικό πνεύμα της Εκκλησίας μας.
Διότι: Πρώτον, μας φέρνει σε μια μυστική, εν προσευχή, επαφή με τη ζωή της πρώτης Εκκλησίας, με τις λησμονημένες τάξεις των «κατηχουμένων» και μας αποκαλύπτει μ’ έναν τρόπον ήρεμο, στο βάθος του όμως συνταρακτικό, τη μεγάλη αμέλεια και ευθύνη της Εκκλησίας μας στη σύγχρονη εποχή.
Δεύτερον, η όλη ατμόσφαιρά της πάλλει από την αίσθηση της μετανοίας και συντριβής μπροστά στη θυσία του σταυρού, προς την οποία είναι προσανατολισμένη όλη η Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Μέσα στο υποβλητικό φως αυτής της περιόδου είναι πιο εύκολο να διακρίνει κανείς την παράταση του πάθους του Κυρίου  μας. Από το ύψος του σταυρού Του αντικρίζει τα εκατομμύρια των ανθρώπων που δεν άκουσαν ακόμη λέξη για όλη αυτή την ιστορία της Αγάπης και της Λυτρώσεως. Το βλέμμα εξαντλημένο, πονεμένο, πέφτει κάτω αναζητώντας τους εντολοδόχους που δεν έφεραν το μήνυμα. Κάτω από τον σταυρό Του, δεν φυλάσσουν τώρα οι στρατιώτες και οι εχθροί Του, αλλά συνωστίζονται οι οπαδοί Του. Μόνο που κι αυτοί το έχουν ρίξει στις φωνές και τα ζάρια…..
Ίσως ανήκουμε και εμείς σ’ αυτή την κατηγορία, Κύριε. Συγχώρεσέ μας. Δεν το θέλουμε….Επίτρεψε και πάλι, μερικές σταγόνες από το αίμα Σου –την ώρα της Θείας Κοινωνίας που θα ακολουθήσει σε λίγο- να εισδύσουν μέσα μας. Να αγνίσουν τη σκέψη μας, τη βούληση, το αίσθημά μας, για ν’ αποτινάξουμε τη νωθρότητα και τυπικότητά μας. Για να νιώσουμε τον πόνο Σου για την ανθρωπότητα ολόκληρη. Για να συντονίσουμε την καρδιά μας με την καρδιά Σου. Για να ζήσουμε αληθινά «εν Σοι».
Πηγή: Έως εσχάτου της γης.     Αναστασίου  Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας

• Facebook

Συνεχίζω να ελπίζω (του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη)

Συνεχίζω να ελπίζω (του μοναχού Μωυσή Αγιορείτη)

 

Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι χείριστη. Προηγήθηκε και υπάρχει μια πνευματική κρίση με την αμφισβήτηση ιερών θεσμών και παραδόσεων. Συνάμα αναπτύσσεται μια απειλητική εσχατολογία, μια τρομοκρατική αντιχριστολογία και μία έντονη δαιμονολογία. Χρειάζεται πολλή προσοχή και μεγάλη διάκριση. Ούτε να ξεθαρρευτούμε, να σφυρίζουμε αδιάφορα και να θεωρούμε ότι όλα είναι περίφημα και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, ούτε πάλι να πέσουμε σε μαρασμό και απόγνωση.
Ένας σοβαρός Χριστιανός δεν μπορεί να μην αισιοδοξεί και να μην ελπίζει. Ας εμπιστευθούμε πιο πολύ τον Κύριο. Η μυστηριακή ζωή να γίνει πιο συνειδητή. Η ζωή της προσευχής πιο θερμή. Η εγρήγορση μεγαλύτερη. Να συνδεθούμε πιο πολύ με τον Θεό και όχι τόσο με τους ανθρώπους. Η ειλικρινής μετάνοια μπορεί να φέρει καλύτερες ημέρες. Τα λάθη μπορούν να διορθωθούν, αν αληθινά το θέλουμε. Η εμπιστοσύνη στον Θεό, η ακράδαντη πίστη στο «και δός ημίν σήμερον», η χριστοποίηση του ανθρώπου θα τον κάνει ασφαλή, ατάραχο, ειρηνικό, γαλήνιο, άφοβο και ελπιδοφόρο.
Οι γνωστοί άγνωστοι των φωτεινών πλέον σκοτεινών δυνάμεων μας έφεραν προσκυνητές του υπερκαταναλωτισμού, λάτρεις του ευδαιμονισμού, υπηρέτες του ατομισμού, ελεύθερους ανελεύθερους, δέσμιους εμπαθών δικαιωμάτων. Από πρόσωπα γίναμε άτομα, από ονόματα νούμερα, μάζα πού δεν μπορεί να διαφωνεί. Η αντίδραση και η αντίσταση δεν μπορεί να γίνει με φανατισμούς, υστερίες, μανίες, άλγη και καχυποψίες, αλλά με τεκμηριωμένη γνώση, νηφάλια αντιμετώπιση και κυρίως υπακοή στην Εκκλησία. Κανείς δεν είναι πάνω από την Εκκλησία. Θα κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία. Δεν μπορούμε να κάνουμε επιλεκτική υπακοή στην Εκκλησία. Δεν μπορούμε να παύσουμε να ελπίζουμε. Η απελπισία είναι δαιμονοφορούμενη και δαιμονοκίνητη.
Η κρίση μας υπενθυμίζει το γνήσιο ασκητικό φρόνημα της Εκκλησίας, την ευλογημένη λιτότητα, την απόρριψη του περιττού, του κορεσμού, της απληστίας και της πλεονεξίας. Η διάνοιξη αποθηκών για τον αυριανό πλουτισμό, το λαχανητό για συνεχή αύξηση εσόδων, το πυρετώδες άγχος για πλούσια κέρδη, ο αγωνιώδης προγραμματισμός σχεδίων για μελλοντικά αποκτήματα… Η σεμνότητα, η εγκράτεια, η ολιγάρκεια λησμονήθηκαν και όλοι προσπαθούν για κάτι καλύτερο και περισσότερο. Υπάρχουν κι επαγγελματίες, έμποροι ελπίδων, μάντεις, μάγοι, μέντιουμ, προχειρολόγοι μελλοντολόγοι, πού εκμεταλλεύονται τον πόνο ορισμένων ή την δίψα άλλων για άφθονα και σύντομα κέρδη. Ο πιστός όμως έχει πάντοτε μόνον ένα δρόμο να βαδίσει. Είναι λίγο ανηφορικός και στενός και στενόχωρος, άλλα φωτίζεται και στο τέλος αναμένει Ένας με στεφάνια. Ο οδοιπόρος αυτός είναι σίγουρα ελπιδοφόρος.
Κανείς δεν λέει ότι δεν είναι δύσκολα τα πράγματα. Δεν λύνεται όμως κανένα πρόβλημα με τη μοιρολατρία, τη φλύαρη γκρίνια, τα ίδια και τα ίδια συνεχώς παράπονα. Ας αγωνιστούμε λίγο περισσότερο, ας προσευχηθούμε πιο πολύ στο Θεό. Ας του ζητήσουμε να μας δώσει υπομονή, επιμονή, καρτερία και ελπίδα να αντιμετωπίσουμε την δοκιμασία όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Εκείνος γνωρίζει το βάρος του σταυρού που μπορούμε να σηκώσουμε. Γνωρίζει καλά ότι δεν μπορούμε να αποκωλύσουμε τον μέγα λίθο του μνήματος Του. Μετά την σταύρωση είναι πάντοτε η Ανάσταση…
Η αποστασία, η ασέβεια, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, η αδικία, η αναταραχή και η αναστάτωση των καιρών μας ας μας κάνουν να επιστρέψουμε στις ρίζες μας. Οι πόλεμοι, οι καταστροφές, οι κακίες και οι στερήσεις να μας κάνουν πιο γνήσιους, πιο υπεύθυνους, πιο συνετούς και πιο σεμνούς Χριστιανούς. Μπορεί ο θάνατος μας να έλθει πιο σύντομα από τον Αντίχριστο. Πιο πολύ να μιλάμε για τον Χριστό και λιγότερο για τον Αντίχριστο, έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης. Δεν μπορεί την Αποκάλυψη να την ερμηνεύει εύκολα ο καθένας, όταν δεν το έπραξαν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας. Δεν θα ορίσουμε εμείς πότε θα έλθει το τέλος του κόσμου. Μη τρομοκρατούμε τον κόσμο ορίζοντας ημερομηνίες του τέλους και τον ερχομό πολέμων. Από δεκαετίες μιλούν για πολέμους πού δεν έγιναν. Μερικοί μάλιστα στενοχωρήθηκαν πού δεν πραγματοποιήθηκαν.
Να ενδιαφερθούμε να μη χάσουμε την κάρτα του πολίτη για την είσοδο μας στη Βασιλεία των Ουρανών. Προπαντός να μη χάσουμε την ελπίδα μας ποτέ. Η απόγνωση είναι νίκη του κακού πάνω μας, είναι δαιμονική επίδραση. Μόνο μέσα στην Εκκλησία του Χριστού μπορούμε να έχουμε αληθινή παρηγοριά και κραταιή ελπίδα. Η ταπεινότητα μου συνεχίζει να ελπίζει σε μεταμόρφωση και ανάσταση, σε μετάνοια και σωτηρία.
(«Καινή Κτίσις», Έτος 87ον Φεβρουάριος 2011,   Περίοδος Ε’ Αρ. 02 (1169)

Κυριακή της Ορθοδοξίας (Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας)

Κυριακή της Ορθοδοξίας (Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας)

 Αγίου Λουκά  Αρχιεπισκόπου  Κριμαίας

Λόγος εις την Α' Κυριακή των Νηστειών

  

  
  Την πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής η Αγία μας Εκκλησία πανηγυρίζει το θρίαμβο της Ορθοδοξίας, της ορθής πίστεως, η οποία καταπάτησε όλες της αιρέσεις και στερεώθηκε για πάντα. Γι' αυτό η Κυριακή αυτή καλείται Κυριακή της Ορθοδοξίας.
Οι αιρέσεις φάνηκαν ήδη απαρχής του χριστιανισμού. Οι ίδιοι οι   Απόστολοι του Χριστού προειδοποιούσαν τους συγχρόνους τους, και μαζί τους και εμάς, για τον κίνδυνο από τους ψευδοδιδασκάλους.
       Ο  Άγιος Απόστολος Πέτρος στη Β' Καθολική επιστολή γράφει το εξής: «Εγένοντο δε και ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται  ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας, και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν, και πολλοί εξακολουθήσουσιν αυτών ταις ασελγείαις, δι' ους η οδός της αληθείας βλασφημηθήσεται» (Β' Πετ. 2, 1-2).
       Ο Άγιος Παύλος, επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη από την Ελλάδα, έκανε στάση στην Έφεσο. Εκεί στους χριστιανούς κατοίκους της πόλεως έλεγε: «Εγώ γαρ οίδα τούτο, ότι εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαροίς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου, και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πραξ. 20, 29-30).
       Πολλοί τέτοιοι ψευδοδιδάσκαλοι και σχισματικοί υπήρχαν στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού. Μερικές αιρέσεις τάραζαν την Εκκλησία ολόκληρους αιώνες, όπως για παράδειγμα οι αιρέσεις του Αρείου, του Μακεδονίου, του Ευτηχούς, του Διοσκόρου, του Νεστορίου και επίσης η αίρεση της εικονομαχίας. Οι αιρέσεις αυτές προκάλεσαν πολλές διαταραχές στην Εκκλησία και την βασάνισαν πολύ. Υπήρχαν πολλοί ομολογητές και μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους υπερασπιζόμενοι την αληθινή πίστη στον αγώνα κατά των ψευδοδιδασκάλων και των αιρετικών.
       Υπήρχαν επίσης και πολλοί και μεγάλοι ιεράρχες οι οποίοι και αυτοί υπέφεραν πολλούς διωγμούς και πολλές φορές εξορίστηκαν. Ο Άγιος Φλαβιανός, πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, για παράδειγμα,  σε μία σύνοδο υπό την προεδρία του Διοσκόρου, η οποία καλείται «λειστρική», χτυπήθηκε τόσο άγρια που μετά από τρεις ημέρες πέθανε.

       Η τελευταία στη σειρά των αιρέσεων, η αίρεση της εικονομαχίας, ήταν αυτή που επέφερε τα περισσότερα βάσανα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας. 

Η αίρεση αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του αυτοκράτορα Λέοντος του Ισαύρου, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο το 717. Ανέβηκε στο θρόνο με τη βοήθεια του στρατού όπου υπήρχαν πολλοί αντίπαλοι της προσκυνήσεως των αγίων εικόνων. Επειδή ήθελε να ευαρεστήσει το στρατό άρχισε σκληρό διωγμό κατά των εικονοφίλων.
       Ο διωγμός αυτός συνεχίστηκε και στα χρόνια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου, ο οποίος ...διαδέχτηκε στο θρόνο τον Λέοντα. Η κόπρος σημαίνει τα κόπρανα. Ονομάστηκε Κοπρώνυμος διότι κατά την βάπτισή του μόλυνε την κολυμβήθρα. Οι δύο αυτοί αυτοκράτορες για πολλά χρόνια είχαν την εξουσία στα χέρια τους και προκάλεσαν πολλά δεινά στην Εκκλησία. Μετά από αυτούς υπήρχαν και άλλοι αυτοκράτορες εικονομάχοι, οι οποίοι συνέχισαν το έργο των προκατόχων τους και βασάνισαν την Εκκλησία επί ολόκληρα χρόνια.
       Δεν μπορούμε να περιγράψουμε τα βάσανα που υπέφερε η Εκκλησία στα χρόνια της εικονομαχίας και ιδιαίτερα οι μοναχοί οι οποίοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα των ιερών εικόνων.
Οι αυτοκράτορες εικονομάχοι έκλεισαν πολλά μοναστήρια, πολλές εκκλησίες όπου υπήρχαν εικόνες τις έκαναν αποθήκες. Τους μοναχούς τους βασάνιζαν άγρια: τους έβγαζαν μάτια, τους έκοβαν μύτες, έσπαζαν εικόνες πάνω στο κεφάλι τους. Τους αγιογράφους με τα πυρακτωμένα σίδερα τους έκαιγαν τα δάκτυλα.
       Μόνο, τότε, όταν στο θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε η αυτοκράτειρα Ειρήνη, σταμάτησε ο διωγμός αλλά όχι οριστικά. Το 787 η Ειρήνη συγκάλεσε την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο, η οποία διατύπωσε την ορθόδοξη διδασκαλία περί της τιμητικής προσκύνησης των ιερών εικόνων. Αλλά και μετά τη σύνοδο υπήρχαν αυτοκράτορες εικονομάχοι, όπως, για παράδειγμα, ο Μιχαήλ και άλλοι. Η αίρεση αυτή συντρίφτηκε οριστικά μόνο επί της θεοσεβέστατης Αυγούστας Θεοδώρας, όταν το 842 συγκλήθηκε η τοπική σύνοδος στην Κωνσταντινούπολη η οποία επικύρωσε την ορθόδοξη διδασκαλία. Η σύνοδος αυτή αναθεμάτισε όλους αυτούς που τολμούν να λένε ότι η προσκύνηση των ιερών εικόνων είναι ειδωλολατρία και οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι ειδωλολάτρες.

       Και εδώ οι αιρετικοί μας λένε ακριβώς αυτό το πράγμα. 

Τολμούν να αποκαλούν τις εικόνες μας είδωλα και εμάς ειδωλολάτρες. Και μέχρι που φτάνει το θράσος τους; Θα σας πω ένα περιστατικό που έγινε πρόσφατα σε μία πόλη της Σιβηρίας. Την ώρα  της λειτουργίας δύο βαπτιστές μπήκαν μέσα στην εκκλησία και άρχισαν εκεί να φωνάζουν ότι οι ορθόδοξοι είναι ειδωλολάτρες και οι εικόνες τους είδωλα. Τι ανοησία!
       Πως τολμούν αυτοί να ανοίγουν το ακάθαρτο στόμα τους και να λένε αυτά τα λόγια που στάζουν δηλητήριο, αποκαλώντας μας ειδωλολάτρες και τις εικόνες μας είδωλα; 
Αυτό δείχνει πως δεν έχουν κατανοήσει σωστά την δεύτερη εντολή του Μωσαϊκού νόμου:  

«ου ποιήσεις σ' εαυτώ είδωλον ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ άνω και όσα εν τη γή κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής. Ου προσκυνήσεις αυτοίς ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς» (Εξ. 20,4).

       Τι σημαίνει αυτή η εντολή; 

Νομίζω ότι το νόημά της είναι ξεκάθαρο. Η εντολή αυτή απαγορεύει αντί να προσκυνάμε τον Ένα, Μοναδικό και Αληθινό Θεό να κατασκευάζουμε είδωλα και να τα προσκυνάμε. Όπως το έκαναν οι αρχαίοι λαοί: οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι, οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και άλλοι...
       Αυτή είναι η ειδωλολατρία. Η δική μας όμως η προσκύνηση των ιερών εικόνων μοιάζει σε τίποτα  με την ειδωλολατρία; Ασφαλώς όχι.  

Τα είδωλα απεικόνιζαν κάτι που  δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, που είναι καρπός φαντασίας.
Οι δικές μας εικόνες εικονίζουν την πραγματικότητα.
Πραγματικά, δεν ζούσε μεταξύ μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός, τον Οποίον δοξάζουμε και τις εικόνες του Οποίου προσκυνάμε; 
Δεν ζούσε μεταξύ μας η Παναγία, την οποία ζωγράφισε ο Άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Λουκάς;
Την εικόνα του αυτή την ευλόγισε η ίδια η Θεοτόκος, λέγοντας ότι η χάρη της θα είναι πάντα μ' αυτή την εικόνα.
Ξέρετε πόσα θαύματα γίνονται από τις εικόνες της Παναγίας.
 Και οι άλλες εικόνες, δεν εικονίζονται σ' αυτές  πραγματικά πρόσωπα των αγίων του Θεού που ζούσαν εδώ πάνω στη γή; Οι εικόνες τους αυτές είναι τα πορτραίτα τους και με κανένα τρόπο δεν είναι είδωλα. Μόνο ασεβές και ακάθαρτο στόμα τολμά να λέει ότι οι εικόνες μας είναι είδωλα και εμείς είμαστε ειδωλολάτρες. Να σιωπήσουν οι ασεβείς διότι η Οικουμενική Σύνοδος απήγγειλε το ανάθεμα εναντίον τους.
       Να το ξέρετε, να το θυμάστε και να μην συναναστρέφεστε με τους αιρετικούς. Να μην απομακρύνεστε από την Εκκλησία, μη σχίζετε το χιτώνα του Χριστού. Να θυμάστε ότι ο Χριστός στην αρχιερατική του προσευχή παρακαλούσε τον Πατέρα Του, λέγοντας: «ίνα πάντες έν ώσι, καθώς συ, πάτερ, εν εμοί καγώ εν σοι, ίνα και αυτοί εν ημίν έν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύσει ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17, 21). Ο Κύριος θέλει ενότητα της Εκκλησίας. Οι σχισματικοί, οι οποίοι βρίσκουν σφάλματα στη διδασκαλία της Εκκλησίας, απομακρύνονται απ' αυτήν και πιστεύουν ότι θα βρούν τη σωτηρία στις αιρετικές τους οργανώσεις.
       Ξέρετε όμως τι έλεγαν οι μεγάλοι άγιοι για τους ανθρώπους που σχίζουν το χίτώνα του Χριστού; Ο Άγιος Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, είπε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι απομακρύνονται από την Εκκλησία και δεν έχουν κοινωνία μαζί της και μάρτυρες να είναι, ακόμα και με το αίμα τους, δεν καθαρίζουν την αμαρτία τους διότι η βαριά αυτή αμαρτία της διαίρεσης της Εκκλησίας δεν καθαρίζεται ούτε με το αίμα. Και ο άγιος ιερομάρτυρας Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είπε ότι αυτός που προκαλεί σχίσμα στην Εκκλησία δε θα κληρονομήσει την βασιλεία του Θεού.
       Όλοι οι αιρετικοί, όμως, είναι κήρυκες του σχίσματος. Ενώ ο απόστολος λέει: «Παρακαλώ δε υμάς, αδελφοί, σκοπείν τους τας διχοστασίας και τα σκάνδαλα παρά την διδαχήν ήν υμείς εμάθετε ποιούντας, και εκκλίνατε απ' αυτών» (Ρωμ. 16, 17). Και στην άλλη επιστολή του λέει το εξής: «εί τις υμάς ευαγγελίζεται παρ' ό παρελάβετε, ανάθεμα έστω» (Γαλ. 1, 9). Και όλοι οι αιρετικοί ευαγγελίζουν όχι αυτό που ευαγγελίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία μας γέννησε πνευματικά.
       Θυμηθείτε και τον λόγο του Κυρίου Ιησού Χριστού, ο Οποίος είπε στους αποστόλους και μέσω αυτών σε μας τους διαδόχους τους: «Ο ακούων υμών εμού ακούει, και ο αθετών υμάς εμέ αθετεί· ο δε εμέ αθετών αθετεί τον αποστείλαντά με» (Λκ. 10, 16).Τρομερά είναι αυτά τα λόγια του Κυρίου. Να τα θυμάστε πάντοτε. Να μην ξεχνάτε και αυτήν την ημέρα, την ημέρα του θριάμβου της ορθοδόξου πίστεως. Η πίστη αυτή διατυπώθηκε οριστικά στην Ζ' Οικουμενική Σύνοδο η οποία στερέωσε την Ορθοδοξία και καταπάτησε όλες τις αιρέσεις και τα σχίσματα.
 

       Πάνω από χίλια χρόνια πέρασαν από τότε που έγινε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος και δεν έχουν ξαναγίνει Οικουμενικές Σύνοδοι.* Γιατί;

Οι λόγοι είναι πολιτικοί. Δεν υπήρχε δυνατότητα να συγκληθούν. Αλλά να μην λυπόμαστε που δεν έγιναν άλλες και δεν γίνονται σήμερα οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Αυτές οι επτά που έχουμε, τακτοποίησαν όλα τα ζητήματα και έλυσαν όλα τα προβλήματα που είχε η Εκκλησία με τις αιρέσεις και στερέωσαν την ορθόδοξη πίστη.
       Θα πείτε πως σήμερα έχουμε πολλές καινούριες αιρέσεις και σχίσματα. Ναι, έχετε δίκαιο. Αλλά πρέπει να ξέρουμε πως οι καινούριες αυτές αιρέσεις δεν λένε τίποτε καινούριο αλλά επαναλαμβάνουν αυτά που ήδη έχουν πει οι παλαιοί αιρετικοί. Και όλες αυτές οι αιρέσεις αναθεματίστηκαν από την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο. Γι' αυτό μας αρκούν οι αποφάσεις των επτά Οικουμενικών Συνόδων και ιδιαίτερα της Εβδόμης. Γι' αυτό και χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε σήμερα το θρίαμβο της Ορθοδοξίας τη οποία εξέφρασε και στερέωσε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος.
      Ακριβώς γι' αυτό το λόγο ορίστηκε αυτή την ημέρα να ψάλλεται δοξολογία ως ευχαριστία στο Θεό για την στερέωση της Ορθοδοξίας. Και αυτή την δοξολογία θα ψάλλουμε τώρα.
* Έχει επικρατήσει- ίσως και μέσω προπαγάνδας- στην Ορθοδοξία να ομιλούμε γιά 7 Οικουμενικές Συνόδους. Ασφαλώς ο Άγιος δεν αγνοεί ή μειώνει τις άλλες δύο Οικουμενικές Συνόδους απλώς ακολουθεί το συνήθειο και τονίζει την μεγάλη σπουδαιότητα τις Εβδόμης.

Γράφει: Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας - Λόγοι και Ομιλίες τόμος Α'

Πηγή: http://www.impantokratoros.gr

Η προσευχή του Οσίου Εφραίμ-1)ΠΝΕΥΜΑ ΑΡΓΙΑΣ

Η προσευχή του Οσίου Εφραίμ-1)ΠΝΕΥΜΑ ΑΡΓΙΑΣ

Οι-Πατέρες της Εκκλησίας σφοδρά τη μαστιγώνουν ως μητέρα άφθονων κακών. Ό Μέγας Βασίλειος χαρακτηριστικά την παρουσιάζει ως αίτια κάθε κακουργίας καί ό Ιερός Χρυσόστομος ως πηγή πάσης αμαρτίας. Επόμενοι του σοφού εκείνου Σόλωνος του Αθηναίου, στον όποιο ανήκει ή γνωστή ρήση αργία μήτηρ πάσης κακίας καί τής Σοφίας του Σειράχ οπού πολλή κακία έδίδαξε ή αργία. Ό αργός συχνά ταυτίζε­ται με τον οκνηρό, τον φυγόπονο, τον ανέμελο, τον ρέμπελο, αυτόν πού ζεί παρασιτικά καί εις βάρος των άλλων. Αργός ακόμη εΐναι όχι μόνο ό άεργος άλλα καί ό εργαζόμενος άχαρα, ανόρεχτα, άπρόσεχτα, βιαστικά καί συγχυσμένα. Αργός κυ­ρίως είναι, κατά τη νηπτική γραμματεία, ό άκηδιαστής, ό μελετών καί μη μελετών, ό προσευχόμένος καί μη προσευχόμενος, ό έκκλησιαζόμένος καί μη έκκλησιαζόμενος. Βλέπετε πόσο ταλαίπωρος είναι ό άνθρωπος του πάθους αύτού; Πόσο όξιολύπητος καί πόσο αγώνα προσωπικό καί υπεύθυνο καί σοβαρό χρειάζεται; Πόση βοήθεια, συνδρομή, προσευχή καί έλεος θέλει; "Εχει ανάγκη φίλων, συγγενών, πνευματικών, αγίων καί αγγέλων για ν' απαλλαγεί του φοβερού πάθους, πού τον δένει με τον εαυτό του, το σαρκίο του, τίς ιδέες του καί τη νομιζόμενη ανάπαυση του.

"Ας δοϋμε όμως πιο καλά τον άνθρωπο του πάθους αυτού, που εντός του φωλιάζουν κι επωάζονται κι άλλα πάθη. Ό άνθρωπος πού επί καιρό αφήνει τ' άκρα του ακίνητα θα πάθει άγκίλωση. Ή συνείδηση αν περιφρονηθεί σιγάζει καί σβύνει. Ή ψυχή αν παύσει να προσεύχεται θα μείνει αγρός ακαλλιέργητος καί θα χρειασθεί πολύς κόπος για να βρει την ικμάδα της Ή αργία είναι το εύφορο έδαφος για ν' αναπτυχθούν τ' αγκάθια των ρυπαρών λογισμών, των αισχρών φαντασιών, των άτοπων πράξεων καί των πονηρών ενθυμήσεων.Στήν κατάσταση αυτή ό άνθρωπος χάνει τη σοβαρότητα του, την αξιοπρέπεια του καί την ευγένεια του. Πλήττει, νευριάζει, άγχεται, μελαγχολεί ή οδηγείται στη διασκέδαση, την περιπλάνηση, την πολυλογία, την ευτραπελία καί την ειρωνεία.

Ή εργασία βοηθά καί στηρίζει στην απαλλαγή του νοσήματος της αργίας.Θέλει όμως κι εκείνη τρόπο καί μέτρο για να μη μας οδηγήσει σε άλλα αδιέξοδα καί κυρίως στην πλεονεξία.Ακόμη καί στην έρημο οί ασκητές δεν έπαυαν να καλλιεργούν τη γη, να έργοχειρούν καί να τρώγουν τον άρτο τους με τον ίδρωτα τους, για να μη γίνονται βάρος στους άλλους καί να μη ή αργία δουλώσει τίς δυνάμεις της -ψυχής. Ό πνευματικός άνθρωπος, γράφει ό αρχιεπίσκοπος Χερσώνος Ίννοκέντιος, αναφωνεί: Μη δώσεις, Κύριε, οί ήμερες της ζωής μου, οί τόσο λίγες καί σύντομες, να κυλήσουν στη ματαιότητα του κοσμικού φρονήματος καί στην απραξία. Μη με αφήσεις να δάψω τα τάλαντα, που μου ένεπιστεύθης, στη γη της λήθης καί της οκνηρίας...
Τον άνθρωπο του Θεού χαρακτηρίζει ή γενναιότητα, ή ειρήνη καί ή χαρά. Τον αποθαρρυμένο, λυπημένο καί κουρασμένο αργό τον έχει καταλάβει πνεύμα αντίθετο του Ευαγγελίου του Χριστού. Μια παρατεινόμενη σκοτεινή συννεφιά έχει σκεπάσει την καρδιά του άνθρωπου. Ή κατάσταση όμως αυτή συνήθως είναι ηθελημένη. Είναι μία παράδοση άνευ όρων στην οποία κατάσταση μου, δίχως καμμία διάθεση καί προσπάθεια για μια αλλαγή. Καί όσο ή κατάσταση αυτή χρονίζει τόσο σοβαρότερη γίνεται ή ασθένεια. Μπορεί έτσι ή ψυχή εύκολα να οδηγηθεί σε μαρασμό καί απελπισία.
Δεν είναι μικρός δυστυχώς ό αριθμός των ψυχών πού από διαφορετικές αφετηρίες, αφορμές κι αιτίες έπαυσαν εσωτερικά ν' αντιστέκονται, το ανικανοποίητο τους κυρίευσε καταδικαστικά καί ή ερήμωση, ή πλήξη, ή ανία καί ή θλίψη έγιναν οί φίλες της καρδιάς τους.

Το πνεύμα της απελπισίας, πού γεννιέται από το πνεύμα της οκνηρίας, εμποδίζει ν' αρχίσουμε μια πνευματική πορεία. Νομίζουμε πώς ό όσιος Έφραίμ κυρίως την επιβλαβή αργία της μη εκτελέσεως των εντολών του Θεοΰ εννοεί. Ό άνθρωποςέχει κληθεί να γίνει άγιος.Τ' ότι δεν φθάνουν όλοι στην αγιότητα οφείλεται στην άργία, πού είναι, κατά ένα Αγιορείτη Γέροντα, εύθέως άντίθετη με την ανάπτυξη του πνευματικόύ άνθρώπου, ή οποία είναι ή άρνηοη της προσωπικής του εξελίξεως, το μαράζωμα στη στασιμότητα (Ιερομ. Πετρώνιος Προδρομίτης).
Τελικώς παρατηρείται ό κόσμος να κυλά σε δύο αντίθετα ρεύματα, σε δύο παράλληλους πεζόδρομους. Στό ένα ρεύμα σεριανίζουν οι αργοί, κουτσομπολεύοντάς, περιπαίζοντας, αμεριμνώντας, με συνηθισμένο επίλογο της πορείας τους παράπονα πολλά για το πόσο άσχημα αισθάνονται και πόσο κουρασμένοι είναι. Στό άλλο ρεύμα κυλούν με γοργώτερο ρυθμό, παρότι φορτωμένοι τόσα βάρη, υποθέσεις, ασχολίες κι εργασίες,αυτοί πού καθημερινά συνθλίβονται από τους κόπους, συντομεύοντας έτσι τον χρόνο της ζωής τους της 'ίδιας, για την οποία, όπως λένε, παλεύουν. Τελικώς ως οί αργοί και οί πολυάσχολοι και πολυμέριμνοι εΐναι δουλωμένοι φοβερά, και αυτό είναι και το κοινό τους σημείο.
Ό άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης στο πολύτιμο έργο του, τα «Πνευματικά Γυμνάσματα», γίνεται αναλυτικός και πολύ παραστατικός. Αναφέρει πώς ό δαίμονας άνοιξε σε αυτόν τον κόσμο ένα σχολείο πονηριών, βλέποντας πώς αυτός δεν προλαβαίνει να δίνει μαθήματα κακουργίας, κι έβαλε στη θέση του την αργία διδάσκαλο, οπού και οί χειρότεροι γίνονται οί καλύτεροι μαθητές της. Οί μαθητές προκύπτουν με το να γίνονται εχθροί των κόπων καί φίλοι των ηδονών. Δεν υστερούν όμως καί οί μαθητές του 'ίδιου σχολείου, πού διδάσκονται την υποδούλωση στίς περιττές υποθέσεις καί μέριμνες.
Μη νομίζει κανείς πώς όλα αυτά συμβαίνουν μόνο στους εκτός Εκκλησίας. Το πνεύμα της αργίας καί οκνηρίας όταν καταλάβει την ψυχή του πιστού προφασίζεται ασθένειες για να μη νηστεύει, να μην εκκλησιάζεται, να μην προσεύχεται καί γενικώς να έγκρατεύεται. Οι πολυάσχολοι πάλι τις ίδιες περί-που δικαιολογίες βρίσκουν καί παγιδευμένοι σε μάταια έργα δεν βρίσκουν καιρό για να έκκλησιασθοϋν καί να μελετήσουν κάτι προς ψυχική ωφέλεια. "Αν τους μείνει λίγος χρόνος τον δίνουν στην ανάπαυση. Αν καταφέρουν κάποτε να ξεγλυστρήσουν άπ' όλα αυτά πού τους απασχολούν καί βρεθούν στην εκκλησία, στη μελέτη ή την προσευχή, ό νους τους τρέχει άλλου.

Τό φως του Ευαγγελίου είναι το μόνο που μπορεί να φωτίσει όλες τις γωνιές της καρδιάς καί του νου, να διαλευκάνει τα στίγματα,να ξεκαθαρίσει τα όρια των παθών καί των δυνατοτήτων,ν' απαντήσει στα ερωτήματα, ποιο είναι το μέτρο, να οδηγήσει τα βήματα σε τρίβους σωτηρίας. Το θείο φως θα παραμυθήσει καί ζωογονήσει. Ή θεία χάρη θ' ανεβάσει τον πεπτωκότα από τίς φυλακές του άδη στις πύλες τ' ουρανού. Πρέπει όμως να το ζητήσουμε με λόγο καί έργο καί θερμή ικεσία. Σάν τον Αγιορείτη ασκητή,τον μέγα άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, εκ βαθέων νά κραυγάζουμε: φώτισόν μου το σκότος!...

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου

''Η ειρήνη των αρετών και η ταραχή των παθών''εκδ.Τήνος

Προσκυνητής στη μακρινή Αλάσκα στα μέρη που περπάτησε ο Αγ.Γερμανός της Αλάσκας

Προσκυνητής στη μακρινή Αλάσκα στα μέρη που περπάτησε ο Αγ.Γερμανός της Αλάσκας

Φτάνοντας στην άκρη του κόσμου,σ'ένα μέρος ειδωλολατρικό,στα πλαίσια μιας ορθόδοξης αποστολής η οποία είχε ξεκινήσει από τη Μονή Βαλαάμ το 1764 προς την Αλάσκα-γη ρωσική τότε-ο Άγιος Γερμανός έφερε μαζί του δυό πράγματα:Την ευχή του Ιησού και ένα αντίγραφο της Φιλοκαλίας στα σλαβονικά μεταφρασμένη από τον Άγ.Παίσιο Βελιτσικόφσκυ στη Μονή Νεάμτς.Εξ'άλλου μια τοιχογραφία στο εκκλησάκι του που βρίσκεται στο νησί Σπρούς γράφει:«The repose of Saint Herman on the day of his beloved St.Paisius»(Ο Άγιος Γερμανός εκοιμήθη την ημέρα που τιμούμε τη μνήμη του αγαπητού του Αγ.Παισίου

18 Φεβρουαρίου 2009
Στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού,πάνω σε μια μηχανοκίνητη βάρκα,κατευθυνόμαστε προς το νησί Σπρούς,αναζητώντας τα μέρη όπου έζησε ο Άγ.Γερμανός της Αλάσκας,ο πρώτος ορθόδοξος άγιος της Αμερικής.Όταν οι μοναχοί της Μονής Πλάτινα της Καλιφόρνιας άκουσαν ότι θέλουμε να πάμε στην Αλάσκα αυτήν την περίοδο(ήταν Φεβρουάριος)γέλασαν συγκαβατικά.:''Να ξέρετε ότι και το καλοκαίρι μπορείς να μείνεις αποκλεισμένος στο νησί Κόντιακ για μία εβδομάδα,μέχρι να γίνει κατάλληλος ο καιρός για να ταξιδέψεις μέχρι το νησί του Αγ.Γερμανού!Ο ωκεανός δεν σε δέχεται οποτεδήποτε...Ας γίνει όμως το θέλημα του Αγ.Γερμανού!''Έτσι μας είπαν αργότερα και οι νεαροί ορθόδοξοι αμερικανοί μοναχοί,οι οποίοι βρίσκονται απομονωμένοι στον Ειρηνικό Ωκεανό όπως κάποτε  οι πρώτοι μοναχοί στην έρημο της Αιγύπτου ή ο Άγ.Νείλος Σόρσκυ στην απεραντοσύνη της τούνδρας της Βόρειας Ρωσίας
Τόσο η σκήτη στο νησί Νίλους(όπου μονάζουν τέσσερις μοναχές,όσο και η σκήτη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο νησί Σπρούς(όπου μονάζουν τρεις μοναχοί)είναι μετόχια του μοναστηριού του Αγ.Γερμανού που βρίσκεται στην Πλάτινα της Καλιφόρνια.
17 Φεβρουαρίου 2009
Έφτασα με το φέρυ-μπώτ στο νησί Κόντιακ στο Saint Paul Harbour.Η πρώτη μας στάση ήταν στην πρωτεύουσα του νησιού στο Monk's Rock Cafe,το καφενείο της Ακαδημίας του Αγ.Ιννοκεντίου,στο οποίο απασχολούνται νεαροί ορθόδοξοι αμερικάνοι.Αγόρασα όσες εικόνες του Αγ.Γερμανού βρήκα.Καμία δεν υπήρχε δυο φορές επειδή κανείς δεν περίμενε να έρθουν προσκυνητές τέτοια εποχή,έτσι δεν είχαν κάνει νέες παραγγελίες.Συνήθως οι προσκυνητές φτάνουν στηνΑλάσκα από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο,όπως και όλοι οι τουρίστες.
 Το απόγευμα έκανα την πρώτη απόπειρα να περάσουμε με μια μηχανοκίνητη βάρκα στο νησί Σπρούς.Αν και τα νερά φαινομενικά ήταν ήρεμα,βγαίνοντας στα ανοιχτά η θάλασσα άρχισε να φουρτουνιάζει,έτσι αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε.Παγωμένη και απογοητευμένη,ρώτησα τον π.Μαρτύριο που με συνόδευε:«Εξαιτίας των αμαρτιών μας δεν φτάσαμε άραγε σήμερα στο νησί του Άγ.Γερμανού»;...Χαμογέλασε με την ερώτησή μου...Όλοι οι άνθρωποι της θάλασσας ξέρουν ότι ο καιρός είναι απρόβλεπτος...Μου απάντησε:«Ήταν μια μικρή περιπέτεια στην Αλάσκα.Εαν αύριο εσείς φτάσετε στον προορισμό σας και εγώ όχι(θα έφευγε το πρωί προς την Πλάτινα)αυτό σημαίνει ότι φταίνε οι δικές μου αμαρτίες;!
 

Το λείψανο του Αγ΄Γερμανού της Αλάσκας

Για να με παρηγορήσει τηλεφώνησε στον καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως του Κόντιακ,γαι να πάμε να προσκυνήσουμε τα λείψανα του Αγ.Γερμανού της Αλάσκας.Μέχρι να φτάσουμε από το λιμάνι στην εκκλησία,ο πατέρας Ιννοκέντιος-ένας νεαρός και πράος ιερέας-ήδη μας περίμενε καθαρίζοντας νοικοκυρεμένα την είσοδο από το χιόνι.Κοιτάζοντας τον με πόσην ευλάβεια ανοίγει την λάρνακα του Αγ.Γερμανου,κατάλαβα τι σημαίνει να αγαπάς με όλη σου την ψυχή εκείνον που είναι προστάτης σου κάθε λεπτό της ζωής σου!Ο π.Ιννοκέντιος αρνήθηκε να πάρει διαβατήριο και έτσι μια ολόκληρη ζωή θα μείνει κοντά στον αγαπημένο του Άγ.Γερμανό!Στην εκκλησία αυτή υπάρχει και η εικόνα της Παναγίας,στην οποία προσευχόνταν ο Άγ.Γερμανός  Την επόμενη ημέρα το πρωί,κάναμε νέα απόπειρα για να διασχίσουμε τα 18χλμ που μας χώριζαν από το απομονωμένο νησί του Πεύκου,εκεί όπου αποτραβήχθηκε ο Άγ.Γερμανός μαζί με τα παιδιά των Αλεουτίων τα οποία είχε βαπτίσει και πάρει υπό την προστασία του μετά τον θάνατο των γονέων τους από επιδημία.Αυτήν τη φορά τα νερά του Ειρηνικού ήταν ήρεμα...Κοντά στο νησί Sprouce ξεπροβάλει ξαφνικά ο μυτερός Monk's Rock(ο βράχος του μοναχού)Στο νερό πλέουν πολλά φύκια,ενώ ένα ελάφι ξεπροβάλει μέσα από τα δέντρα κοντά στο ξύλινο εκκλησάκι το οποίο βλέπουμε από μακρυά.Μόλις έχουμε αφήσει πίσω μας μια αποικία φωκιών,σε έναν κολπίσκο ο οποίος ανήκει αποκλειστικά σ'αυτές.Η ημέρα είναι ηλιόλουστη,χωρίς ίχνος ομίχλης!

Ο τάφος του Αγ.Γερμανού της Αλάσκας

Ο π.Αντριους-ο αμερικανός μοναχός ο οποίος έξι μήνες μένει στην Πλάτινα εργαζόμενος ως τυπογράφος και έξι μήνες στο νησί Sprouce στη σκήτη του Αγ.Μιχαήλ-διασχίζει με ακρίβεια τα νερά του ωκεανού,ψάχνοντας με το μάτι το κατάλληλο μέρος για να σταματήσουμε.Βρισκόμαστε στην νότια πλευρά του νησιού Sprouce,στη Monk's Lagoon.Εδώ έζησαν ο ΆγΓερμανός με τα παιδιά.
Η σκήτη του Αγ.Μιχαήλ είναι κτισμένη στην κορυφή ενός λόφου στο μέσον του νησιού,ενώ η περιοχή Ouzinkie,όπου ζουν οι απόγονοι των ορθοδόξων ορφανών,βρίσκεται στο βορειότερο μέρος του νησιού.Στο Όρος Άγ.Γερμανός,η ορθόδοξη κοινότητα του Κόντιακ έστησε το 2007 έναν ατσάλινο σταυρό ύψους επτά μέτρων,σχεδιασμένος ώστε να αντέχει στους ανέμους οι οποίοι κινούνται με 160 χλμ την ώρα.Στο υπόλοιπο νησί βρίσκεις μόνο δάση με πεύκα.
Το εκκλησάκι της Υπαπαντής του Κυρίου ,το έκτισαν οι μοναχοί στην νότια πλευρά του νησιού,χωρίς οι μοναχοί να γνωρίζουν ακριβώς το σημείο όπου βρισκόνταν ο ναός αρχικά.Πρόκειται για μια πολύ μικρή εκκλησία μέσα στην οποία είναι αγιογραφημένος ο βίος του Αγ.Γερμανού:Η άφιξη του 13χρονου-μετέπειτα αγίου-στο Σαρώφ.Ο Άγ.Γερμανός ταίζοντας μια αρκούδα -όπως κάποτε ο Άγ.Σεραφείμ-(μόνο που οι αρκούδες στο Κόντιακ είναι διάσημες για το ύψος τους,φτάνουν τα τρία μέτρα!).Ο Άγ.Γερμανός δείχνοντας στα παιδιά που θα ζήσουν.Το θαύμα του Άγ.Γερμανού,ο οποίος σταμάτησε τα νερά λιτανεύοντας μια εικόνα της Παναγίας.Τα ορφανά στο προσκεφάλι του αγίου,λίγο πριν πεθάνει,γεγονός που συνέβη κατά την ημέρα μνήμης του αγαπημένου του Αγ.Παισίου Βελιτσικόφσκυ(15 Νοεμβρίου)
Περπατώντας σ'αυτό το παράξενο ντεκόρ-βγαλμένο λες από άλλον κόσμο-ενός δάσους ντυμένου με τις πράσινες βελόνες των πεύκων ακόμα και στο μέσο ενός πολικού χειμώνα,ακολουθούμε τα ίχνη του Αγ.Γερμανού προσκυνώντας τις εικόνες που έχουν τοποθετήσει στους κορμούς των δέντρων.'Ολο το νησί μοιάζει με ένα απέραντο μοναστήρι,εξ'άλλου ο Αγ.Γερμανός το είχε ονομάσει Νέο Βαλαάμ...

Εξαιτίας της υγρασίας τα βρύα καλύπτουν το κάθε κλαδάκι σε μια αρμονική συμβίωση με τα δέντρα στα οποία δεν αφήνει ούτε ένα εκατοστό εκτεθειμένο στον ήλιο,στον αέρα
Φτάνουμε στο παρεκκλήσι με την εικόνα της Παναγίας της Καλούγκα(ΕΔΩ),όπου βρίσκεται το κελί και ο τάφος του αρχιμανδρίτου Gherasim Schmaltz(ρώσος ο οποίος από το 1935 ζούσε απομωνομένος στο νησί Sprouce)και έπειτα πιο βαθειά στο δάσος βρίσκουμε το ναο τον αφιερωμένο στους Αγίους Σέργιο και Γερμανό τους ιδρυτές της Μονής Βαλαάμ(10ος αιώνας)κοντά στη λίμνη Λαντόγκα.Εδώ σ'αυτόν τον ναό βρίσκεται ο τάφος του Αγ.Γερμανού
Φεύγοντας ο π.Αντριάν μου έδειξε την πηγή του Αγ.Γερμανού και το μέρος όπου γίνεται ετήσια λειτανία-προσκύνημα στις 9 Αυγούστου.μέρα της αγιοποιήσεώς του(27 Ιουλίου/9 Αυγούστου).
Μετά από λίγο ο π.Αντριάν μου λέει σκεφτικός:«Αυτή ήταν η πρώτη ηλιόλουστη ημέρα αυτού του χειμώνα,χωρίς ομίχλη και με νερά γαλήνια...Ο Άγ.Γερμανός έδωσε την ευλογία του να έρθετε εδώ!
Κατάλαβα τα λόγια τούτα το ίδιο βράδυ κατά την αναχώρηση μου με το φέρρυ-μπόουτ,όταν για 22 ώρες δεν μπορούσα να βγω στη γέφυρα εξαιτίας του σφοδρού ανέμου,του κρύου και της ομίχλης η οποία είχε κατεβεί στο επίπεδο του νερού!
Αυτή λοιπόν ήταν η Αλάσκα του Φεβρουαρίου!Ίσως ο Άγ.Γερμανός να μαλάκωσε τον καιρό για να χαιρετήσει δια μεσου ημών τη Ρουμανία του αγαπημένου του αγίου Παισίου Βελιτσικόφσκυ!


μετάφραση-επιμέλεια www.proskynitis.blogspot.com
Μαρία Κιρτσουλέσκου-περιοδικό Lumea Credintei

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα

‘Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς’ μου είπε μια μέρα ξαφνιάζοντάς με.
‘Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.’
‘Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ’ της είπα έντονα.
‘Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.’
Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.’
Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.
‘Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε.
Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.
‘Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί’ της απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι. Τί λες;’
?
Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’
Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού. Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!
Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.
‘Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν’ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ‘Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδυνή έξοδό μας.’
Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν ´Η Πρώτη Κυρία της χώρας.´
Μόλις καθήσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που ´έπιαναν´ τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.
Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.
?
‘Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’
‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη’ απάντησα.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.
Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.
‘Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση’ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Την φίλησα, την αγκάλιασα.
‘Πώς πήγε το ραντεβού;’ θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.
‘Πολύ όμορφα, σ´ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ´ό,τι περίμενα.’ της απάντησα.
?
Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου ´έφυγε´ από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.
Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:
‘Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!’
Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’.
Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ´αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.
?
Εάν ζει η μητέρα σου
…. Απόλαυσε τη στιγμή.
Εάν δεν ζει
………. Να τη θυμάσαι.
Εάν έχεις μητέρα
…… Προώθησε αυτό το μήνυμα.
Αμέσως θα κάνεις κάποιον να αισθανθεί κάτι για κάποια που ξέχασε, για αυτό το υπέροχο ον που αποκαλείται. ΜΗΤΕΡΑ!
Και να θυμάσαι πάντοτε:
Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί!
Ούτε μπορεί να γυρίσει πίσω.
Τέλος

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

Δεν μπορεί να υπάρξει Σαρακοστή χωρίς νηστεία. Όμως φαίνεται ότι πολλοί άνθρωποι σήμερα ή δεν παίρνουν τη νηστεία στα σοβαρά ή, αν την παίρνουν, παρεξηγούν το πραγματικό σκοπό της.
Η νηστεία ή η αποχή από τις τροφές δεν είναι αποκλειστικά μια χριστιανική συνήθεια. Υπήρχε και υπάρχει ακόμα σε άλλες θρησκείες ή και πέρα από τις θρησκείες. Σήμερα οι άνθρωποι νηστεύουν για πάρα πολλές αιτίες. Είναι πολύ βασικό λοιπόν να ξεχωρίσουμε το μοναδικό περιεχόμενο στη χριστιανική νηστεία.
Στην ορθόδοξη διδασκαλία, αμαρτία δεν είναι μόνο η παράβαση κάποιας εντολής, είναι ένας ακρωτηριασμός της ζωής που μας δόθηκε από το Θεό. Για το λόγο αυτό η ιστορία της προπατορικής αμαρτίας μας παρουσιάζεται σαν μια πράξη τροφής. Η τροφή είναι μέσο ζωής, μας κρατάει ζωντανούς. Τι σημαίνει να είναι κανείς ζωντανός και τί σημαίνει <<ζωή>>; Για μας αυτοί οι όροι έχουν πρωταρχικά μια βιολογική έννοια: ζωή είναι αυτό που εξαρτιέται από τη τροφή, από τον υλικό κόσμο. Αλλά για την Αγία Γραφή και για την ορθόδοξη παράδοση αυτή η ζωή <<...επ' άρτω μόνω>> ταυτίζεται με τον θάνατο γιατί ακριβώς είναι μια θνητή ζωή, γιατί ο θάνατος κυριαρχεί πάντοτε μέσα της. Ο Θεός το ξέρουμε αυτό, δεν δημιούργησε το θάνατο. Αυτός είναι ο Δοτήρας της ζωής.
Πως λοιπόν η ζωή έγινε θνητή; Γιατί ο θάνατος είναι η μόνη απόλυτη βεβαιότητα κάθε ύπαρξης; Η Εκκλησία απαντάει: διότι ο άνθρωπος αρνήθηκε τη ζωή όπως την έκανε ο Θεός και του την προσέφερε και προτίμησε μια ζωή που να εξαρτιέται όχι αποκλειστικά από το Θεό, αλλά <<επ' άρτω μόνω>>. Η τροφή μόνη της, μέσα της, δεν έχει ζωή και δεν μπορεί να δώσει ζωή. Μόνο ο Θεός έχει Ζωή και είναι Ζωή. Η απύθμενη τραγωδία του Αδάμ είναι ότι έφαγε <<χωρισμένος>> από το Θεό για να μπορέσει να γίνει ανεξάρτητος απ' Αυτόν.
Τρώμε για να διατηρούμεθα ζωντανοί, αλλά όχι <<εν τω Θεώ>>. Ακριβώς αυτή είναι η αμαρτία όλων των αμαρτιών.
Ο Χριστός είναι ο Νέος Αδάμ. Έρχεται να επανορθώσει τη καταστροφή που επέβαλε ο Αδάμ στη ζωή, να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην αληθινή ζωή. Και ο Χριστός αρχίζει με νηστεία: <<νηστεύσας ημέρας τεσσαράκοντα, ύστερον επείνασε>> (Ματθ.4,2). Η πείνα είναι η κατάσταση εκείνη κατά την οποία αναγνωρίζουμε την εξάρτησή μας από κάτι άλλο.
Νηστεία για μας τους ορθοδόξους είναι η είσοδός μας και η συμμετοχή μας σε κείνη την εμπειρία του Χριστού με τη οποία μας ελευθερώνει από την ολοκληρωτική εξάρτηση από την τροφή, την ύλη και τον κόσμο.
Ένα μέρος της τροφής μας έχει ήδη γίνει <<τροφή αθανασίας>> - το Σώμα και το Αίμα του ιδίου του Χριστού.
Η σωματική νηστεία είναι απαραίτητη μεν, αλλά χάνει κάθε νόημα και γίνεται αληθινά επικίνδυνη αν ξεκοπεί από την πνευματική προσπάθεια - από τη προσευχή και την αυτοσυγκέντρωση. Η δραστική μείωση της τροφής, μια συνεχής κατάσταση πείνας να μπορεί να βιωθεί σαν υπενθύμιση του Θεού και σαν διαρκής προσπάθεια συγκέντρωσης του νου μας στο Θεό. Μας ξελαφρώνει, μας ευκωλύνει στη αυτοσυγκέντρωση, μας κάνει νηφάλιους, χαρούμενους και καθαρούς. Αυτός που νηστεύει έτσι, παίρνει την τροφή σαν αληθινό δώρο του Θεού. Δεν χρειάζεται να πούμε εδώ για την ακριβή ποσότητα της τροφής που πρέπει να τρώει κανείς, ούτε για το ρυθμό και τη ποιότητα της τροφής. Όλα αυτά εξαρτώνται από τις ατομικές μας δυνατότητες και τις εξωτερικές συνθήκες της ζωής μας. Αν ανακαλύψουμε ότι η χριστιανική ζωή είναι μάχη και προσπάθεια, τότε βρήκαμε το βασικό στοιχείο της νηστείας.
Νηστεύσωμεν νηστεία δεκτήν, ευάρεστον τω Κυρίω, αληθής νηστεία, η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας. Η τούτων ένδεια, νηστεία εστιν αληθής και ευπρόσδεκτος.