Οι άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός

 (1 Ιουλίου)

Ξέρετε ότι υπάρχουν :
– τρία ζεύγη των  αγίων Αναργύρων;
–  είκοσι (20) άγιοι Ανάργυροι;
.(κείμενο κατάλληλο και για τα παιδιά)
 Οι άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός (1 Ιουλίου) ήταν γιατροί στο επάγγελμα και παρείχαν ιάσεις σε όλους όσους είχαν ανάγκη. Για  αντάλλαγμα δεν έπαιρναν χρήματα, αλλά το μόνο πού ζητούσαν ήταν να πιστεύσουν στον Χριστό.
Κάποιοι όμως καλοθελητές διέβαλαν τούς αγίους στον αυτοκράτορα και του είπαν ότι οι θεραπείες και τα θαύματα που επιτελούσαν τα έκαναν με μαγικές τέχνες. Τότε οι άγιοι Ανάργυροι επειδή δεν ήθελαν να πάνε άλλους αντί αυτών στον αυτοκράτορα, προσήλθαν μόνοι τους ενώπιον του και ο αυτοκράτορας Καρίνος προσπάθησε να τους μεταπείσει να αρνηθούν τον Χριστό. Εκείνοι όμως όχι μόνο δεν αρνήθηκαν την πίστη τους, αλλά κατάφεραν να μεταπείσουν και να μεταστρέψουν τον ίδιο τον αυτοκράτορα, αφού και ο ίδιος δέχτηκε τις θεραπευτικές τους ιάσεις. Συγκεκριμένα, όταν ο Καρίνος ανέκρινε τους αγίους, μετατοπίστηκε η θέση του προσώπου του και στράφηκε προς την ράχη του. Αμέσως τότε οι άγιοι την θεράπευσαν με την προσευχή τους στον Χριστό. Εξαιτίας αυτού του θαύματος, πίστευσαν στον Χριστό όσοι βρίσκονταν εκείνη την στιγμή μπροστά και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας τους έστειλε πίσω στους συγγενείς τους με μεγάλες τιμές.
Αργότερα όμως, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα, οι άγιοι φθονήθηκαν από τον ίδιο τον δάσκαλο που τους είχε μάθει την ιατρική επιστήμη, γιατί είχαν αποκτήσει μεγάλη δόξα και φήμη. Γι` αυτό τον λόγο τους ανέβασε σε κάποιο όρος για να μαζέψουν δήθεν κάποια βότανα και εκεί τους επιτέθηκε με πέτρες και τους θανάτωσε.
http://www.ecclesia.gr/greek/synaxaire/synaxari.asp?minas=7&id=3

Τα τρία ζεύγη των Αγίων Αναργύρων

Υπάρχουν τρεις συζυγίες Αγίων Αναργύρων που φέρουν το ίδιο όνομα, δηλ. Κοσμάς και Δαμιανός, τους οποίους τιμά η Ορθόδοξος Εκκλησία σε διαφορετικές ημέρες του έτους.

.

α) Είναι οι αυτάδελφοι Κοσμάς και Δαμιανός από τα μέρη της Ασίας, υιοί της ευσεβούς Θεοδότης, οι οποίοι γιάτρευαν τους ασθενείς που έπασχαν από κάθε είδους ασθένεια, χωρίς να παίρνουν χρήματα ή δώρα…

 Ζούσαν ενάρετα με μεγάλη φιλανθρωπία και ακτημοσύνη κάνοντας πολλά θαύματα και εκοιμήθησαν στην πόλη Φερεμάν της Ασίας. Η μνήμη τους εορτάζεται την 1η Νοεμβρίου.

.

β) Με το ίδιο όνομα είναι και οι εκ της Ρώμης Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός που ήταν ιατροί και θεράπευαν χωρίς να πληρώνονται τους ασθενείς, θαυματουργώντας καί διδάσκοντας την πίστη στον Χριστό, οι οποίοι μαρτύρησαν δια λιθοβολισμού εν έτει 284 και η μνήμη τους εορτάζεται την 1η Ιουλίου.

.

γ) Οι άλλοι δύο Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός ήταν από την Αραβία και άθλησαν επί του διώκτου Διοκλητιανού. Ήταν ιατροί και αυτοί που θεράπευαν σε διάφορες πόλεις και χωριά τους ασθενείς και δίδασκαν τον Χριστιανισμό. Αφού συνελήφθησαν και υποβλήθηκαν σε διάφορα μαρτύρια, καρφώθηκαν σε Σταυρό και κατόπιν αποκεφαλίσθηκαν. Η μνήμη τους εορτάζεται την 17η Οκτωβρίου.

.

* Οι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν πρέπον και συστήνουν στους αγιογράφους να γράφουν πάνω στις εικόνες που αγιογραφούν τους Αγίους Αναργύρους την προέλευσή τους. Π.χ. εξ Ασίας, εξ Αραβίας, εκ Ρώμης.

http://stratisandriotis.blogspot.gr/2010/11/blog-post_01.html

Διαβάστε περισσότερα για τα τρία ζεύγη των αγίων Αναργύρων  στο: http://www.stavrianakis.gr/index.php?option=com_content&id=85

*********************************

Οι άγιοι Ανάργυροι είναι στην πραγματικότητα είκοσι (20)

Αρκετοί νομίζουν ότι οι Άγιοι Ανάργυροι είναι δύο, ο Κοσμάς και Δαμιανός, χωρίς να ξεχωρίζουν τα ζεύγη που τιμάμε τις δύο πρωτομηνιές (Ιουλίου και Νοεμβρίου).  Αν ανατρέξουμε στα συναξάρια της εκκλησίας μας θα δούμε ότι η χορεία των Αναργύρων Αγίων ανέρχεται σε είκοσι μέλη. ‘Όλοι είχαν την ιατρική επιστήμη ως μέσον θεραπείας και θαυμάτων, χωρίς υλικά ανταλλάγματα. Ας τους αναφέρουμε, όπως η Εκκλησίας μας τους θυμάται και τους μνημονεύει.

ΚΟΣΜΑΣ, ΔΑΜΙΑΝΟΣ : Μαρτύρησαν το 284 στη Ρώμη, η μνήμη τους είναι την 1η Ιουλίου 

 ΚΟΣΜΑΣ, ΔΑΜΙΑΝΟΣ : Καταγωγή τους ήταν η Μ. Ασία, η μνήμη τους είναι 1η Νοεμβρίου 

 ΚΥΡΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ: Καταγωγή του πρώτου η Αλεξάνδρεια, του δευτέρου η Έδεσσα Μεσοποταμίας. Συνμοναστές, μαρτύρησαν με αποκεφαλισμό το 292 μ. Χ., η μνήμη τους τελείται στις 31 Ιανουαρίου.

 ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ: Από την Νικομήδεια, αποκεφαλίστηκε το 305, τιμάται στις 26 Ιουλίου.

 ΕΡΜΟΛΑΟΣ: Και αυτός από την Νικομήδεια, ιερέας και γιατρός, αποκεφαλισθείς το 306 μ. Χ.Ή μνήμη του είναι στις 26 Ιουλίου.

 ΣΑΜΨΩΝ: Καταγωγή του η Ρώμη, χειροτονηθείς ιερέας στην Κωνσταντινούπολη .Θεράπευσε τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό και εκείνος του έχτισε ξενώνα για φιλοξενία αναξιοπαθούντων. κοιμήθηκε ειρηνικά και τον τιμάμε στις 27 Ιουνίου.

 ΔΙΟΜΗΔΗΣ: Από την Ταρσό της Κιλικίας έζησε και έδρασε στην Νίκαια της Βιθυνίας, στην οποία άφησε και την τελευταία του πνοή, τον 3ο αι. μ. Χ. Τιμάται δε στις 16 Αυγούστου.

 ΜΩΚΙΟΣ: Από την Ρώμη και αυτός ιερέας και γιατρός, αποκεφαλισθείς επί Διοκλητιανού τον 3ο αι. μ. Χ. Τιμάται στις  11 Μαΐου.

 ΑΝΙΚΗΤΟΣ: Μαρτύρησε στην Νικομήδεια το 288 μ. Χ. και η μνήμη του είναι στις 12 Αυγούστου.

.ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΣ: Από τον Λίβανο της Φοινίκης, τον συνέλαβαν και μετά από βασανιστήρια πολλά αποκεφαλίσθηκε το 284. Τον τιμάμε στις 20 Μαΐου.

 ΤΡΥΦΩΝ: Βοσκός χηνών στην αρχή, στην Λάμψακο της Φρυγίας, βασανίσθηκε και αποκεφαλίσθηκε το 250 επί Δεκίου αυτοκράτορα. Η μνήμη του τελείται την   1η Φεβρουαρίου.

 ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ: Από την Έμεσα της Συρίας. Μαρτύρησε το 284 και τον τιμάμε στις 6 Φεβρουαρίου.

 ΚΟΣΜΑΣ, ΔΑΜΙΑΝΟΣ, ΛΕΟΝΤΙΟΣ, ΑΝΘΙΜΟΣ, ΕΥΤΡΟΠΙΟΣ: Οι Κοσμάς και Δαμιανός ήταν από την Αραβία γιατροί και πήγαν στην Αιγαίς της Λυκίας με τους αδελφούς τους Λεόντιο, Άνθιμο και Ευτρόπιοομολογήσαντες τον Χριστό, μαρτύρησαν και τιμώνται στις 16 Οκτωβρίου.

 Βασισμένο σε κείμενο από το :http://1myblog.pblogs.gr/2009/01/394520.html

Ο ελληνικός κινηματογράφος για τον πόλεμο του 1940

Γράφει ο Απόστολος Πάππος

Η 28η Οκτωβρίου και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δε θα μπορούσε να αφήσει ασφαλώς ασυγκίνητο τον ελληνικό κινηματογράφο. Αρκετές παραγωγές, πολύ περισσότερες από τις αντίστοιχες για το 1821, με μπόλικο φολκλόρ για να ισορροπούν στις επιλογές του μέσου θεατή. Ουσιαστικά οι περισσότερες ταινίες είναι ερωτικές, συναισθηματικές ιστορίες με φόντο τον πόλεμο, συνταγή αλάνθαστη που έκοβε τα εισιτήρια σαν τα μαρούλια.
Κάποιες αποτελούν πραγματικά αξιόλογα δείγματα πέρα μάλιστα από το ελληνικό κινηματογραφικό στερέωμα όπως ο “Ουρανός” του Τάκη Κανελλόπουλου ή το περίφημο “Μπλόκο” του 1964. Οι 20 από τις 25 αυτές ταινίες γυρίστηκαν “τυχαίως” την εξαετία 1967-1973 με όποιους συνειρμούς σας φέρνει αυτό στο νου. Καμία το 1974 (έχει μόλις συμβεί το Πολυτεχνείο και η Κύπρος είναι ενόψει). Τέσσερις μόλις γυρίστηκαν προδικτατορικά, οι δύο από αυτές όλως τυχαίως είχαν πιο “κομμουνιστικό περιεχόμενο” (Μπλόκο, Γοργοπόταμος), Το Νησί των Γενναίων, μία το 1953 (η πρώτη και σπουδαία “Ξυπόλητο Τάγμα”) και μία το 1981 επειδή η Αλίκη ζήλεψε τις παλιές της δόξες (Κατάσκοπος Νέλλη). Αυτά ως προς τη χρονολογική γεωγραφία της παραγωγής.
Ας δούμε αυτές τις 25 ελληνικές ταινίες που μάζεψε η έρευνά κι η μνήμη μου αλλά και το προσωπικό μου αρχείο. Ένα πραγματικά μεγάλο αφιέρωμα για τις πολεμικές ταινίες που αναφέρονται στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, πόλεμο που η Ελλάδα πλήρωσε κάπως βαριά…Λίγο πιο βαριά απ’ όσο δείχνουν οι περισσότερες από τις ταινίες αυτές. Γιατί αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, ο πόλεμος δεν είχε συνήθως happy end και δεύτερον δεν είχε τόσο έρωτα και ρομάντζο μα περισσότερο μπαρούτι και πόνο.
Tip: Θεωρώ ότι σχεδόν καμία δε μπορεί να προβληθεί αυτούσια σε παιδιά πέριξ της νηπιακής ηλικίας. Άλλες γιατί είναι πολύ σκληρές και δε θέλουμε τα παιδιά να βλέπουν εφιάλτες το βράδυ, άλλες γιατί είναι υπερβολικά “αστείες” για να δώσουν την πραγματική διάσταση του πολέμου. Γι’ αυτό χρησιμοποιήστε τα κατάλληλα προγράμματα και φτιάξτε ένα ωραιότατο μοντάζ 15-20 λεπτών με θέματα που θέλετε να θίξετε. Θα αγγίξει τα παιδιά…Μόνο που θα πάρει 7-8 ώρες οπότε…κανονιστείτε!
1. 28η Οκτωβρίου, ώρα 5.30 (1971)
Σκηνοθεσία: Κώστας Καραγιάννης, Σενάριο: Διονύσης Τζεφρώνης, Παραγωγή: Τζέημς Πάρις
Πρωταγωνιστούν: Βέρα Κρούσκα, Χρήστος Πολίτης, Λάκης Κομνηνός, Γιάννης Κατράνης, Σάντσο Φερνάντο (Sancho Fernando), Γιώτα Σοϊμοίρη κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Η κήρυξη του πολέμου βρίσκει τους κατοίκους ενός μικρού μακεδονικού χωριού, της Μικρής Λεύκας, σε γλέντι, αλλά τα παλικάρια σταματούν αμέσως το χορό και ξεκινούν για τον πόλεμο. Με την κατάρρευση του μετώπου, οι Γερμανοί μπαίνουν στο χωριό και ο διοικητής τους μετατρέπει το κρατικό εργοστάσιο ξυλείας σε εργοστάσιο κατασκευής πολεμοφοδίων. Υποχρεώνει τους κατοίκους να δουλεύουν σ’ αυτό. Μέσα σε κλίμα βίας και τρομοκρατίας, το πνεύμα της αντίστασης φουντώνει, μέχρι που έρχεται η μέρα της απελευθέρωσης και μια νέα ζωή αρχίζει. Στυλοβάτες της αντίστασης υπήρξαν ο τρελόγερος Τρύφωνας Πλατανιάς, που στην πραγματικότητα ήταν ένας συνετός και ένθερμος πατριώτης, και ο γιος του Κυριάκος που είχε χάσει τα δύο πόδια του στο αλβανικό μέτωπο.
Παρακολουθείστε απόσπασμα στο youtube πατώντας εδώ
2. Όχι (1969)
Σκηνοθεσία: Ντίμης Δαδήρας, Σενάριο: Αντώνης Δαυιδ, Παραγωγή: Art Films, διάρκεια 118′
Πρωταγωνιστούν: Κώστας Πρέκας, Βέρα Κρούσκα, Χρήστος Πολίτης, Στέφανος Στρατηγός, Μαλαίνα Ανουσάκη, Δημήτρης Μπισλάνης, Χάρης Παναγιώτου, Θανάσης Παπαδόπουλος κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Με 602.264 εισιτήρια το 1969 (5η μεταξύ των 99 ταινιών της χρονιάς) και 3 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης της ίδιας χρονιάς, το ΟΧΙ μας ξεναγεί στην ερωτική ιστορία του υπολοχαγού Δημήτρη Νικολάου (λέγε με Κώστα Πρέκα) και της ιταλίδας μνηστής του Στέλλας Σαλβατόρε (Βέρα Κρούσκα). Ο υπολοχαγός αφήνει τη μνηστή του για να πολεμήσει στην Ήπειρο στην επίθεση των Ιταλών αλλά όταν επιστρέφει, βλέπει τα πάντα αλλαγμένα. Και πιο συγκεκριμένα…ο Χρήστος Πολίτης παίζει τον Γερμανό συνταγματάρχη Χέρμαν Σβάιτσερ που επιτάσσει το σπίτι των Νικολάου και προσπαθεί να “κλέψει” τη Στέλλα από τη ζωή του. Αξιοπρεπής ταινία που δεν αποφεύγει ασφαλώς τα κλισέ του είδους. Πάντα ξεχωριστή παρουσία η Βέρα Κρούσκα.
3. Η μάχη της Κρήτης (ή στη μάχη της Κρήτης, 1970)
Σκηνοθεσία: Βασίλης Γεωργιάδης, Σενάριο: Σταμάτης Φιλιππούλης,  Παραγωγός: Τζέημς Πάρις, Αρτ φιλμς
Πρωταγωνιστούν: Fernando Sancho, Γιώργος Τζώρτζης, Στέφανος Στρατηγός, Γιώτα Σοϊμοίρη, Χρήστος Πολίτης, Γιώργος Σίσκος, Γιώργος Μοσχίδης, Γιάννης Κατράνης, Άννα Μαντζουράνη, Γιάννης Κανδήλας κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: 435.165 εισιτήρια και 6η στις 76 ταινίες της χρονιάς (εγγυημένη εισπρακτική επιτυχία η ενασχόληση με τον πόλεμο του 40′), ταινία διαπραγματεύεται την προσπάθεια ενός εύελπι να οδηγήσει το απόθεμα χρυσού των Ελλήνων στην Κρήτη. Με τη βοήθεια του πατέρα του (συγκλονιστική μορφή αυτός ο Φερνάντο Σάντσο), της αδελφής του και μιας νοσοκόμας του Ερυθρού Σταυρού παραδίδουν το χρυσάφι σε ένα πλοίο. Η συνέχεια επί της μικρής οθόνης της τηλεόρασης ή του υπολογιστή σας.
Παρακολουθήστε όλη την ταινία εδώ
4. Υπολοχαγός Νατάσα (1970)
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Νίκος Φώσκολος, Μουσική: Κώστας Καπνίσης, διάρκεια: 134, Παραγωγή: Φίνος Φιλμς
Πρωταγωνιστούν: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Κώστας Καρράς, Σπύρος Καλογήρου, Ελένη Ζαφειρίου, Κάκια Παναγιώτου, Ανδρέας Φιλιππίδης, Θάνος Γραμμένος, Λάμπρος Κοτσίρης, Νίκος Δενδρινός, Θόδωρος Ντόβας, Μαλαίνα Ανουσάκη, Αγγέλα Καζακίδου, Αταλάντη Κλαπάκη κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Τις τελευταίες μέρες του 70′ πάντως κάνει πρεμιέρα και η διάσημη Υπολοχαγός Νατάσσα που έρχεται πρώτη στη σεζόν 1971 με 751.177 εισιτήρια. Η Αλίκη και ο Δημήτρης, αγαπημένο ντούετο των Ελλήνων ερμηνεύουν την Νατάσα Αρσένη και τον Ορέστη, αξιωματικό του ελληνικού στρατού που φεύγει για τη Μέση Ανατολή ακολουθούμενος από την Νατάσσα που εν έτει 1965 θυμάται και μας εξιστορεί…
Η πλέον εμπορική ταινία του ελληνικού κινηματογράφου με φόντο τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Έρωτας και πατρίδα με το δημοφιλέστερο ντούετο εγχώριων σταρ, επιτυχία πλήρης στα μάτια των θεατών.
Απόσπασμα της ταινίας παρακολουθήστε πατώντας εδώ
5. Κατάσκοπος Νέλλη (1981)
Σκηνοθεσία: Τάκης Βουγιουκλάκης, Σενάριο: Νίκος Φώσκολος, Μουσική: Γιώργος Κατσαρός, Στίχοι: Γιάννης Ξανθούλης, Παραγωγή: Καραγιάννης Καρατζόπουλος.
Πρωταγωνιστούν: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Φαίδων Γεωργίτσης, Ντίνος Ηλιόπουλος,
Δυο λόγια για την υπόθεση:Δέκα περίπου χρόνια μετά την υπολοχαγό, η Αλίκη γίνεται και κατάσκοπος, ονόματι Νέλλη και κόβει 138.000 περίπου εισιτήρια (9η ταινία στις μόλις 45 της χρονιάς). Στο προπολεμικό Βερολίνο, η Αλίκη ως νεαρή φοιτήτρια εγκαταλείπει τις σπουδές της και γίνεται καμπαρέ τραγουδίστρια με τη γενναία συνδρομή του Εβραίου Βίλι με τον οποίο, όταν κηρύσσεται ο πόλεμος, έρχονται στην Ελλάδα και με την είσοδο των Γερμανών βγαίνουν στην Αντίσταση. Νέα ερωτικά ειδύλλια και μια από τα ίδια…
Απόσπασμα της ταινίας παρακολουθήστε πατώντας εδώ.
6. Η Μεσόγειος φλέγεται (1970)
Σκηνοθεσία: Ντίμης Δαδήρας, Σενάριο: Αντώνης Δαυίδ, Σταμάτης Φιλιππούλης, Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης, Παραγωγή: Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης, Ολύμπια Φιλμς, διάρκεια 120′
Πρωταγωνιστούν: Κώστας Πρέκας, Κώστας Καρράς, Όλγα Πολίτου, Σοφία Ρούμπου, Λυκούργος Καλλέργης, Τέλης Ζώτος, Κατερίνα Χέλμη, Άγγελος Μαυρόπουλος κ.α.
Δυο λόγια την υπόθεση: Είπαμε η συνταγή είναι αλάνθαστη. 410.000 εισιτήρια και 7η ταινία στις 99 της χρονιάς. Ένα χρόνο μετά το “Όχι”, Δαδήρας, Δαυίδ και Πρέκας συναντιούνται ξανά στη Μεσόγειο που Φλέγεται. Μαζί τους ο Κώστας Καρράς που υποδύεται ένας Γερμανό αξιωματικό (Έρικ Φον Άουερ) που πολεμά τον Έλληνα παιδικό του φίλο που είναι υποπλοίαρχος (Πρέκας). Η αδελφή του Πρέκα έχει σχέση με τον Καρρά αλλά ουσιαστικά το κάνει για να του κλέβει πολύτιμα έγγραφα που διοχετεύει στην αντίσταση. μισεί τον Γερμανό επειδή ο δεύτερος διατηρεί σχέση με την αδελφή του πρώτου. Θέλετε και κριτική;
Δείτε απόσπασμα από την ταινία πατώντας εδώ.
7. Οι γενναίοι του Βορρά (1970)
Σκηνοθεσία: Κώστας Καραγιάννης, Σενάριο: Γιώργος Λαζαρίδης, Αντώνης Δαυίδ, Παραγωγή: Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, διάρκεια 135′
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Βόγλης, Ξένια Καλογεροπούλου, Πέτρος Φυσσούν, Λάκης Κομνηνός, Άλκης Γιαννακάς, Θανάσης Μυλωνάς, Λαυρέντης Διανέλλος, Δήμος Σταρένιος, Ίλυα Λιβυκού, Αιμιλία Υψηλάντη, Άννα Φόνσου, Σταύρος Ξενίδης κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Η ταινία έκοψε 626.000 εισιτήρια και ήρθε 3η στις 99 ταινίες της σεζόν. Τη συναντάμε και μεταγλωττισμένη στο εξωτερικό με τον τίτλο “The Brave Bunch” με όλους τους πρωταγωνιστές να έχουν αγγλικά ψευδώνυμα (ο Βόγλης ήταν ο Τζον Μίλερ και ο Λάκης Κομνηνός ο Λάρι Ντάνιελς). Τον Απρίλιο του 1941, οι Γερμανοί παραδίδουν την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη στους Βούλγαρους που προβαίνουν σε βιαιότητες εις βάρος του Ελληνικού πληθυσμού. Ο Έλληνας αξιωματικός όμως Νίκος Δεβετζής (Γιάννης Βόγλης), με το Βασίλη Άνθιμο (Πέτρος Φυσσούν), αποφασίζουν να γυρίσουν στο χωριό τους που βρίσκεται υπό την κατοχή κομιτατζήδων με επικεφαλής τον Στεπάν Ράικο (Λάκης Κομνηνός) ξεκινώντας την αντίσταση με τα μέσα που διαθέτουν. Όχι κι άσχημα!!
Παρακολουθήστε όλη την ταινία πατώντας εδώ.
8. Η χαραυγή της Νίκης (1971)
Σκηνοθεσία: Ντίμης Δαδήρας, Σενάριο: Γιώργος Λαζαρίδης, Μουσική: Κώστας Καπνίσης, Παραγωγή: Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης, Διάρκεια 100 λεπτά
Πρωταγωνιστούν: Λάκης Κομνηνός, Μπέττυ Αρβανίτη, Μιράντα Κουνελάκη, Νίκος Δαδινόπουλος, Γκίκας Μπινιάρης, Ιλία Λιβυκού, Λευτέρης Βουρνάς, Γιώργος Βελέντζας, Άντα Πατρελή, Νίκος Βανδώρος κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Ελάχιστα προβεβλημένη ταινία του 1971, πάλι του Ντίμη Δαδήρα με βραβείο β΄ γυναικείου ρόλου (Μιράντα Κουνελάκη) στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1971 και τη φωνή και τη λύρα του Νίκου Ξυλούρη να αντηχούν επιβλητικά. Οι συμμαχικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής αναθέτουν στο Νικήτα, το γιο ενός συνεργάτη των Γερμανών, την καταστροφή του γερμανικού στρατιωτικού αεροδρομίου της Κρήτης. Ο Νικήτας και ο Λευτέρης, αρχηγοί του ντόπιου αντάρτικου, διεκδικούν ταυτόχρονα και την ίδια γυναίκα, τη Μάρθα. Με την ανατίναξη μιας γέφυρας, οι Γερμανοί συλλαμβάνουν τον πατέρα του Λευτέρη και τη Μάρθα. Αποφασίζει να μην παραδοθεί αλλά να παλέψει μέχρι τέλους…
Παρακολουθήστε όλη την ταινία πατώντας εδώ.
(κακή ποιότητα εικόνας)
9. Υποβρύχιο Παπανικολής (1971)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζερβουλάκος, Σενάριο: Δημήτρης Ζαννίδης, Παραγωγή:Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, Μουσική: Κώστας Καπνίσης, Διάρκεια: 90 λεπτά
Πρωταγωνιστούν: Κώστας Καζάκος, Γιάννης Φέρτης, Αιμιλία Υψηλάντη, Παύλος Λιάρος, Σταύρος Ξενίδης, Άννα Βαγενά, Αρτέμης Μάτσας, Νέλλη Γκίνη κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Την ίδια στιγμή με την επίθεση του ιταλικού στρατού στα ελληνοαλβανικά σύνορα, η Ελλάδα δέχεται επίθεση και από την ιταλική αεροπορία. Με τις νίκες στην στεριά, το υποβρύχιο Παπανικολής παίρνει εντολή να περιπολεί στον Πατραϊκό κόλπο. Στο στενό του Οτράντο συλλαμβάνουν το πλήρωμα ενός ιταλικού καραβιού και αποκαλύπτουν τα ναρκοπέδια της Αδριατικής θάλασσας.
Παρακολουθήστε όλη την ταινία πατώντας εδώ.
10. Οι τελευταίοι του Ρούπελ (1971)
Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Γρηγορίου, Σενάριο: Γιάννης Μαρής, Μουσική: Γιώργος Πάρις, Παραγωγή: Τζέημς Πάρις
Πρωταγωνιστούν: Χρήστος Πολίτης, Βέρα Κρούσκα, Φερνάντο Σάντσο, Δημήτρης Μπισλάνης, Θόδωρος Κατσαδράμης, Γιάννης Κατράνης , Στέφανος Στρατηγός κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Η ταινία έκοψε 202.293 εισιτήρια και ήταν 26η στις 87 ταινίες της σεζόν.Ο αξιωματικός Αλέξανδρος Κομνηνός και ο στρατιώτης Κοσμάς Γεωργίου αναλαμβάνουν μια παράτολμη αποστολή κατασκοπείας γερμανικών δυνάμεων σε βουλγαρικά εδάφη. Όμορφη πολεμική περιπέτεια, βλέπεται ακόμα με συμπάθεια, δίχως ασφαλώς να προσδοκά κανείς όπως σε όλες αυτές τις ταινίες κάποιου είδους ιστορική καταγραφή υψηλού κύρους.
Παρακολουθήστε ένα απόσπασμα πατώντας εδώ.
11. Αυτοί που μίλησαν με το θάνατο (1970)
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Γιάννης Δαλιανίδης, Μουσική: Κώστας Καπνίσης, Παραγωγή: Φίνος Φιλμς, διάρκεια: 99′
Πρωταγωνιστούν: Χρόνης Εξαρχάκος, Παντελής Ζερβός, Νικηφόρος Νανέρης, Μάνος Κατράκης, Κάκια Παναγιώτου, Ζωή Λάσκαρη, Ελένη Ζαφειρίου, Γιάννης Φέρτης, Βαγγέλης Σειληνός κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Μια παρέα συμφοιτητών στην Αθήνα μαθαίνει την επομένη ενός πάρτι την κήρυξη του ελληνο-ιταλικού πολέμου. Τα αγόρια φεύγουν για το μέτωπο, ενώ η Μάρθα (Ζωή Λάσκαρη) γίνεται εθελόντρια νοσοκόμα. Βρίσκεται τυχαία με τον τραυματία Κώστα (Γιάννης Φέρτης) στη Θεσσαλονίκη και λίγο καιρό μετά οργανώνουν αντίσταση στους Γερμανούς. Ώσπου ο Κώστας πιάνει δουλειά ως μεταφραστής της Γκεστάπο…Μέτρια ταινία παρά το λαμπρό καστ και την πολλά υποσχόμενη υπόθεση…
Δείτε όλη την ταινία πατώντας εδώ.
12. Μια γυναίκα στην αντίσταση (1970)
Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος, Σενάριο: Λάζαρος Μοντανάρης, Ντίνος Δημόπουλος, Μουσική: Κώστας Καπνίσης, Διάρκεια: 92′
Πρωταγωνιστούν: Τζένη Καρέζη, Κώστας Καζάκος, Λυκούργος Καλλέργης, Κάκια Παναγιώτου, Άγγελος Αντωνόπουλος, Άλκης Γιαννακάς, Λαυρέντης Διανέλλος, Δήμος Σταρένιος, Μίμης Χρυσομάλλης, Τίμος Περλέγκας
Δυο λόγια για την υπόθεση: Η ταινία έκοψε 455.385 εισιτήρια και ήταν 5η θέση σε 87 ταινίες της σεζόν. Στις 27 Οκτωβρίου 1940, η Άννα γιορτάζει με τον αρραβωνιαστικό της Δημήτρη στο εξοχικό τους έξω από την Καστοριά. Λίγες ώρες μετά κηρύσσεται ο πόλεμος και ο Δημήτρης, ο αδελφός της και ο πατέρας της φεύγουν για την πρώτη γραμμή. Ο Δημήτρης δεν αντέχει μακριά της και το σκάει με ένα αεροπλάνο που καταρρίπτουν οι Ιταλοί. Η Άννα τότε μπαίνει ενεργά στην αντίσταση δημιουργώντας σχέσεις με το διοικητή των Γερμανών στην Καστοριά, Χανς βοηθώντας τους Έλληνες αντάρτες…Γνωστή περιπέτεια του είδους!
Δείτε όλη την ταινία πατώντας εδώ.
13. Γοργοπόταμος (1968)
Σκηνοθεσία: Ηλίας Μαχαίρας, Σενάριο: Καίτη Δετζώρτζη, Παραγωγή: Γαλαξίας Φιλμ, διάρκεια: 135′
Πρωταγωνιστούν: Μάρλεν Παπούλια, Λαυρέντης Διανέλλος, Πέτρος Φυσσούν, Έλλη Ξανθάκη, Λιάκος Χριστογιαννόπουλος κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Το συμμαχικό στρατηγείο του Καΐρου αποστέλλει στην Ελλάδα Άγγλους αξιωματικούς για να οργανώσουν την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου. Οι αξιωματικοί έρχονται σε επαφή με  Έλληνες αντιστασιακούς και πραγματοποιούν το μεγάλο χτύπημα. Μπόλικος πατριωτισμός για μια μεγάλη στιγμή του πολέμου. Ταινία 38η στις 108 της χρονιάς με 190.000 σχεδόν εισιτήρια.
Δείτε ολόκληρη την ταινία πατώντας εδώ.
14. Το μπλόκο (1964)
Σκηνοθεσία: Άδωνις Κύρου, Σενάριο: Γεράσιμος Σταύρου, Άδωνις Κύρου,  Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Διάρκεια: 90′
Πρωταγωνιστούν: Κώστας Καζάκος, Γιάννης Φέρτης, Αλεξάνδρα Λαδικού, Ξένια Καλογεροπούλου, Μάνος Κατράκης κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Η καλύτερη ίσως και από τις πλέον σπάνιες ταινίες για την αντίσταση με επίκεντρο το ιστορικό μπλόκο της Κοκκινιάς. Το ξημέρωμα της 7ης Αυγούστου 1944, 3.000 και πλέον Γερμανοί και Έλληνες συνεργάτες τους κυκλώνουν όλη την περιοχή γύρω από την Κοκκινιά. Όμορφες ερμηνείες και αληθινά δοσμένοι διάλογοι σε ένα ασπρόμαυρο διαμάντι. Καθόλου τυχαίο το 7.1 στην αξιολόγηση της Imdb.
Δείτε ολόκληρη την ταινία πατώντας εδώ.
15. Το νησί των γενναίων (1959)
Σκηνοθεσία: Ντίμης Δαδήρας, Σενάριο: Γιάννης Β. Ιωαννίδης, Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις, Παραγωγή: Ολύμπια Φιλμ, Διάρκεια: 100′,
Πρωταγωνιστούν: Αλέκος Αλεξανδράκης, Τζένη Καρέζη, Αλίκη Γεωργούλη, Λυκούργος Καλλέργης, Γκίκας Μπινιάρης, Τάκης Χριστοφορίδης, Αρτέμης Μάτσας κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Αξιόλογη ταινία που έκοψε 106.373 εισιτήρια το 1959 και ήρθε 4η στη σεζόν. Ένας αξιωματικός του στρατού (Αλέκος Αλεξανδράκης) φτάνει στην Κρήτη αμέσως μετά την πτώση της στους Γερμανούς. Σε συνεργασία με αντάρτες και συμμάχους συμμετέχει σε σαμποτάζ γερμανικών εγκαταστάσεων. Είναι η περίφημη ταινία του προδότη Αρτέμη Μάτσα…
Δείτε ολόκληρη την ταινία πατώντας εδώ.
16. Η λεωφόρος της προδοσίας (1969)
Σκηνοθεσία: Χρήστος Κυριακόπουλος, Σενάριο: Νίκος Φώσκολος, Μουσική: Κώστας Καπνίσης, Διάρκεια: 105′ λεπτά, Παραγωγή: αφοί Κυριακόπουλοι
Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Φούντας, Τζένη Ζαχαροπούλου, Μήτσος Λυγίζος, Μάνος Κατράκης, Κώστας Παπαχρήστος, Ζώρας Τσαπέλης, Γκέλυ Μαυροπούλου, Άγγελος Μαυρόπουλος κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Ένας αιχμάλωτος πολέμου ισχυρίζεται ότι είναι ο ταγματάρχης του ελληνικού στρατού Αλέξανδρος Βεργής. Αυτό όμως δημιουργεί μεγάλη αναστάτωση στο ελληνικό στρατό καθώς ο Βεργής είχε δραπετεύσει πριν ένα χρόνο. Το σοκ για τη γυναίκα του είναι τεράστιο καθώς οι δύο άντρες είναι πραγματικά ίδιοι…Η ταινία έκοψε 195.000 εισιτήρια και ήρθε 37η στις 99 ταινίες της σεζόν.
Δείτε ολόκληρη την ταινία πατώντας εδώ.

17. Εσχάτη προδοσία (1971)
Σκηνοθεσία: Πάνος Γλυκοφρύδης, Σενάριο: Νίκος Φώσκολος, Διάρκεια: 85′, Παραγωγή: Φίνος Φιλμς.
Πρωταγωνιστούν: Κώστας Πρέκας, Τζένη Ρουσσέα, Σπύρος Καλογήρου, Γιώργος Τζώρτζης, Ζώρας Τσάπελης, Γιώργος Μούτσιος, Γρηγόρης Βαφιάς, Λάμπρος Κοτσίρης  κ.α.

Δυο λόγια για την υπόθεση: Ο λοχαγός της ελληνικής αντικατασκοπείας Κώστας Βάρσος (ναι, Κώστας Πρέκας είναι) επιστρέφει στην Αθήνα από την Ινδία, δύο χρόνια μετά τον τραυματισμό του και κατονομάζει έναν διπλό πράκτορα. Έτσι αρχίζει ένα κουβάρι πλοκής και εξελίξεων, συνηθισμένων για Φώσκολο και Πρέκα.
18. Κονσέρτο για πολυβόλα (1967)
Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος, Σενάριο: Νίκος Φώσκολος, Μουσική: Κώστας Καπνίσης, Παραγωγή: Φίνος Φιλμ, Διάρκεια: 106′.
Πρωταγωνιστούν: Τζένη Καρέζη, Μάνος Κατράκης, Κώστας Καζάκος, Ανδρέας Μπάρκουλης, Ζώρας Τσάπελης, Σπύρος Καλογήρου, Λιάκος Χριστογιαννόπουλος κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Η Καρέζη υποδύεται μια υπάλληλο στο ΓΕΣ που παραδίδει έγγραφα στους Ιταλούς καθώς οι τελευταίοι την εκβιάζουν με τη ζωή του αδερφού της. Αποκαλύπτεται και πάει για εκτέλεση αλλά τελευταία στιγμή τη σώζει ένας στρατηγός ο οποίος της προτείνει να συνεχίσει να προμηθεύει τους Ιταλούς με έγγραφα. Μόνο που αυτή την φορά θα είναι πλαστά…Η ταινία κόβει 427.000 εισιτήρια και οδηγεί στον έρωτα και το γάμο τη Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο. Η ιστορία αυτή θα χρησιμοποιηθεί από το Νίκο Φώσκολο στον περίφημο “Άγνωστο Πόλεμό ” του 6 χρόνια αργότερα…
Δείτε ολόκληρη την ταινία πατώντας εδώ.

19. Ουρανός (1962)
Σκηνοθεσία: Τάκης Κανελλόπουλος, Σενάριο: Τάκης Κανελλόπουλος,Γεώργιος Κιτσόπουλος, Παραγωγή: Βασιλεία Δρακάκη, Μουσική: Αργύρης Κουνάδης, Διάρκεια: 87′
Πρωταγωνιστούν: Αιμιλία Πίττα, Τάκης Εμμανουήλ, Φαίδων Γεωργίτσης, Ελένη Ζαφειρίου, Νίκη Τριανταφυλλίδη,

Νίκος Τσαχιρίδης, Κώστας Καραγιώργης, Λάζος Τερζάς, Κώστας Μεσάρης, Στέφανος Σίμου κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Μακεδονία. Δύο ζευγάρια χωρίζουν με το ξεκίνημα του πολέμου. Οι δύο άντρες πάνε στο μέτωπο της Αλβανίας. Θα πέσουν και οι ίδιοι στο μέτωπο. Λυρισμός, πνεύμα  αντιηρωικό σε μια ταινία άγνωστη στους Έλληνες αλλά έλαβε Βραβείο φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1962, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών, βραβείο φωτογραφίας από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κιν/φου 1964,  Αργυρή Σειρήνα στο Φεστιβάλ Νάπολης (1963) ενώ η Η εφημερίδα «Ομπσέρβερ» τοποθετεί την ταινία ανάμεσα στις 10 καλύτερες του 1963 και ο Federico Fellini χαρακτήρισε την ταινία “εξαιρετική”.
Δείτε το πρώτο μέρος πατώντας εδώ.
Υπάρχουν και τα υπόλοιπα μέρη της ταινίας.

20. Οι πολεμισταί της ειρήνης (1973)
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παπακωνσταντής, Σενάριο: Γιώργος Λαζαρίδης, Μουσική: Κώστας Καπνίσης, Παραγωγός: Τζέιμς Πάρις, Εταιρία παραγωγής: Αρτ Φιλμ
Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Κατράνης, Στέφανος Στρατηγός, Θόδωρος Κατσαδράμης, Ντίνος Δουλγεράκης, Βαγγέλης Τραϊφόρος, Σταύρος Φαρμάκης, Νίκος Λυκομήτρος, Μιχάλης Γιαννάτος, Λάκης Γκέκας, Κάτια Δανδουλάκη κ.α.

Δυο λόγια για την υπόθεση: Η ταινία έκοψε λίγο πάνω από 6.000 εισιτήρια ερχόμενη 63η στις 64 ταινίες της σεζόν. Αδίκως. Είναι πιο αξιοπρεπής από αυτό το…αποτέλεσμα. Αφηγείται τις προσωπικές ιστορίες μιας διμοιρίας Ελλήνων στρατιωτών (Κατράνης ως λοχίας Χαλκιάς, Στρατηγός ως δεκανέας Στυλιανούδης) κατά τη διάρκεια του ελληνο-ιταλικού πολέμου που αναλαμβάνουν επικίνδυνες αποστολές στις γραμμές του εχθρού. Δε λείπουν τα ερωτικά συναισθήματα προς κάποια που έχει μείνει πίσω…
Δείτε τους τίτλους αρχής πατώντας εδώ.
21. Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά (1969)
Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος, Σενάριο: Ανθή Δημοπούλου,Λάκης Μιχαηλίδης, Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης, Παραγωγή: Finos Films, Διάρκεια: 96 λεπτά
Πρωταγωνιστούν: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Παντελής Ζερβός, Σπύρος Καλογήρου, Άγγελος Αντωνόπουλος, Νότης Περγιάλης κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Σ’ένα μικρό χωριό καταφθάνει η καινούρια δασκάλα, Μυρτώ,για να αντικαταστήσει τον γέρο δάσκαλο.Εφαρμόζει νέο εκπαιδευτικό σύστημα, γοητεύει παιδιά αλλά οι γονείς μουρμουράνε και όταν μάλιστα μαθαίνουν και τη σχέση της με το Στέφανο (Δ. Παπαμιχαήλ) που είναι και γιος του προέδρου, εξεγείρονται.  Τη μέρα που παντρεύονται κηρύσσεται ο πόλεμος και ο Στέφανος φεύγει για το μέτωπο. Μαθαίνουν πως σκοτώνεται αλλά- καλά μαντέψατε- δεν σκοτώθηκε. Στο μεταξύ η Μυρτώ δέχεται να παντρευτεί το συνάδελφό της Άγγελο με τη σύμφωνη γνώμη του πρώην πεθερού της (Π. Ζερβός). Αλλά τότε γυρίζει ο Στέφανος για να έχουμε το απαραίτητο happy end. Η ταινία είναι η τρίτη πιο εμπορική ταινία του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου (739.000 εισιτήρια) πίσω από την Υπολοχαγό Νατάσα και το Αρχόντισσα και ο Αλήτης ενώ ξεκίνησε με τον τίτλο “Η Δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά” αλλά σύντομα άλλαξε τίτλο λόγω διαμάχης με τους κληρονόμους του Στρατή Μυριβήλη που είχε γράψει το εξαιρετικό “Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια”. Ο τίτλος άλλαξε τελευταία στιγμή.
Δείτε όλη την ταινία πατώντας εδώ.

22. Το ξυπόλητο τάγμα (1953)
Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Τάλλας, Σενάριο: Γκρεγκ Τάλλας, Νίκος Κατσιώτης, Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, Διάρκεια: 93′
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Κωστή, Νίκος Φέρμας, Βασίλης Φραγκιαδάκης, Αντώνης Βούλγαρης, Στρατής Κρόζος, Εύαγγελος Γιωτόπουλος, Δέσποινα Κοντογιώργου, Λόλα Χατζηχρήστου, Ηλίας Παπαδόπουλος, Απόστολος Μπεκιάρης, Νίκος Ζαχαρίας, Χρήστος Σουκούρογλου, Γιώργος Αξιώτης, Μανώλης Ρήγας, Καίτη Γκίνη

Δυο λόγια για την υπόθεση: Μία σπάνια ταινία που σώθηκε χάρη στις προσπάθειες του διευθυντή της Ταινιοθήκης της Ελλάδας, Θόδωρου Αδαμόπουλου που βρήκε δύο κόπιες προβολής μέτριας κατάστασης και έφτιαξε το νέο αρνητικό της ταινίας. Η ταινία αναφέρεται στην αληθινή δράση 160 πιτσιρικάδων τα χρόνια της Κατοχής οι οποίοι μετά την αποπομπή τους από τα ορφανοτροφεία δημιουργούν ένα είδος συμμορίας που κλέβει από τους Γερμανούς  για να τρώνε αλλά και να βοηθούν όσους μπορούσαν. Η ταινία θεωρείται ένα θαύμα της εποχής καθώς γυρίστηκε με μηχανή λήψης του 1924 και μόλις έξι προβολείς φωτισμού ενώ το ντουμπλάρισμα στις φωνές άφησε άπαντες τους Αμερικανούς τεχνικούς άφωνους… Τα 63 από τα 66 παιδιά της ταινίας πάρθηκαν από αναμορφωτήρια. Η ταινία βραβεύτηκε το 1955 με τη Χρυσή Δάφνη του Διεθνούς Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, όντας η πρώτη ελληνική ταινία που βραβεύεται σε διεθνές φεστιβάλ. Επίσης, η διοίκηση της Ακαδημίας Καλών Τεχνών και Επιστημών της Αμερικής διοργάνωσε την Κυριακή 8 Νοεμβρίου του 1953 στο Academy Award Theatre ειδική προβολή, τιμώντας έτσι για πρώτη φορά μη αμερικανική παραγωγή. Τέλος, η ταινία ήταν  υποψήφια για Oscar ξενόγλωσσης το 1954, ήταν η πρώτη ταινία που είχε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και η πρώτη ελληνική που έγινε με θέμα τον παγκόσμιο πόλεμο, οκτώ χρόνια μόλις μετά την επίσημη λήξη του και 7 από την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα.
Δείτε όλη την ταινία πατώντας εδώ.
23. Ο τελευταίος αιχμάλωτος (1970)
Σκηνοθεσία-Σενάριο: Άγγελος Γεωργιάδης, Μουσική: Βασίλης Αρχιτεκτονίδης
Πρωταγωνιστούν: Αλέκος Αλεξανδράκης, Πέρυ Ποράβου, Νάσος Κεδράκας, Φρόσω Κοκκόλα, Περικλής Χριστοφορίδης, Γιώργος Βρασιβανόπουλος, Χριστόφορος Ζήκας, Ντίνος Δουλγεράκης, Έφη Οικονόμου, Αθηνόδωρος Προύσαλης κ.α.
Δυο λόγια για την υπόθεση: Ο Ντίνος (Αλεξανδράκης) είναι ο μοναδικός επιζών μιας ομάδας σαμποτέρ που εξοντώθηκε από τους Γερμανούς. Βρίσκει καταφύγιο σε μια ανάπηρη κοπέλα (Ποράβου) που τον κρύβει στο υπόγειο του σπιτιού της όπου τον κρατά φυλακισμένο ακόμα και όταν τελειώνει ο πόλεμος. Τον έχει ερωτευτεί, βλέπεις…
Δείτε απόσπασμα πατώντας εδώ.

24. Αντάρτες των πόλεων (1972)
Σκηνοθέτης: Ντίμης Δαδήρας, Σενάριο: Γιάννης Μαρής, Μουσική: Κώστας Καπνίσης, Παραγωγή: Καραγιάννης Καρατζόπουλος
Πρωταγωνιστούν: Έλενα Ναθαναήλ, Μιράντα Κουνελάκη, Μάνος Κατράκης, Γιάννης Φέρτης, Γιώργος Μούτσιος, Ιλυα Λιβυκού, Θανάσης Παπαδόπουλος, Γιώργος Μοσχίδης, Θοδωρής Έξαρχος, Βασίλης Μαλούχος, Αντώνης Λιώτσης, Νίκος Σπυριδωνάκος  κ.α.

Δυο λόγια για την υπόθεση: Ο Θέμης, αξιωματικός των συμμαχικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή πέφτει με αλεξίπτωτο στην κατεχόμενη Ελλάδα για να οργανώσει ένα σαμποτάζ κάπου στα Μετέωρα. Καθώς ξεψυχά ζητεί από τον Φώτη να συναντήσει στην Αθήνα κάποιον Αριστείδη και να συνεργαστούν. Με το όνομα Κώστας Αλεξάνδρου πιάνει ένα δωμάτιο στο σπίτι της οικογένειας Παπαδήμα, ερωτεύεται την κόρη τους και πιάνει παρτίδες με τον έναν γερμανό ταγματάρχη ο οποίος τον εμπιστεύεται. Στην πραγματικότητα όμως τον εξαπατά βοηθώντας τους αντάρτες.
Δείτε όλη την ταινία πατώντας εδώ.
25. Εγώ ρεζίλεψα τον Χίτλερ (1970)
Σκηνοθεσία: Κώστας Καραγιάννης, Σενάριο:Λάκης Μιχαηλίδης, Μουσική: Κώστας Καπνίσης, Παραγωγή: Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, Διάρκεια: 90 λεπτά
Πρωταγωνιστούν:Κώστας Βουτσάς,Αιμιλία Υψηλάντη,Λάκης Κομνηνός,Γιάννης Βόγλης,Λαυρέντης Διανέλλος,Γιώργος Μοσχίδης
Δυο λόγια για την υπόθεση: Σε μια ελληνική κωμόπολη φτάνει μυστικά ο Άγγλος ταγματάρχης Λώρενς αλλά συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς και φυλακίζεται. Την ίδια περίοδο έρχεται στην περιοχή και ο θίασος του Γρηγόρη ο οποίος μοιάζει σα δίδυμος στο Γερμανό υπολοχαγό της περιοχής που θα ανακρίνει τον Λώρενς. Ο Κώστας Βουτσάς πρωταγωνιστεί σε μια από τις λίγες κωμωδίες που γυρίστηκαν με φόντο τη Γερμανική κατοχή. Ένατη στις 87 ταινίες της χρονιάς η ταινία σε εισιτήρια.
Δείτε όλη την ταινία εδώ.  

Το ’40 στα σχολικά βιβλία Γλώσσας: δειλία, ηττοπάθεια και διασυρμός του Έπους! Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

 Όσο παραμένει, στα σχολικά βιβλία,  η μαγαρισιά,  που ατιμάζει την επέτειο, θα επιμένουμε στην επισήμανσή της. Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε πέρυσι στο περιοδικό «ΑΦΥΠΝΙΣΗ» της ιεράς μονής  αγίου Νικοδήμου στο όρος Πάικο του Κιλκίς.

Στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου του 1960, ο μεγάλος μας λογοτέχνης Στρατής Μυριβήλης, μεταξύ των άλλων σπουδαίων ανέφερε και ένα συγκλονιστικό γεγονός, που διαδραματίσθηκε, όχι «στο διάσελο της Ιστορίας» (Βρεττάκος), στις αετοράχες της Πίνδου, αλλά στα μετόπισθεν, όπου  απόλεμος πληθυσμός της πατρίδας μας συναγωνιζόταν την ανδρεία των μαχητών. Το μεταφέρω:

«Είχε οργανωθή, κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος, απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα και ένα φίλο γιατρό, σ’ αυτή την υπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε ουρά κάθε μέρα για να δώση το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στην σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.

-Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;

Ο γέρος απάντησε δειλά:

-Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.

Ο γιατρός τον κοίταξε αυστηρά με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.

-Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιούς. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δε θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε, γέρο μου μού είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα κι ήρθα». («Η 28^η Οκτωβρίου 1940», πανηγυρική λόγοι ακαδημαϊκών, επιμέλεια Πέτρος Χάρης, Αθήνα 1978, σ. 322).

Τι μεγάλη ψυχή ο γέροντας της ιστορίας! Τρεις γιούς και… χαλάλι της πατρίδας! Προσθέτει ένα νέο στοιχείο τούτη η διήγηση, όπως το γράφει ο Μυριβήλης: Ανδρείους μπορεί να βγάλει κάθε πατρίδα. Αγίους όμως μόνον αυτές που καταυγάζονται από το φως της Ορθοδοξίας, από το φώς του Χριστού και η Ελλάδα ανήκει-θέλουν δεν θέλουν οι εκκλησιομάχοι-σ’αυτήν την εκλεκτή μερίδα!

Γιορτάζουμε του «ΟΧΙ», τρία γράμματα, μια ελαχιστότατη λέξη που περικλείει μέσα της το μεγαλείο της ελληνικής ιστορίας!! Με τα «ΟΧΙ» ανήλθαμε στις κορυφές της δόξας!! Με τα «ΝΑΙ» και τις προδοσίες των διαχρονικών Νενέκων (ή μήπως Ναιναίκων;) μας σαβάνωσε η ντροπή και η υποτέλεια. Θα ξεδιπλωθούν και οι σημαίες στα μπαλκόνια των σπιτιών-όσων καίγονται από αγάπη για το «ιερό πανί» και όχι όσων τις καίνε- θα ακούσομε και τον Εθνικό μας Ύμνο, που δεν είναι ύμνος εις την Ελλάδα, αλλά Ύμνος εις την Ελευθερίαν. Για τον εθνικό μας ποιητή είναι αξεδιάλυτα-ένα αυτά τα δύο. Και λέγεται πως, όταν το 1826 ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας, Κάνιγκ, διάβασε τον Ύμνο του Σολωμού, συγκλονίστηκε και συνέταξε το Πρωτόκολλο με το οποίο αναγνώριζε τον αιμόφυρτο τόπο μας ως κράτος. Γιατί οι μεγάλοι του κόσμου συναγάγουν συμπεράσματα για την πολιτική τους, όχι με κριτήριο την «ετοιμότητα υποκλίσεων», αλλά με κριτήριο την αποφασιστικότητα των λαών και των κυβερνήσεών τους, να υπερασπίσουν την εθνική τους αξιοπρέπεια με θυσίες και με το αίμα τους, αν χρειαστεί!

Το ’40 νικήσαμε γιατί ο λαός και οι μαχητές του μέθυσαν με τ’ αθάνατο κρασί του ’21. Γιατί έβλεπαν την Παναγία να περπατά πάνω στα χιόνια, γιατί ντρέπονταν να ντροπιαστούν!

Στην τότε εφημερίδα «Πρωΐα» δημοσιεύτηκε επιστολή μιας μάνας χήρας από τα Μέγαρα, που μόλις είχε λάβει τον πολεμικό σταυρό ανδρείας του σκοτωμένου γιού της. (Δεν πήγαν να σκοτώσουν εκείνα τα παιδιά, πήγαν να πεθάνουν για την πατρίδα τους!). Έγραφε η χαροκαμένη μάνα στην επιστολή: «Ο Δημητρός μου, ο μοναχογιός μου, προστάτης των τριών κοριτσιών μου, έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. Χαλάλι της πατρίδος ο Δημητρός μου. Ας ήτανε να πέθαινα κι εγώ πολεμώντας μαζί του. Ζήτω η Ελλάς». Τέτοιοι γονείς που χαλάλιζαν τα παιδιά τους στην πατρίδα, ανάγκασαν σοφό της εποχής να αναφωνήσει: «Βγάλτε τα στεφάνια της νίκης από τα κεφάλια των στρατιωτών μας και φορέστε τα στα κεφάλια των γονιών τους»!

Και όταν φύγει το ψευτορωμαίικο, όπως το έλεγε ο Πατροκοσμάς, το λυμφατικό χαρτοβασίλειο του «ΝΑΙ» που ζούμε τώρα και έλθει το πραγματικό ρωμαίικο και αποκτήσουν τα παιδιά, οι μαθητές μας τα βιβλία που πρέπει, τέτοια θα διαβάζουν, με τέτοια παραδείγματα θα γαλουχούνται και θα μορφώνονται.

«Όταν θ’ ανθίσουν τούτοι οι τόποι

όταν θα ‘ρθούνε καινούργιοι άνθρωποι

θα συνοδεύσουν την βλακεία.

στην τελευταία της κατοικία».

(Ν.Γκάτσος)

Γιατί σήμερα η βλακεία, η προδοσία και η δειλία κυριαρχούν στα «περιοδικά ποικίλης ύλης», που τα ονομάζουν ευφημιστικώς βιβλία Γλώσσας! Είναι η πρώτη φορά από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, που δεν σέβονται οι συγγραφικές ομάδες και παρέες του υπουργείου πρώην εθνικής και νυν νεοταξικής εκπαίδευσης τους αγώνες, τις επετείους του λαού μας!

Συγκεκριμένα:

Στην Γ’ Δημοτικού, στο α’ τεύχος του βιβλίου Γλώσσας, σελ.79, το αφιέρωμα στο Έπος του ’40, περιορίζεται στη εξής αναφορά:

«Από το ημερολόγιο της Ροζίνας, μιάς δεκάχρονης εβραιοπούλας από τη Θεσσαλονίκη. Οκτώβριος 1940: Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 1940 δεν πήγαμε σχολείο. Είχε κηρυχτεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος. Αναστατωμένα ήμασταν εμείς τα παιδιά. Οι Ιταλοί βομβάρδισαν τη Θεσσαλονίκη. Στο μαγαζί του πατέρα μου γίνηκαν πολλές καταστροφές».

Και τέλος! Τίποτε άλλο! Αυτό μαθαίνουν χιλιάδες Ελληνόπουλα για το Σαράντα! Αναστάτωση (όπως λέμε «συνωστισμός») και καταστροφή ενός εβραϊκού μαγαζιού! Σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, όπως στην Πάτρα, σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι και παιδιά από ιταλικά βομβαρδιστικά. Έγραψαν γι’ αυτό οι εφημερίδες της εποχής. Γιατί δεν συμπεριέλαβαν ένα τέτοιο συμβάν;

Το επόμενο όμως αφιέρωμα της Ε’ Δημοτικού είναι εξοργιστικότατο! Στην σελίδα 44 του α’ τεύχους του βιβλίου Γλώσσας-δηλητηρίασης των παιδιών και μαγαρίσματος της μνήμης περιέχεται κείμενο με τίτλο:

«Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο!» Και υπότιτλο: «Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Και αφού κρύφτηκαν στο υπόγειο, διαμείβονται οι εξής άθλιοι διάλογοι:

«Μετά γύρισε (ο μπαμπάς) στη μανά και της είπε πώς θα τρέξει στην τράπεζα να σηκώσει λεφτά. «Δεν έχουμε δραχμή», είπε κι έφυγε τρέχοντας στη σκάλα…». Όταν ο προκομμένος ο μπαμπάς γύρισε από την τράπεζα απογοητευμένος, γιατί η τράπεζα ήταν κλειστή και δεν μπόρεσε «να σηκώσει λεφτά», πήγαν σ’ ένα υπόγειο, «στης κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί τα σπίτι της έχει υπόγειο και το λιακωτό της είναι τσιμεντένιο και δεν μπορούν να το τρυπήσουν οι μπόμπες». Και ο μπαμπάς –πρότυπο ήρωα- πήρε στην αγκαλιά του τον αφηγητή, παιδί μικρό και του είπε:

«-Άκη, από σήμερα θα γίνεις άντρας». Και ο Άκης, εμπνεόμενος από την «γενναιότητα» του πατέρα του, απάντησε:

«Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας…».

Βεβαίως, γιατί οι άντρες στρατεύονται και πολεμούν! Ενώ όσοι δεν θέλουν να γίνουν άντρες, παίρνουν το Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτί απόλυσης και σπεύδουν στα υπόγεια και άσε τα κορόιδα να κατασκοτώνονται για την τιμή της πατρίδας!

Τι κείμενο είναι αυτό; Ποιο μήνυμα περνά; Πριν σχολιάσω να τονίσω το εξής: Όλοι οι ειδικοί επιστήμονες που ασχολούνται με την γλώσσα και την διδακτική της, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν αθώα παραμυθάκια και ότι κάθε γλωσσικό κείμενο, ακόμα και ένα πρόβλημα μαθηματικών, προάγει συγκεκριμένες αξίες και στάσεις ζωής, πρότυπα δηλαδή.

Τι «προάγει» το προαναφερόμενο σκουπίδι; Πρώτον: Την δειλία, την ηττοπάθεια, την αφιλοπατρία, το ψεύδος! Γνωρίζουμε από τα «επίκαιρα» της εποχής ότι την ημέρα που κηρύχθηκε ο πόλεμος και η γενική επιστράτευση ο λαός ξεχύθηκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας! Έξαρση, ενθουσιασμός, φιλοπατρία, πίστη για το δίκαιο του αγώνα, θάρρος, ένα πραγματικό γλέντι του λαού, που είχε απηυδήσει από τις προκλήσεις του ιταμού και ολιγόνου Μουσολίνι! Και οι μπαμπάδες δεν κρύβονταν σαν λαγοί στα υπόγεια ούτε έτρεχαν στις τράπεζες! Αυτά τα σκέφτονται οι Γραικύλοι της σήμερον που γράφουν τα βιβλία! Να γλιτώσουν τις καταθέσεις τους και τα παλιοτόμαρά τους και η πατρίδα ας χαθεί! Εκείνοι οι μπαμπάδες, οι παππούδες μας, ντύνονταν στα χακί, και πήγαιναν, «με το χαμόγελο στα χείλη», μπροστά, στα μαρμαρένια αλώνια του Γένους! Καλά το γράφει ο ποιητής:

«Με ζήλο στα σκολειά της προδοσίας

του σάπιου αιώνα σέπεται η γενιά!».

(Κ.Βάρναλης, «Αιδώς, Αργείοι!»)

Σημειωτέον ότι στο ίδιο βιβλίο το αφιέρωμα για το «Πολυτεχνείο» καλύπτει επτά (7) σελίδες! Το αφιέρωμα στο ’40, πέντε (5)! Το να δίνεται στην 17^η Νοεμβρίου 1973 ο χαρακτήρας μιας εθνικής επετείου και μάλιστα ισάξιας και ανώτερης-κρίνοντας από τον αριθμό των σελίδων-είναι από τα «πρωτότυπα» ευρήματα της νέας, νεοταξικής ιδεολογίας που διαπερνά τα βιβλία και προβληματικό από κάθε άποψη, που δεν έχει καμμία θέση σε σχολικό βιβλίο! Κι αν δεν κάνω λάθος, τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», τύπου Δαμανάκη, Λαλιώτη και χιλιάδων άλλων «αντιστασιακών», ακόμη την χρυσοπληρώνει ο ελληνικός λαός…

Το εξευτελιστικό για την ιστορία μας κείμενο για το «υπόγειο» χάσκει εδώ και 10 περίπου χρόνια στα βιβλία-πανέρια με οχιές. Κάποιες αντιδράσεις υπάρχουν, όμως οι αόρατος αυθέντες του τόπου, που κυκλοφορούν σε διάφορες «Στοές» δεν συγκινούνται. Μας προκαλούν, ένα ολόκληρο λαό, που ήπιε προφανώς το «τρελλό νερό» (Κόντογλου) της αφασίας και της απάθειας, γι’ αυτό και συνεχίζεται το μάθημα γενιτσαρισμού. Οι αυριανοί «πορκουάδες» ετοιμάζονται…

Να κλείσω «φτύνοντας» το ψεύδος και το ατίμασμα της ηρωικής γενιάς του ’40, παραπέμποντας σε ένα κείμενο αυτόπτη μάρτυρα της ημέρας που οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο. Τότε που ο λαός μας, κατά το ρυπαρογράφημα, «έτρεχε να κρυφτεί στα υπόγεια»:

«Σιγά σιγά η Αθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. τα Εκατόχρονα της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα και πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων […] έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους, με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές. […] Ο κόσμος συμμετέχει σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητωκραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιον ενθουσιασμό στην Αθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, ένα φανατισμό, μία λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μία τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τόπο.

(Γ.Θεοτοκάς, Τετράδια Ημερολογίου 1939-1953, Βιβλιοπωλείον της Εστίας)

O άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης

Ο ΒΙΟΣ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ 

 Στη θε­ο­φύ­λα­κτη μη­τρό­πο­λη των Θεσ­σα­λο­νι­κέ­ων, γεν­νή­θη­κε το 280 και με­γά­λω­σε ο Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρας του Χρι­στού Δη­μή­τριος ο ω­ραι­ό­τε­ρος της καρ­πός, πα­νέ­μορ­φος στην μορ­φή και την ψυ­χή, γλυ­κύς στα λό­για του και στους τρό­πους του. Τό­τε Καί­σα­ρας της Α­χαι­ας και Μα­κε­δο­νί­ας ή­ταν Μα­ξι­μια­νός Γα­λέ­ριος (284-305 μ.Χ.). Ο Ρω­μαί­ος Αυ­το­κρά­το­ρας Δι­ο­κλη­τια­νός πα­ρα­κι­νού­με­νος α­πό τον Καί­σα­ρα Γα­λέ­ριο, μέ­λος της Τε­τραρ­χί­ας, ε­ξα­πέ­λυ­σε α­λη­θι­νό πό­λε­μο ε­ναν­τί­ον των χρι­στια­νών. Ο χρι­στι­α­νι­σμός, που εί­χε ε­ξα­πλω­θεί α­πό την Πα­λαι­στί­νη ως τον Πόν­το και α­πό τη Μι­κρα­σί­α, ως την Ελ­λά­δα και την Ί­τα­λία, έ­χει να ε­πι­δεί­ξει την έ­πο­χή αυ­τή α­να­ρίθ­μη­τες θυ­σί­ες και μαρ­τυ­ρι­κούς θα­νά­τους, με α­πο­τέ­λε­σμα, η ε­πο­χή αυ­τή να μεί­νει γνω­στή στην ι­στο­ρί­α σαν ε­πο­χή μαρτύ­ρων του χρι­στι­α­νι­σμού.

  

Με τον ερ­χο­μό του 4ου αι. ο χρι­στι­α­νι­σμός εί­χε ή­δη ε­δραι­ω­θεί στην πό­λη της Θεσ­σα­λο­νί­κης, με πο­λυ­ά­ριθ­μους χρι­στια­νούς και Εκ­κλη­σί­ες ορ­γα­νω­μέ­νες κα­τά τα πρό­τυ­πα της δι­δα­σκα­λί­ας των Α­γί­ων Α­πο­στό­λων. Ε­κλε­κτό μέ­λος της Εκ­κλη­σί­ας των Θεσ­σα­λο­νι­κέ­ων ή­ταν και ο Α­γιος Δη­μή­τριος. Προ­ερ­χό­ταν α­πό ευ­σε­βείς γο­νείς, τους πλέ­ον ε­πι­σή­μους άρ­χον­τες των Μα­κε­δό­νων. Ο πα­τέ­ρας του κα­τα­γό­ταν α­πό ξε­χω­ρι­στό γέ­νος, ή­ταν ό­μως και στην ψυ­χή α­κό­μη πιο ξε­χω­ρι­στός. Ο Δη­μή­τριος εί­χε προι­κι­στεί α­πό τον Δω­ρε­ο­δό­τη κά­θε ά­γα­θού με πλή­θος σω­μα­τι­κών και πνευ­μα­τι­κών χα­ρι­σμά­των. Εί­χε εν­τυ­πω­σια­κή σε­μνό­τη­τα, ά­φθο­νη πε­ρι­ου­σί­α, με­γά­λη σω­μα­τι­κή δύ­να­μη, ο­μορ­φιά μο­να­δι­κή, και ευ­γέ­νεια στο ή­θος του. Στα χα­ρί­σμα­τα αυ­τά προ­στέ­θη­κε η μόρ­φω­ση και η παι­δεί­α. Με την πνευ­μα­τι­κή του υ­πε­ρο­χή, την ω­ραί­α του εμ­φά­νι­ση, την ευ­σέ­βεια και την ή­θι­κή του γεν­ναι­ό­τη­τα ο Δη­μή­τριος έ­γι­νε πο­λύ γρή­γο­ρα γνω­στός σε ο­λό­κλη­ρη την πό­λη, και προ­βλή­θη­κε ως το ι­δε­ώ­δες τε­λεί­ου αν­θρώ­που. Κα­τα­γι­νό­ταν κυ­ρί­ως στο να μα­θαί­νει το κα­λό και να γυ­μνά­ζε­ται στην πο­λε­μι­κή τέ­χνη, δι­ό­τι έ­τσι συν­δύ­α­ζε ά­ρι­στα τη φρό­νη­ση και την αν­δρεί­α με την στρα­τη­γι­κή πεί­ρα. Η φή­μη του έ­φθα­σε και μέ­χρι το βα­σι­λιά Μα­ξι­μια­νό Γα­λέ­ριο, ο ό­ποι­ος ε­κτι­μών­τας τις α­ρε­τές του τον προ­σέ­λα­βε αρ­χι­κώς ως μέ­λος της συγ­κλή­του της πό­λε­ως και στη συ­νε­χεια τον τί­μη­σε με το α­ξί­ω­μα του Δού­κα, δι­ο­ρί­ζον­τας τον στρα­τη­γό ό­λης της Θεσ­σα­λί­ας.

  

Ως χρι­στια­νός ο Δη­μή­τριος, δεν πε­ρι­ο­ρί­στη­κε μό­νο στη λα­τρεί­α του μό­νου και ά­λη­θι­νού Θε­ού, άλ­λα προ­χώ­ρη­σε με ζέ­ση και ζή­λο στο ι­ε­ρα­πο­στο­λι­κό έρ­γο, φω­τί­ζον­τας και δι­δά­σκον­τας τό­σο με τη φω­τει­νή πα­ρου­σί­α του, ό­σο και με τους κα­τη­χη­τι­κούς λό­γους του, σπεί­ρον­τας τον σπό­ρο του Ευ­αγ­γε­λί­ου στην α­γα­θή γη των Θεσ­σα­λο­νι­κέ­ων.

  

Μ’ αυ­τό τον τρό­πο ο σο­φός, παρ­θέ­νος και ό­σιος, πάγ­κα­λος και πα­να­μώ­μη­τος Δη­μή­τριος, α­να­δεί­χθη­κε δι­δά­σκα­λος και α­πό­στο­λος. Η μόρ­φω­ση και η παι­δεί­α, που εί­χε ά­να­μιγ­μέ­νη με τη χά­ρη του Πα­να­γί­ου Πνεύ­μα­τος, κα­τέ­στη ό­πλο και α­μυν­τή­ριο και οι­κο­δο­μι­κό ερ­γα­λεί­ο και γε­ωρ­γι­κή σκα­πά­νη και ά­ρο­τρο και α­λι­ευ­τι­κή σα­γή­νη, ώ­στε κα­νείς δεν μπο­ρού­σε να άν­τι­στα­θεί στη σο­φί­α του Δη­μη­τρί­ου. Καλ­λι­ερ­γών­τας έ­τσι ο Δη­μή­τριος τον αμ­πε­λώ­να του Κυ­ρί­ου της α­γα­πη­μέ­νης του πό­λε­ως, κα­τα­γρά­φον­τας τα ρή­μα­τα της αι­ω­νί­ου ζω­ής στις καρ­δι­ές των Θεσ­σα­λο­νι­κέ­ων ει­δω­λο­λα­τρών, πε­ρι­έ­λα­βε στη σα­γή­νη του κη­ρύγ­μα­τος του ε­κτός α­πό τη Θεσ­σα­λο­νί­κη, την Ατ­τι­κή και την Α­χαι­α, ώ­στε να κα­τα­στεί α­πό τό­τε α­κό­μη με τα θεί­α του λό­για θαύ­μα και εύ­ω­δία Χρί­στου. Ο Μάρ­τυς συ­νή­θι­ζε να δι­δά­σκει στη Χαλ­κευ­τι­κή Στο­ά, σε υ­πό­γει­ο του Να­ού της Α­ει­παρ­θέ­νου Θε­ο­μή­το­ρος, που ο­νο­μα­ζό­ταν Κα­τα­φυ­γή, κον­τά στο δη­μό­σιο λου­τρό.

  

Η­δη ο αυ­το­κρά­τωρ Μα­ξι­μια­νός κα­θώς βρι­σκό­ταν στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, για να συγ­κεν­τρώ­σει στρα­τό ε­ναν­τί­ον των Ί­σαύ­ρων, ε­κτι­μών­τας το λαμ­πρό, πε­ρί­δο­ξο και πε­ρί­βλε­πτο γέ­νος του Δη­μη­τρί­ου, ο­πως ε­πί­σης και τις α­ρε­τές που συγ­κέν­τρω­νε, τον εί­χε α­να­κη­ρύ­ξει αν­θύ­πα­το ό­λης της Ελ­λά­δος δί­νον­τάς του την α­νά­λο­γη στρα­τι­ω­τι­κή στο­λή, το δα­κτυ­λί­δι και το υ­πα­τι­κό δι­ά­δη­μα, τα ό­ποι­α έ­φε­ρε ως δι­α­κρι­τι­κά της στρα­τι­ω­τι­κής ε­ξου­σί­ας του, αλ­λά και ως μυ­στι­κά σύμ­βο­λα της δι­δα­σκα­λι­κής α­ξί­ας και προ­ε­δρί­ας, που μυ­στι­κά του χά­ρι­σε ο α­λη­θι­νός και ου­ρά­νιος Βα­σι­λεύς του, ο Χρι­στός.

  

Ο βα­σι­λιάς Μα­ξι­μια­νός, α­φού υ­πέ­τα­ξε τους Σκύ­θες και τους Σαυ­ρο­μά­τες, ε­πέ­στρε­ψε νι­κη­τής και τρο­παι­ού­χος θυ­σι­ά­ζον­τας στα εί­δω­λα α­πό ό­σες πό­λεις δι­έ­βαι­νε. Ήλ­θε και στη Θεσ­σα­λο­νί­κη και με­ρι­κοί α­πό τους ει­δω­λο­λά­τρες της πό­λης, έ­χον­τας στην καρ­διά τους τον δι­ά­βο­λο και ε­πι­θυ­μών­τας να τι­μη­θούν α­πό τον βα­σι­λιά του εί­παν:

  

- Με­γα­λει­ώ­τα­τε, σε πα­ρα­κα­λου­με να μας α­κού­σεις, δι­ό­τι ε­πι­θυ­μού­με το συμ­φέ­ρον της βα­σι­λεί­ας σου. Γνώ­ρι­σε λοι­πόν, πως ο Δη­μή­τριος, ο ό­ποι­ος τι­μή­θη­κε με το βαθ­μό του η­γε­μό­νος της Θεσ­σα­λί­ας, αρ­νή­θη­κε την πα­ρα­δο­σια­κή θρη­σκεί­α και πι­στεύ­ει στον Χρι­στό, ε­κεί­νον τον ό­ποι­ο σταύ­ρω­σαν οι Ε­βραί­οι. Ε­πι­πλέ­ον, κη­ρύτ­τει φα­νε­ρά αυ­τόν τον Χρι­στό ως Θε­ό α­λη­θι­νό. Και κα­θη­με­ρι­νώς α­κού­νε τους πλα­νη­μέ­νους λό­γους του οι άν­θρω­ποι, α­φή­νουν την θρη­σκεί­α τους και γί­νον­ται Χρι­στια­νοί.

  

Ο βα­σι­λιάς, ο­ταν ά­κου­σε αυ­τά τα λό­για, αρ­χι­κά λυ­πή­θη­κε, δι­ό­τι θα έ­χα­νε τέ­τοι­ο άν­θρω­πο, έ­πει­τα ό­μως, θέ­λον­τας να δι­α­πι­στώ­σει και ο ί­διος την α­λή­θεια, δι­έ­τα­ξε να τον φέ­ρουν μπρο­στά του. Πή­γαν οι άν­θρω­ποι του βα­σι­λιά στην Κα­τα­φυ­γή και βρη­καν τον Ά­γιο να κά­θε­ται και να δι­δά­σκει το λό­γο του Θε­ού, ο­πό­τε τον άρ­πα­ξαν α­μέ­σως και τον πα­ρου­σί­α­σαν στον βα­σι­λιά. Ο Α­γιος δεν αν­τι­στά­θη­κε κα­θό­λου, αλ­λά με χα­ρά στά­θη­κε μπρο­στά του.

  

Ο βα­σι­λιάς λέ­ει προς τον Δη­μή­τριο:

— Τέ­τοι­α τι­μή πε­ρί­με­να να μου δώ­σεις; Ε­τσι έλ­πι­ζα να με τι­μάς και σε α­νε­βί­βα­σα σε τέ­τοι­ο βαθ­μό; Ε­γώ σε α­νέ­δει­ξα η­γε­μό­να της Θεσ­σα­λο­νί­κης και συ δεν βγή­κες α­πό την πό­λη ού­τε έ­να μί­λι για να με πρου­παν­τή­σεις;

Α­φού ά­κου­σε αυ­τά ο Α­γιος α­πάν­τη­σε:

— Βα­σι­λιά μου, ε­γώ τι­μώ τη βα­σι­λεί­α σου, τι­μώ ό­μως πε­ρισ­σό­τε­ρο ά­πό ε­σέ­να τον Θε­ό του ου­ρα­νού και της γης, ο ό­ποι­ος εί­ναι βα­σι­λιάς ό­λου του κό­σμου.

— Και ποι­ος ει­ναι ο Θε­ός σου και βα­σι­λεύς;.

Ο Α­γιος α­πάν­τη­σε:

Ο Κύ­ριος Ι­η­σούς Χρι­στός, ε­κεί­νος εί­ναι Θε­ός α­λη­θι­νός και Βα­σι­λεύς Παν­το­κρά­τωρ.

Ο βα­σι­λιάς του λέ­γει πά­λι:

— Λοι­πόν αυ­τόν πι­στεύ­εις ε­σύ και γι’ αυ­τό δεν μας κα­τα­δέ­χε­σαι, α­νά­ξι­ε της τι­μής; Και τι κα­λό εί­δες ά­πό τον Χρι­στό σου και τον έ­χεις Θε­ό και Βα­σι­λέ­α; Δεν εί­ναι θε­ός ο Δί­ας, ο Α­πόλ­λων και οι υ­πό­λοι­ποι, αλλ ο Χρι­στός σου; Δεν σε τί­μη­σα ε­γώ και σε δι­ό­ρι­σα η­γε­μό­να της Θεσ­σα­λί­ας; Αυ­τά α­πο­δί­δεις σε ­μας α­χά­ρι­στε άν­θρω­πε; Τέ­τοι­ος φαί­νε­σαι στους με­γά­λους θε­ούς και ­μας; Έ­γώ λοι­πόν θα σου αν­τα­πο­δώ­σω κα­τά τη μο­λυ­σμέ­νη γνώ­μη σου. Θα βα­σα­νι­σθείς και θα τι­μω­ρη­θείς με πολ­λά βα­σα­νι­στή­ρια για να μά­θεις ποι­ος εί­μαι ε­γώ και ποι­ος εί­σαι έ­σύ, και τι μπο­ρεί να κά­νει ο Θε­ός σου για σέ­να.

Ο Α­γιος ά­πο­κρί­θη­κε:

— Βα­σι­λιά, τις τι­μω­ρί­ες και τα βά­σα­να με τα ό­ποι­α με α­πει­λείς, έ­γώ τα θε­ω­ρώ ως χα­ρά και α­γαλ­λί­α­ση δι­ό­τι αυ­τά θα μου χα­ρί­σουν τη βα­σι­λεί­α των ου­ρα­νών και α­τε­λεί­ω­τη τι­μή.

Ο βα­σι­λιάς θύ­μω­σε υ­περ­βο­λι­κά ε­ναν­τί­ον του Δη­μη­τρί­ου. Ε­πει­τα ό­μως, θέ­λοντας να δείξει κάποια υποχωρη­τι­κό­τητα, πρό­στα­ξε να τον φυ­λα­κί­σουν, συλ­λο­γι­ζό­με­νος ό­τι, αν ε­ξευ­τε­λι­σθεί και φυ­λα­κι­σθεί, θ’ α­ναγ­κα­σθεί να αλ­λά­ξει γνώ­μη. Πή­ραν οι στρα­τι­ώ­τες το Α­γιο και τον ο­δή­γη­σαν σε τό­πο α­κά­θαρ­το δη­λα­δή σε πα­λαι­ό λου­τρό στα υ­πό­γεια του ο­ποί­ου χύ­νον­ταν α­πό­νε­ρα. Κα­θώς μπή­κε ο Α­γιος στον τό­πο ε­κεί­νο, εί­δε μπρο­στά του έ­να με­γά­λο σκορ­πιό ο ό­ποι­ος προ­σπα­θού­σε να τον κεν­τρή­σει. Ο Α­γιος έ­κα­νε το ση­μεί­ο του Τι­μί­ου Σταύ­ρου και εί­πε:

— Στο ό­νο­μα του Ί­η­σού Χρί­στου, ο ό­ποι­ος εί­πε να πα­τά­με πά­νω σε φί­δια και σκορ­πιούς και σ’ ό­λη τη δύ­να­μη του ε­χθρού.

Αυ­τό εί­πε και πά­τη­σε ε­κεί­νο τον σκορ­πιό, και α­μέ­σως εμ­φα­νί­σθη­κε Αγ­γε­λος Κυ­ρί­ου πά­νω του, κρα­τών­τας στε­φά­νι χρυ­σό, και του εί­πε:

— Χαί­ρε Δη­μή­τρι­ε στρα­τι­ώ­τη του Χριστού, έ­χε θάρ­ρος, γέ­­μι­σε με τη δύ­να­μη του Χρι­στού και νί­κα τους ε­χθρούς σου.

Και έ­βα­λε το στε­φά­νι στο κε­φά­λι του μάρ­τυ­ρα. Ο Α­γιος πα­ρέ­μει­νε στον βρω­με­ρό ε­κεί­νο τό­πο, στε­ρη­μέ­νος α­πό τη συ­να­να­στρο­φή αν­θρώ­πων, έ­χον­τας ό­μως την πα­ρη­γο­ρί­α α­πό τον Θε­ό.

Ο πα­ρά­νο­μος βα­σι­λιάς, χαι­ρό­ταν να βλέ­πει στις θυ­σί­ες των ει­δώ­λων αι­μα­το­χυ­σί­ες και φό­νους αν­θρώ­πων. Πρό­στα­ξε τό­τε να ε­κτε­λέ­σουν τον ά­γω­να του πεν­τά­θλου, δι­ό­τι οι βα­σι­λείς των Ελ­λή­νων εί­χαν αυ­τή την συ­νή­θεια. Σε ό­ποι­α πό­λη πή­γαι­ναν για πρώ­τη φο­ρά, έ­βα­ζαν τους αν­θρώ­πους και έ­τρε­χαν, πά­λευ­αν, έ­ρι­χναν τον λί­θο, πη­δού­σαν και σκό­πευ­αν με τα δό­ρα­τα συγ­κε­κρι­μέ­νους στό­χους. Αυ­τά τα πέν­τε α­γω­νί­σμα­τα τα ο­νό­μα­ζαν πέν­τα­θλο και ό­ποι­ος νι­κού­σε σε έ­να ά­πό αυ­τά, τον τι­μού­σαν οι βα­σι­λείς και του πρό­σφε­ραν δώ­ρα. Ο βα­σι­λιάς κά­θη­σε σε τό­πο υ­ψη­λό για να βλέ­πει τα α­γω­νί­σμα­τα. Ε­νας ά­πό αυ­τούς που πά­λευ­αν ή­ταν άν­θρω­πος του βα­σι­λιά και ο­νο­μα­ζό­ταν Λυα­ίος και ή­ταν από τη Σκυ­θί­α. Η­ταν ψη­λός και δυ­να­τός και ο βα­σι­λιάς τον εί­χε μα­ζί του για να του προ­ξε­νεί τι­μή και έ­παι­νο. Ο βα­σι­λιάς για τις νί­κες του του χά­ρι­ζε πλού­σια δώ­ρα.

Κά­ποι­ος νέ­ος α­πό την Θεσ­σα­λο­νί­κη, ω­ραί­ος στην ό­ψη, ο Α­γιος Νέ­στο­ρας, ο ό­ποι­ος ή­ταν κρυ­φός χρι­στια­νός και γνω­στός του Α­γί­ου Δη­μη­τρί­ου, βλέ­πον­τας τον Λυα­ιο να σκο­τώ­νει τους αν­θρώ­πους και ο βα­σι­λιάς να ευ­χα­ρι­στεί­ται για τις νί­κες του, αλ­λά και θέ­λον­τας να δει τη δύ­να­μη του α­λη­θι­νού Χρι­στού του Θε­ου, πή­γε στο λου­τρό που ή­ταν κλει­σμέ­νος ο Α­γιος Δη­μή­τριος και του ει­πε:

Δού­λε του Θε­ού, του Κυ­ρί­ου η­μων Ι­η­σού Χρι­στού και α­φέν­τη μου, ο μια­ρός βα­σι­λιάς χαί­ρε­ται με τις πρά­ξεις του Λυα­ίου. Η ψυ­χή μου ε­πι­θυ­μεί να πα­λέ­ψει μα­ζί του. Μό­νο ευ­λό­γη­σέ με και εν­δυ­νά­μω­σέ με να πά­ω να τον νι­κή­σω. Τό­τε ο Α­γιος Δη­μή­τριος έ­κα­νε το ση­μεί­ο του σταυ­ρού στο μέ­τω­πο του Νέ­στο­ρος και του εί­πε:

— Πή­γαι­νε. Και το Λυα­ίο θα νι­κή­σεις και για τον Χρι­στό θα μαρ­τυ­ρή­σεις.

Α­να­χώ­ρη­σε λοι­πόν ο Νέ­στο­ρας και πή­γε στον τό­πο που γι­νό­ταν ο α­γώ­νας της πά­λης και α­μέ­σως φώ­να­ξε:

— Ω Λυα­ιε, έ­λα να πα­λέ­ψου­με οι δυ­ο.

Ο βα­σι­λιάς, ο ό­ποι­ος κα­θό­ταν σε ψη­λό­τε­ρο μέ­ρος, μό­λις ει­δε τον Νέ­στο­ρα, νέ­ο στην η­λι­κί­α, 20 ε­των, μή­νυ­σε σ’ αυ­τόν να πά­ει μπρο­στά του και του εί­πε:

— Νε­α­νί­α, δεν λυ­πή­θη­κες τη ζω­ή σου, αλλ ήλ­θες να πα­λαί­ψεις με τον Λυα­ιο; Δεν βλέ­πεις πό­σους νί­κη­σε; Δεν βλέ­πεις πό­σα αί­μα­τα έ­χυ­σε; Δεν λυ­πά­σαι την ο­μορ­φιά και τα νεια­τα σου; Μή­πως α­ναγ­κά­ζε­σαι α­πό τη φτώ­χεια να ε­πι­θυ­μείς τον θά­να­το σου; Δεν πρέ­πει ό­μως να συμ­πλα­κεις με τον Λυα­ιο για να μη θα­να­τω­θείς. Αν δε ει­σαι πτω­χός, να σε πλου­τί­σω ε­γώ, μό­νο να μη χάσεις τη ζω­ή σου.

Ο Νέ­στο­ρας α­πάν­τη­σε στο βα­σι­λιά:

— Ε­γώ πτω­χός δεν εί­μαι, ού­τε κα­τα­φρο­νώ τη ζω­ή μου, άλ­λα και πλού­το έ­χω και τη ζω­ή μου ά­γα­πω. Θέ­λω ό­μως να πα­λέ­ψω με τον Λυα­ιο για να λά­βω τι­μή· δι­ό­τι και αν εί­μαι πλού­σιος, τι­μή ό­μως δεν έ­χω, ε­πο­μέ­νως τι θέ­λω τον ά­τι­μο πλου­το; Α­γα­πω λοι­πόν να τι­μη­θώ και να φά­νω κα­λύ­τε­ρος ά­πό τον Λυα­ιο, γι’ αυ­τό α­πο­φα­σί­ζω να κιν­δυ­νεύ­σω. Ο­ταν ο βα­σι­λιάς ει­δε ό­τι ο νέ­ος δεν α­κού­ει, τον ά­φη­σε.

Ο Α­γιος Νέ­στωρ, α­μέ­σως πλη­σί­α­σε τον Λυα­ιο, ε­ρι­ξε το πα­νω­φό­ρι του και φώ­να­ξε:

— Ο Θε­ός του Δη­μη­τρί­ου, βο­ή­θει μοι.

Α­μέ­σως με το σπα­θί του χτύ­πη­σε τον Λυα­ιο στο κέν­τρο της καρ­δί­ας του, ο­πό­τε αυ­τός έ­πε­σε νε­κρός. Ο βα­σι­λιάς τα­ρά­χθη­κε. Κά­λε­σε τον Νέ­στο­ρα και του εί­πε:

— Νέ­ε, με ποι­ες μα­γεί­ες νί­κη­σες τον Λυα­ιο; Αυ­τός σκό­τω­σε τό­σους αν­θρώ­πους δυ­να­τό­τε­ρους ά­πό ε­σέ­να και έ­σύ πως τον θα­νά­τω­σες;

Ο Α­γιος Νέ­στο­ρας α­πο­κρί­θη­κε:

— Έ­γώ βα­σι­λιά μου δεν νί­κη­σα το Λυα­ιο με μα­γεί­ες, αλ­λά με τη δύ­να­μη του Ι­η­σου Χριστού, του α­λη­θι­νού Θε­ού.

Ο βα­σι­λιάς ε­ξορ­γί­στη­κε και δι­έ­τα­ξε έ­ναν ά­πό τους άρ­χον­τες, τον Μαρ­κια­νό, να βγά­λει τον Νέ­στο­ρα έ­ξω ά­πό τη Χρυ­σή Πύ­λη και να τον α­πο­κε­φα­λί­σει με το σπα­θί του. Και έ­τσι τε­λει­ώ­θη­κε ο Α­γιος Νέ­στωρ κα­τά τον λό­γο του Α­γί­ου Δη­μη­τρί­ου.

Ο βα­σι­λιάς με λύ­πη α­να­χώ­ρη­σε για το πα­λά­τι, μο­νο­λο­γών­τας:

— Μα τη δύ­να­μη των με­γά­λων θε­ών, α­πό μα­γεί­ες σκο­τώ­θη­κε σή­με­ρα ο φί­λος μου ο Λυα­ιος.

Μό­λις έ­μα­θε ό­τι ο Λυ­α­ΐ­ος φο­νεύ­θη­κε με ο­δη­γί­ες του Δη­μη­τρί­ου, πρό­στα­ξε τους στρα­τι­ώ­τες να πά­νε στο λου­τρό και να σκο­τώ­σουν τον Α­γιο Δη­μή­τριο.

— Ο­ποι­ος με α­γα­πά, να φύ­γει α­μέ­σως να σκο­τώ­σει τον Δη­μή­τριο.

Πή­γαν οι στρα­τι­ώ­τες και λόγ­χευ­σαν τον Α­γιο με τις λόγ­χες τους σε ό­λο του το σώ­μα. Η πρώ­τη λόγ­χευ­ση ή­ταν στη δε­ξιά του πλευ­ρά, δι­ό­τι μό­λις τους εί­δε ο Α­γιος, ύ­ψω­σε μό­νος του το δε­ξί του χέ­ρι για να τον λογ­χεύ­σουν. Με αυ­τό το μαρ­τύ­ριο τε­λει­ώ­θη­κε ο Α­γιος Δη­μή­τριος.

Κά­ποι­οι ευ­λα­βείς χρι­στια­νοί ήλ­θαν στο λου­τρό ε­κεί­νο κρυ­φά, επειδή φοβόταν το βα­σι­λιά και εν­τα­φί­α­σαν το λεί­ψα­νο στο μέ­ρος στο ό­ποι­ο τε­λει­ώ­θη­κε.

Κά­ποι­ος φί­λος του Α­γί­ου, ο Λού­πος, ο ό­ποι­ος βρι­σκό­ταν έ­κει κα­τά την ώ­ρα του μαρ­τυ­ρί­ου, έ­βγα­λε το δα­χτυ­λί­δι του Α­γί­ου ά­πό το δε­ξί του δά­κτυ­λο και πή­ρε το μαν­τή­λι του και το πα­νω­φό­ρι του α­πό τους ώ­μους του και τα έ­βα­ψε στο αί­μα του Με­γα­λο­μάρ­τυ­ρος και μ αυ­τά ε­νερ­γού­σε θαύ­μα­τα πολ­λά. Αρ­ρώ­στους γι­ά­τρευ­ε, δαι­μο­νι­σμέ­νους θε­ρά­πευ­ε.

Ο βα­σι­λιάς, μό­λις τα έ­μα­θε αυ­τά, έ­στει­λε στρα­τι­ώ­τες και α­πο­κε­φά­λι­σαν τον Λού­πο σε κά­ποι­ο τό­πο που λε­γό­ταν Τρι­βου­νά­λιο.

Μ’αυ­τό τον τρό­πο τε­λει­ώ­θη­κε ο Πο­λι­ού­χος μας, ο  θαυ­­­μα­τουρ­γός και Μυ­ρο­βλή­της Δη­μή­τριος. Ο α­γα­πη­μέ­νος μα­θη­τής και φί­λος του Χριστού, μιμήθηκε πολύ τόν Χριστό στα μαρ­τυ­ρί­α τα ο­ποί­α υ­πέ­στη, στην α­πέ­ραν­τη καρ­τε­ρί­α του και στη δι­δα­χή την ο­ποί­α έκανε. Ο μαρ­τυ­ρι­κός του θά­να­τος ο­νο­μά­σθη­κε Χρι­στο­μί­μη­τος σφα­γή.

  Από το βιβλίο: Άγιος Δημήτριος Πολιούχος Θεσσαλονίκης,
σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαγκαδά κ. Ιωάννη

Η μετάνοια.

 
«῾Η μετάνοια, δηλαδή ἡ ἐπιστροφή μας στόν Θεό, εἶναι ἀνανέωση τοῦ βαπτίσματός μας· εἶναι ἀνανέωση τῆς συνθήκης μας μέ τόν Θεό, τῆς ὑπόσχεσής μας νά ἀλλάξουμε τή ζωή μας. Εἶναι περίοδος κατά τήν ὁποία μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε τήν ταπείνωση, ἡ ὁποία εἶναι εἰρήνη· εἰρήνη μέ τόν Θεό, εἰρήνη μέ τόν ἑαυτό μας, εἰρήνη μέ ὅλο τόν κτιστό κόσμο. ῾Η μετάνοια γεννιέται ἀπό τήν ἐλπίδα, ὅταν δηλαδή ἀπορρίψουμε τήν ἀπόγνωση. Καί ἐκεῖνος πού μετανοεῖ, εἶναι κάποιος πού ἀξίζει τήν καταδίκη -ὡστόσο ἀναχωρεῖ ἀπό τό δικαστήριο χωρίς ντροπή, ἐπειδή ἡ μετάνοια εἶναι ἡ εἰρήνη μας μέ τόν Θεό. Κι αὐτό ἐπιτυγχάνεται μέσα ἀπό μία ζωή ἀντάξια, πού ἀποξενώθηκε ἀπό τίς ἁμαρτίες πού διαπράτταμε στό παρελθόν. Μετάνοια εἶναι τό καθάρισμα τῆς συνειδήσεώς μας. Μετάνοια σημαίνει ὁλοκληρωτική ἀπαλλαγή ἀπό τή λύπη καί τόν πόνο».

῾Αγίου ᾿Ιωάννου τῆς Κλίμακος